Πέθανε η Κική Δημουλά σήμερα. Φτωχύναμε κι άλλο.

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ

Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν.
Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς την παρασύρει
η περιέργεια
-όφις προγενέστερος
και πιο φανατικός
απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.
Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
δεν έχεις τι να χάσεις
και την πείθει
να κουλουριάζεται πνιχτά
να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη
πάνω στο διαθέσιμο αέρα
που αφήνεις προσπερνώντας.
Απόλαυση πολύ μοναχικότερη
από τη στέρησή της.

Πρώτη φορά που συνειδητοποίησα την αξία της Δημουλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ήταν 74 χρόνων και μόλις είχε δημοσιεύσει τη "Χλόη θερμοκηπίου" που την είχα κάνει δώρο στην πρώην γυναίκα μου.
Είχε περίεργη και στρυφνή γραφή, νοήματα αντικρουόμενα και ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρούμενα. Κάποια παλιά φίλη είχε γράψει εκείνο το τρομερό δίστιχο "στην Ελλάδα η ποίηση δεν πουλά, εκτός αν σε λένε Δημουλά". Σωστό κι άδικο μαζί. Δεν ξέρω, κάτι μου είπε η Χλόη. Κάτι για τα χρόνια, τα γηρατειά, τη μοναξιά,το αναπόφευκτο, αυτό που έρχεται πάνω σου και σε παγώνει, όταν όλοι φεύγουν.
Δεν έχω αλλά να πω. Καλή της ώρα. Ας αναπαύεται κι αυτή σε μια Χλόη. Ίσως βρει τη γιαγιά μου, να της πει κάνα ποίημα. Ποιος ξέρει;