Vollmondsuntergang

 Μια πανσέληνος που δύει είναι κάτι περίεργο. Δεν είναι η πανσέληνος της νύχτας, της ρομαντζάδας, του έναστρου ουρανού, που με το φως της κρύβει τα διπλανά αστέρια.

Είναι η πανσέληνος, που έδωσε ό,τι είχε να δώσει, έδωσε όνειρα στους ρομαντικούς, πάθη στους ερωτευμένους.

Η δουλειά της ολοκληρώθηκε και τώρα πρέπει να την κάνει. Του χρόνου πάλι. Ο ήλιος ήδη έχει βγει από την απέναντι μεριά. Ο κόσμος στους δρόμους για τη δουλειά και το μεροκάματο. Τι άλλο να μας πει η πανσεληνιάτικη φεγγαράδα;; Η πανσέληνος το χάραμα μοιάζει ξενύχτης με κύκλους στα μάτια και αλκοόλ στην ανάσα. Το γλέντι σχόλασε δικιά μου, πάμε για το μόχθο πλέον. Δεν πειράζει, μας είδες και σε είδαμε, μας θύμησες άλλες εποχές και νύχτες, τότε με τις Περσείδες παρέα, κυάλια και ουίσκι στην αυλή, αγκαλιές και τρέλα στο μυαλό, αναμνήσεις που δε θα σβήσουν, θα τις θυμάμαι όσο θα σε βλέπω και θα με βλέπεις.

Τώρα όμως, πάνε κι εσύ για την ετήσια νάρκη σου, να πάω κι εγώ καλλιά μου. Πιες κανα καφέ, ίσως καμιά σούπα, πάρε δυνάμεις και τα λέμε του χρόνου.

Εγώ εδώ θα είμαι.