Η αδερφή μου

 

Της το χρωστάω. Δε θυμάμαι, ειλικρινά δε θυμάμαι, να έχω γράψει, να της έχω αφιερώσει ποτέ κάποιο ποστ. Σίγουρα βρισκόταν ανάμεσα στα λεγόμενα και γραπτά μου, αλλά κυρίως έμμεσα.

Ήρθε η ώρα λοιπόν για ένα ξεκαθάρισμα. Ένα ξεσκόνισμα. Κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Πότε είναι επιτέλους αυτή η κατάλληλη στιγμή; Ή είναι νωρίς ή είναι αργά. Το ακριβές ταιμινγκ δεν το ξέρει κανείς.

Κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα με την αδερφή μου. Εκεί χαθήκαμε κι εκεί βρεθήκαμε. Σε ένα ταιμινγκ. Όταν αυτή πήγαινε, εγώ μπουσουλούσα πνευματικώς. Όταν εγώ ξεκίνησα κι άρχισα να  πηγαίνω, αυτή ήδη ερχόταν.  Αν ήμουν εγώ ο μεγαλύτερος, θα ήταν πιθανόν διαφορετικά, κάπου θα βρισκόμασταν. Πιο γρήγορα εκείνη, πιο αργά εγώ, στη μέση η συνάντηση.

Αλλά έλαχε να βγει αυτή πρώτη. Βασίλισσα, αφεντικίνα, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ποιος να της το 'λεγε, το "κακό" που τη βρήκε!! Γεννήθηκα 4 χρόνια μετά εγώ κι απάνω που είχε καλομάθει στις περιποιήσεις, της είπαν "ξέρεις θα έχεις κι αδερφάκι".😅😳

Άμυνα, λέει, εκ πρώτοις. "Όχι, όχι δεν είναι δικό μας αυτό, κανονικά από τους γύφτους το πήραμε, να τους το πάμε πάλι πίσω". Δεν πιάνει!! Ξαναδοκιμαζει! Αν δεν μπορώ να τον ξαποστείλω, να τον ελέγχω τουλάχιστον! "Εσείς όλοι θα αγαπάτε εμένα κι εγώ θα αγαπώ το μωρό! Θα δίνετε όλα τα δώρα σε μένα και γω θα διαλέγω τι θα δίνω στο μωρό" Μεσάζων, Δερβέναγας, Νταβατζης. 

ΟΚ, δεν προχώρησε κι αυτό. "Θα τον πάω στο σύνδρομο Στοκχόλμης, να με έχει ανάγκη ακόμα κι ως αιχμάλωτος", σκέφτηκε. "Πειθαρχικό μέσω ταπείνωσης". Με έβαζαν στη μέση και μο έβαφαν το πρόσωπο με κραγιόν, με μάσκαρα, με σκιές ματιών. Μια μέρα που τις πήρε πρέφα ο Σάκης, έγινε της τρελής! Πιο μετά παίζαμε (μου επέτρεπαν να παίζω μαζί με τις φίλες της) παιχνίδια του στυλ, εγώ ήμουν ο υπηρέτης και τις σέρβιρα. Με πετσέτα στο χέρι, σαν γκαρσόνι σε ακριβό ξενοδοχείο. Ή ήμουν ο μάγειρας στο ακριβό εστιατόριο και τις μαγείρευα. Ωραία πράγματα! Η πλάκα είναι ότι κι εγώ χαιρόμουν! Το απολάμβανα! Μου έδιναν σημασία. Σύνδρομο Στοκχόλμης κανονικά!

Αργότερα την ξαναγνώρισα ως πολύ κοινωνικό πρόσωπο, περσόνα με επαφές. Έκανε μυθικά πάρτυ στο σπίτι μας, με δίσκους βινυλίου, με Χρυσή δισκοθήκη και σλόου χορούς. Κυριακή απόγευμα μαζεύονταν και έβλεπαν πυρετό της δόξας, το Λίροϋ το χορευταρά. Κιχ εγώ! 

Είχε επιτυχίες, όχι χαζά! Έβγαινε, τη ζητούσαν από παντού, αγαπητή, μέσα σε όλα, ρούχα, λούσα, μαγαζιά, νύχτα. Και μην ξεχνάτε, όλα αυτά κάτω από τη μύτη του Σάκη. Του μπαμπά μας. Του Κέρβερου, του Βεληγκέκα. "Να με μια φίλη βγήκα, να ήταν και ο μπαμπάς της Φιλίτσας μαζί, όχι, δεν καπνίζω φυσικά, ποτό;; Θα αστειεύεσαι φυσικά". Μια 1900, μια στη folle-nuit. Κι άλλα που δεν ξέρω, δεν πήρα μυρουδια (ούτε εγώ ούτε κι ο Σάκης μάλλον!!) Και που ίσως καλύτερα που δεν τα ξέρω!!🤣😝

Εγώ αφελής και ακοινώνητος, αγάμητος, μάζευα χαρτζιλίκι από γιαγιάδες και θείους. Τι να τα κάνω; Αφού δεν έβγαινα έξω! Ερχόταν το κορίτσι μας "μου δανείζεις 20, 30, 50, 100, 500".  Είχαμε και υποτίμηση της δραχμής κάποια στιγμή, θυμάστε; Κι εγώ της τα "δάνειζα". Σπάνια μου τα γύριζε πίσω, κυρίως τα ξεχνούσα. Χαλάλι, δεν πειράζει, έλεγα.

Στις περιπέτειες των πανελληνίων εξετάσεων και των δυο μας, ήδη φάνηκε το πρώτο χάσμα, το πρώτο σχίσμα. Αυτή φοιτήτρια, με όλη τη ζωή της Θεσσαλονίκης, νύχτα και μέρα, κι εγώ στο "ενδιάμεσα", μια Κατερίνη και μια φροντιστήρια έκθεσης στο Γιαννέλο, μια λίγο κτηνιατρική με το Ζώη, μια πίσω με το Θοδωρή. Θυμάμαι κάνα δυο συναυλίες, που βγήκα με τους φοιτητές, γουάου, δυο επίπεδα πάνω, η μια ήταν στο Καυταντζόγλειο, να ακούσουμε τα Λάτιν του Νταλάρα και η άλλη ήταν.......χμμμ, δε θυμάμαι!

Το (μικρό) πρόβλημα άρχισε όταν μετακόμισα επίσημα και ήμασταν τρόπον τινά συγκάτοικοι. Εκεί σαν να γνώρισα μια άλλη αδελφή. Μια άλλη γυναίκα. Με τα "δύσκολα" της, με ιδιοτροπίες, με άγχη, με κλάματα και κλείσιμο στην τουαλέτα, πριν να δώσει μαθήματα στην εξεταστική, με πάρτυ και μεγάλες παρέες (ξανά!)----την παρατηρείτε τη ζήλεια μου, υποθέτω!----- με ταξίδια Εράσμους, με εμπειρίες και "προχώ" καταστάσεις, με γκρίνιες για το καθάρισμα του σπιτιού, με μια γενική δυσ-χημεια.

 Δε λέω, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, όταν της άφηνα στην πόρτα ποιήματα του Δροσίνη, ή της έστηνα μεγάλο παιχνίδι μες στο σπίτι για να της δώσω το δώρο της. Ή όταν μας έπιανε η αυτολυπηση, το Selbstmitleid, που θα μείνουμε μόνοι στη ζωή και κανείς δε θα μας θέλει. Είχε στιγμές πλάκας, όλα όχι τόσο πολλές, που να χτιστεί μια στέρεη σχέση μεταξύ ίσων.

Εκεί κάπου προέκυψε το μικρο-πρωτο μπαμ. Μετά ακολούθησαν μετακόμιση, σχέση δική μου, σχέση δική της, αρραβώνας δικός μου, αρραβώνας δικός της, στρατός, γάμος δικός μου........και τέλος. Από μαλακία δική μου, πολλή μεγάλη μαλακία δηλαδή, κολοσσιαία μαλακία, να τα λέμε κι αυτά, έκοψα κάθε δίαυλο επικοινωνίας, ανατίναξα κάθε γέφυρα, που θα μπορούσε να μας επανασυνδέσει. Κι αυτό για χάρη της πρώην συζύγου. Χοντρή μαλακία!!

Και μετά...........ένα κενό. Ένα κενό δέκα χρόνων περίπου, συν/πλην.

Ακολουθεί το τσάκισμα , το μπαμ, η πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, η σφαλιάρα και η γροθιά στα αρχίδια.

Μετά οι συγνώμες και η προσδοκώμενη επανένωση. Να μη λέω χαζά, δεν περίμενα να με ξαναδεχτεί σαν αδελφό ξανά, έχουμε ακούσει κι έχουμε ιστορίες για αδέλφια που δεν ξαναμίλησαν ποτέ, για ομηρικούς καυγάδες για ένα στρέμμα γης.

Εδώ έδειξε η αδελφή μου το μεγαλείο της ψυχής της. Όχι απλά με συγχώρησε και με ξαναδέχτηκε, αλλά μου έδειξε και ότι όλο αυτόν τον καιρό με νοιάζονταν, ρωτούσε για μένα, να μάθει, έστελνε δώρα για τα παιδιά. 

Κι αυτό έκανε (και ακόμα κάνει) την ντροπή μου πιο μεγάλη. Σε ποια τρύπα να χωθώ, πού να κρυφτώ! Αλλά και πάλι, vergeben/vergessen. Πάμε για άλλα, πάμε μπροστά!

Έκτοτε, από το 2012, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μη μιλάμε μια δυο τρεις φορές, που να μην τη σκέφτομαι, να μην της κάνω πλάκα, να μην τη νοιάζομαι, πώς είναι, πώς την παλεύει στο εξωτερικό, πώς ξαναβρίσκει τον εαυτό της ως μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη γυναίκα, τροφός και φροντιστής, ψυχολόγος και all-around Player στα κοινωνικά. 

Ως κομπλεξικός μικρός αδελφός, εννοείται ότι την έχω στην σκληρή κριτική. Αλλά είναι και ο σεβασμός μου για το άτομο της τόσο μεγάλος που ξεπερνά κάθε μικρότητα. Την παραδέχομαι, της βγάζω το καπέλο!

Και θα εξηγήσω γιατί κι ας ακούγεται αλλαζονικό: δεν της το είχα! Δε μου φαίνονταν ότι θα τα έβγαζε με το μυαλό της πέρα, εξαιτίας της κοινωνικότητας της,πίστευα ότι θα χάνονταν σε ένα λούσο και χορό. 

Κι όμως η αδελφή μου έκανε την ανατροπή, μετά ακόμα κι από πενήντα αλλαγές στο χρώμα των μαλλιών της, έβγαλε μια ωριμότητα ζωής, μια πατώ-στα-πόδια-μου στάση ζωής, ξέρει ποια είναι, ξέρει τι μπορεί, δε μασάει, δε μάσησε δηλαδή πότε της, κοιτάει τον κάθε μισαλλόδοξο στα ίσα, δε θα χαρίσει σε κανέναν κερατά, θα διεκδικήσει το δίκιο της, απέναντι σε κάθε αλλαζονα κι άδικο άντρα/γυναίκα, Έλληνα/Σουηδό/Γερμανό, δε θα χαρίσει κάστανα σε κανέναν, ούτε θα λυγίσει σε καμία περίπτωση, θα φάει τον καθένα που θα πάει να πειράξει την οικογένεια, ούτε μύγα στο σπαθί της, που λένε, σα λέαινα θα κατασπαράξει τον οποιοδήποτε που θα πειράξει έστω και τρίχα από τα παιδιά της, είναι μεγάλη γυναίκα, μεγάλη σε ηθικό ανάστημα, μεγάλη σε μεγαλείο και μεγάλη σε αντοχές/ανθεκτικότητα και υπομονή. Έμαθε στα χρόνια, να μην απαντά στον πρώτο χρόνο, να μη χτυπά στην πρώτη επαφή, να ελέγχει το παιχνίδι, όπως ξέρει αυτή καλύτερα, είναι η ισχυρότερη γυναίκα πίσω από τον ισχυρό άντρα. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως αλλιώς, θα κυβερνούσε μια πόλη, μια πολιτεία, μια χώρα. Το πιστεύω ακράδαντα.

Αδελφή, δε λέω άλλα! Θα σε ξεγελάσω όμως, ώστε να μη διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση άμεσα, θα την κρύψω κάπου στις παλιές, για να μη σε πιάσουν κλάματα. 

Αλλά να ξέρεις, ότι δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι, πόσο τυχερός είμαι που είσαι στη ζωή μου, πόση ευλογία έχω που σε ξαναβρήκα, που με ξαναδέχτηκες. Η φωνή σου είναι εδώ και χρόνια μουσική στα αυτιά μου, γαλήνη στην καταραμένη ζωή μου.

Μακάρι να  μπορώ να κουβαλήσω εγώ το σταυρό σου . Μακάρι να έβρισκε εμένα αντί για σένα. 

Μαζί.