Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Hipster Wars. Episode 1

όταν έχεις ταλέντο, ....έχεις ταλέντο! Βγάζεις γέλιο όχι από τις βρισιές, αλλά από την ειρωνεία και το σαρκασμό, την υπερβολή, το ξεχείλωμα πραγματικών και τωρινών καταστάσεων, που μπορεί να βρίσκονται μέσα σου, μπορεί και όχι.
Δεν είχα πολλά πάρε δώσε με αυτή τη γενιά, πριν έρθω Γερμανία.
Τώρα τους ζω πιο κοντά, διαφέρουν ίσως λίγο απ'ότι αν θα ήταν ακόμα Ελλάδα, Μαρούσι και Παλαιό Φάληρο, Κρήνη και Πανόραμα. Εδώ ίσως τρώνε λίγο περισσότερες σφαλιάρες, αλλά ζουν ανάμεσά μας, μέσα στο FB, έξω από αυτό δεν υπάρχει ζωή, "ποστάρω άρα υπάρχω" "φτύστε στη σαλάτα, είμαι οικολόγος" είναι από αυτά που παλιά εμείς τα λέγαμε "φοράω ταγάρι, είμαι αριστερός", "κάνω ιδεολογία με τα λεφτά του μπαμπά" "δεν πιστεύω στον καπιταλισμό, απλά το χρεώνω στην πιστωτική της μαμάς" Γουστάρω hipster, είναι τόσο κοντά στην γενιά Υ, που τη βλέπω και ανατριχιάζω, ήρθαν για να μείνουν, δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να πιάσουμε κι άλλο πάτο

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Το κοπέλι μας άφησε βραχνιασμένους




2014-03-18 22.41.06.mov from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Μεγάλο μπράβο στον τύπο για την παρουσία του, τους μουσικούς του, το στήσιμο και τις ενορχηστρώσεις, ήχο και πρόγραμμα. Μας έστριψε βέβαια το μαχαίρι στην πληγή (ξενιτεμένα μου πολιά κτλ κτλ) αλλά χαλάλι του. Το άξιζε, η παρουσία πολλών γερμανών στην αίθουσα επιβεβαιώνει ότι είναι πέραν συνόρων αξιοπρόσεχτος. Ας συνεχίσει έτσι και ας τον υποστηρίξουν συνθέτες/τραγουδοποιοί/στιχουργοί/συνάδελφοι μουσικοί και φυσικά κοινό, ας έχει και Ρουβίτσες, δεν πειράζει, το βασικό είναι να λέει "από τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσουμε".......
Bis zum nächsten mal.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Home is where the heart is (Γενέθλια revisited 41.0)

Περνάω στιγμές καλές, ξεκούρασης μετά από τρελή ένταση, ξενύχτια και ταλαιπωρία, κυρίως σωματική αλλά και ψυχική. Τώρα έρχομαι στα ίσα, στανιάρω. Έτσι ήρθε και με βρήκε το γενέθλιο, σε Bettruhe, nicht in Gedanken vertieft, sondern in stoischen Laune.
Κάτι ζουμιά που μας πήραν, στεγνώσαν. Κάπως έρχονται ώρες και στιγμές, με αναπολήσεις, mit Reminiszenz an früher, αλλά μέχρι το σημείο που κοιτάω γύρω μου. "Εδώ είμαι"
θα έρθουν κι άλλα, θα μας βρουν χειρότερες μπόρες από αυτές, θα ξενυχτήσω και με σκοτεινότερο φεγγάρι, θα βαράω το κεφάλι μου και σε καλύτερο ατσάλι, γερμανικό.
αλλά θα μάθω και τα καινούρια τραγούδια, αυτού του τόπου, με όλες τις συγχορδίες μάλιστα
και θα (τους) τα λέω και στα "γαλλικά", άμα λάχει. Βλέπω έξω το σκηνικό, αλλάζει υπέρ μου, κάποιος θα στοιχηματίσει και πάνω μου, ο Ψαρής δεν είναι ψωράλογο, δεν είναι Weichei, έχει ρεζέρβες, τις είχε κρυμμένες σε κάποιο πυρηνικό καταφύγιο. Τώρα βγαίνει έξω στο χώμα, στο τσιμέντο, με τις οπλές φθαρμένες και θα τρέξει. Ίσως όχι στη μεγάλη κατηγορία, κάπου θα ζυγιστεί και θα μετρηθεί ισάξια.
Πίσω σκοτείνιασε, αλλού τώρα.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Das Versprechen> hart aber wahr!


Το χιόνι έπεφτε στην αρχή συνέχεια, μας πάγωσε και το αίμα και το μυαλό. ο φόνος ενός μικρού κοριτσιού, στο χωριό "πουθενά" στην Ελβετία. Η μάνα, ο αστυνομικός που υπόσχεται. Ένας Kommissar και ο υπεύθυνος της ανάκρισης, πολύ σκληρές εικόνες, αίμα.






αρρωστημένα μυαλά κι άνθρωποι χωρίς αναστολές, τραυματισμένοι, ικανοί να σκοτώσουν για να αντέξουν την ύπαρξη τους.

Το έργο ήταν εξαιρετικό, αυτό που περιγράφουν οι κριτικοί "γροθιά στο στομάχι". Εγώ δεν έφαγα ποτέ μπουνιά στην κοιλιά, αλλά αυτό που ένοιωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης, ήταν αυτή "η παγερά φρικίασις, που διέτρεξε τα νεύρα μου" του Βιζυηνού



Στη σκηνή που η μάνα του δολοφόνου σκοτώνει επί σκηνής το ποντικάκι (ή έτσι νομίζω ότι έγινε, η Elisabeth με διαβεβαιώνει ότι ήταν κάποιο τρυκ, δε γίνονται τέτοια πράγματα εδώ, λέει) σαν με τσίμπησε ένα φίδι στο μυαλό, ήρθε το Ψυχώ και με βάρεσε στη μάπα


Αλλά και η τελευταία σκηνή, με τον Κομισάριο μισότρελο, ξαπλωμένο στο χιόνι, να περιμένει να έρθει ο δολοφόνος (που είχε πεθάνει λίγο πριν), ώστε να εκπληρωθεί η υπόσχεσή του στη μητέρα του νεκρού κοριτσιού "er wird wiederkommen, er wird wiederkommen, er wird wiederkommen" ήταν ολοκληρωτική ανατριχίλα, einfach Schauder, mir fehlten die Worte
Εκπληκτική απόδοση, ερμηνείες για βραβεία, στόρυ στον κατάλληλο τόπο και χρόνο, πλημμυρισμένο από αισθήματα και ταυτόχρονα στεγνό, ψυχρό και μουδιασμένο.
Πάντα τέτοιες στιγμές, τουλάχιστον στα ψέμματα, η αλήθεια πρέπει να είναι unerträglich, καλύτερα στα θέατρα



Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Schirn Kunsthalle. Esprit Monmartre. Eindrücke und Kritik

Το Παρίσι στους περισσότερους από εμάς κατέχει μια μυθική θέση στο μυαλό μας. Είτε πήγαμε τουρίστες των μαγαζιών και της τεράστιας τσάντας Luis Vuitton πάνω στην Champs Elysees, είτε ως "λάγνοι ερωτύλοι", μεθυσμένοι από το παριζιάνικο άρωμα (ίσως σε κάποιο γαμήλιο ταξίδι), γεγονός είναι ότι κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο αυτή η εσάνς, αυτός ο "παριζιάνικος" μύθος. 
Πότε όμως να ξεκίνησε όλο αυτό; Από τη Γαλλική Επανάσταση και τη Βαστίλλη;;; Μμμμμ ίσως, αλλά όχι, δεν το πιστεύω. Από την Κομμούνα των Παρισίων;; ούτε κατά διάνοια.
Im besten Fall kann man vergleichen die ästhetische Revolution von zahlreichen kulturellen Bewegungen in Paris, Ende des 19ten Jahrhunderts mit einer leichten Version, mehr provokativ, der Renaissance.
Übertrieben, n'est pas? Dennoch strahlen die Bilder, die ich angeschaut habe, gestern am 16.03 in Schirn,  eine Atmosphäre aus, sexuell liberal und befreit von Vorurteilen, kombiniert mit einem Lebensstil der Genießer, hochinteressant. Wenn man den Beginn der bildenden abstrakten Kunst und hauptsachlich der Druckgrafik erfinden möchte, wäre die Monmartre um 1900 ein sinvoller Ort. In meinem Kopf  hält das Wort "Boheme" noch eine mythische Stelle. 
Όλοι εκείνοι οι πίνακες με τα Cafe-Concertes, τις Prostituerte, τις πρώτες αφίσες/πλακάτ, διαφήμιση σε καλλιτεχνικό επίπεδο, οι θλιμμένες γυναίκες, οι σκυθρωπές φυσιογνωμίες, και πάνω απ'όλα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Όλοι ή σχεδόν όλοι πέρασαν από κει, από κείνα τα σκαλοπάτια της Sacre-Coeur, συναντήθηκαν για καφέ στην Place Pigalle, "αλληλοζωγραφήθηκαν", διασκέδασαν στον ανεμόμυλο του Moulin Rouge. Ο Πικάσο, ο Μοντιλιάνι, ο Βαν Γκογκ, ο Ματίς, φυσικά πρώτος και καλύτερος ο Τουλούζ-Λωτρέκ, όλοι κάποια στιγμή θα την "έπεσαν" στο "Μαύρο Γάτο" για "μάτι". Η ωραιοποίηση του μποέμικου τρόπου ζωής ξεκίνησε από τη ζωγραφική, πέρασε στα τραγούδια και μετά ήρθε και η φωτογραφία ή το σινεμά και τα έβγαλαν στο φως, αποκαλύπτοντας μια υποχθόνια κατάθλιψη, αυγές του εικοστού αιώνα.



Γυναίκα με πουκάμισο του Πικάσο, 1905, ελαιογραφία σε καμβά
Περνάμε τώρα μπροστά από αυτές τις αφίσες και είναι πράγματι εύκολο να νοιώσεις ότι αυτή η γλεντοκόπα ζωή γινόταν πάνω (ή και μέσα) στα φουρό "ώριμων" αλλά και έφηβων κοριτσιών, με κυρίους των σμόκιν, παπιγιόν με χάρη, εσάρπας και ρεντικότας, ενώ έπαιζε το πιάνο, μελωδίες του Όφφενμπαχ, το περιβόητο Can Can, και ο χορός δεν ήταν διονυσιακός, ούτε μυστικιστικά ερωτικός, παρά μόνο ξέφρενος, καμπαρετζούδικος, με χοντράδες και δυσανάλογα υπερμεγέθεις κινησεογραφίες.


Εδώ παρακάτω ο Ερίκ Σατί, ως μοντέλο του Ραμόν Κασάς, "ο μποέμ, ο ποιητής της Μονμάρτρης"

Σε έναν άλλο πίνακα, απεικονίζεται πάλι ο ίδιος ο Σατί, αυτή τη φορά όμως όχι σε μποέμικη αίγλη, αλλά σε ένα κακόμοιρο σαλονάκι, με ψευταναμμένο τζάκι, κουρασμένος/αποκαμωμένος, total verkommen, αυτό που λέμε "στην ψάθα πέθανε ο καλλιτέχνης".
Γενικά υπήρξε και μια αντίφαση στην Veranstaltung, δεν μπόρεσα παρά τα χρώματα και την ζωντανή τριγύρω ατμόσφαιρα να αισθανθώ ευφορία για το κλίμα της περιόδου, μάλλον το αντίθετο.
Μια παρακμή, έναν ευτελισμό του θέματος "ελευθέρια ήθη", με μπόλικη ανεμελιά και αδιάφορη ψυχρότητα. Ο περιβάλλων παριζιάνικος χώρος ήταν σε δευτερεύον φόντο, τα πρόσωπα είχαν σημασία.
Η Marie Laurencin, από τις ελάχιστες γυναίκες που "μπήκαν" στο πνεύμα της Συνοικίας αυτής.
Frauen und Liberalismus, Zeitrahmen und Scham, die Kunst stellt uns die Fallen, dass die Zeiten unschuldig sind, dass die Hauptdarsteller durch ihrer Zeitlosigkeit alles verschönern können.
Für manchen von uns kommt das überhaupt nicht in Frage. Der Zustand war hart, grausam und diskriminiert.
Das Aroma der Monmartre, ja natürlich, mit Gewissheit zeitgemäß und den aktuellen Prinzipien zufolge. 
Ενδιαφέρουσα η Έκθεση, οι πίνακες είχαν να πουν, μέχρι εκεί.
 Η αλήθεια ήταν ακόμα έξω από το κάδρο.





Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Πανέξυπνο και με σημασία

To έστειλα σε παιδιά κι ανήψια. Τι θα κάνουν, είναι άλλη ιστορία......

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Ακόμα μια αποτυχία (η γιορτή της Μέρας της Γυναίκας)

Jede dritte Frau in Europa ist Opfer von Gewalt, laut einer EU-Studie (Quelle: Spiegel online)

Die Studie mit dem Titel "Gewalt gegen Frauen" liefert erschreckende Ergebnisse:

Jede dritte befragte Frau (33 Prozent) hat seit ihrem 15. Lebensjahr schon einmal körperliche und/oder sexuelle Gewalt erfahren - auf die absolute EU-Bevölkerung der 18 bis 74-Jährigen gerechnet sind das 61,3 Millionen.
Jede 20. gab an, schon einmal vergewaltigt worden zu sein.
Die Autoren der Studie schätzen, dass mindestens 83 Millionen Frauen in der EU seit ihrem 15. Geburtstag schon einmal sexuell belästigt worden sind.
Zwölf Prozent der befragten Frauen haben sogar schon vor ihrem 15. Lebensjahr Formen der sexuellen Belästigung oder des Missbrauches durch einen Erwachsenen erlebt, hochgerechnet sind das etwa 21 Millionen.
Jede dritte Frau hat schon einmal psychische Misshandlung in der Partnerschaft erlebt.
18 Prozent der befragten Frauen waren schon einmal Opfer von Stalking.
"Die Aussagen zeichnen ein Bild des weit verbreiteten Missbrauchs, der das Leben vieler Frauen markiert", schreibt FRA-Direktor Morten Kjærum im Vorwort der Studie: "Frauen sind nicht sicher auf den Straßen, am Arbeitsplatz und schlussendlich auch nicht zu Hause."

Τα σχήματα και οι αριθμοί είναι αρκετά ασυνήθη.




Η Δανία (ποιος;;) ναι η Δανία, εκεί καταγγέλονται τα περισσότερα κρούσματα, οι γυναίκες αισθάνονται εκεί περισσότερη άνεση να τα πουν, την κάθε καταπίεση, τον κάθε εκφοβισμό, τη σωματική βλάβη, την σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό που "φαίνεται", τελικά "είναι" απλώς η απελευθέρωση του καταγγέλοντος, η άνεση να τα πει χύμα για το σύζυγο, το γκόμενο, το συνάδελφο, πιθανόν τον πατέρα/ξάδελφο/θείο. Να φοβάσαι εκεί που βλέπεις χαμηλά ποσοστά, εκεί που τα στόματα σφραγίζονται, οι υπολήψεις προστατεύονται και "τα εν οίκω μη εν δήμω". Έχει πολύ βάθος η βρωμιά, η αναξιοπρέπεια, περνάει από παχιά πορτοφόλια, ηλικίες αξιοσέβαστες, στριφογυρίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναμιγνύεται σε τρυφερές ηλικίες, παίζει με συμφέροντα και εκδουλεύσεις. Άτιμο πράγμα. Το σεξ υποτάσσει, δεν υποτάσσεται. Μάλλον η βαθειά επιθυμία για εξουσία και υποδούλωση, η υποταγή του άλλου θα περάσει και μέσα από το φύλο, την σεξουαλική μας υπόσταση.
Μα καλά, ρωτάει κάποιος, η Δανία;;;; Η Φινλανδία;;; Γιατί όχι;; Τι δηλαδή;; Πώς ξεγελιόμαστε ότι μόνο οι "θερμόαιμοι" και οι "θερμόαιμες" παρεκκλίνουν;; Οι ψηλοί, κρύοι, αγέρωχοι κι αγέλαστοι δεν έχουν δικαίωμα στη διαστροφή, στην σεξουαλική απληστία, δεν έχουν δικαίωμα στην ηθική αναρχία;; Hominis homini lupus est. Αλλά εδώ μιλάμε για τη γυναίκα. Τη θέση της, το ύψος της, την τιμή της. Γιορτές και πανηγύρια, Weiberfastnacht, κομμένες γραβάτες και τρίχες κατσαρές, η γιορτή της γυναίκας, που θα πάνε μόνες στα μπουζούκια. Και μετά;;;;;; Μετά τίποτα!
Οι απίστευτες διακρίσεις, ο εξευτελισμός και η ταπείνωση σε κάθε βήμα, από μια αφίσα του δρόμου, μέχρι τις τσόντες στο ίντερνετ γαλουχούν γενιές και γενιές, οι λαϊκές πεποιθήσεις, οι κουβέντες περί πουτανιάς (τα λέω κι εγώ, συγνώμη, αλλά τα λέω κι εγώ), τα τσιτάτα και οι εξυπνάδες, "οι γυναίκες τα θέλουν και τα παθαίνουν", οι ατάκες για τα ντυσίματα και τις συμπεριφορές καλλιεργούν και γαλουχούν επίδοξους ή εν δυνάμει παρενοχλητές/stalkers/βιαστές/ακόμα χειρότερα αμέτοχους παρατηρητές/αδιάφορους κλειδαροτρυπίστες/"καλοπροαίρετους" υποστηρικτές της σεξουαλικής βίας κατά γυναικών.
Τα λόγια και τα στατιστικά είναι παντού, οι πράξεις το ίδιο. Αν μιλάμε για την Ευρώπη, δεν τολμάει κανείς να φανταστεί πόσα εκατομύρια δεινοπαθούν σε Ασία κι Αφρική. Μήπως δεν έχουμε δει εικόνες;;; ΟΚ, θα ψηφίσω στο avaaz κατά του λιθοβολισμού της 18χρονης βιασμένης και θα κοιμηθώ με ήσυχη συνείδηση. Αλλά η Παναγία θα μας φυλάξει, καθότι αγία και παρθένα. Το σεξ μιάζει, αλλά μόνο από την μία μεριά. 
Εξάλλου όπως έλεγε και συμπαθής συμμαθητής: "Άνθρωπο που τον γαμάς, μπορείς να τον έχεις και σε εκτίμηση;". 
Εξωφρενικό, αλλά το είπε στα 17 του..............
Κι εμείς όλοι στην παρέα, γελάσαμε.




Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Στην τσίτα = Αlles steht unter Strom

Kurz vor Βurn-Out, stehe ich ständig unter Strom. Ich geb alles, bis zum Anschlag. Sehe keine andere Möglichkeit.
Wackelig aber entschlossen, mit dementsprechendem Altersbeschränkung, durchgedreht sowie zuversichtlich, übertreibe ich, um etwas Besseres zu verdienen. Bin kein fauler Sack, kein Frecher, kein zwanghafter Typ. Kriege Energie von leichten Dingen, kann mich elektrisieren. "don't touch me, iam a real live wire", halte aber durch, mein Kampf ist recht, ich schlaf den Schlaf des Gerechten, wenn ich darf, wenn ich kann eigentlich. Albträume sehe ich selten, eher angespannte Situationen erlebe ich, nichtsdestotrotz verbrenn ich mich in alltäglichen Nebensachen.
Im Hintergrund steht immer noch meinen Durst auf Fortschritt, auf Leben.
Niemand kann mich unterkriegen, niemand kann mich in die Knie zwingen, bin außer Rand und Band, keine Zeit für Schlaf (doch!)

Βέγγος για πάντα!