Θάλασσα λυπήσου λίγο πια και μένα

Tountas-Paradosiako from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Τραγούδι που χρεώνεται στον Παναγιώτη Τούντα, όπως πολλά άλλα "ορφανά". Κατά μια έννοια όλα αυτά τα παραδοσιακά με τις "θάλασσες τις κακούργες" και "τις ξενιτιές τις πλανεύτρες", στηρίζουν τη διαχρονικότητά τους στον αιώνιο δεσμό της αγάπης και του μίσους του Έλληνα με τα ταξίδια. Από τον Οδυσσέα (τραβάτε με κι ας κλαίω) μέχρι τους Αμερικανοαυστραλούς μετανάστες, το ταξίδι στα ξένα σήμαινε δύο πράγματα. 1) αυτός που φεύγει είναι αναγκασμένος, διωγμένος, χαμένος, πρέπει όμως να φύγει και σταδιακά συνηθίζει και το ταξίδι και την "άλλη γη" και 2) πάντα υπάρχει κάποιος που μένει πίσω, που δεν μπορεί να ακολουθήσει, που περιμένει, οι γέφυρες πίσω μας, που τις κοιτάμε για να νομίζουμε εύκολο το νόστο, γενικά κάτι που χωρίζει και αναμένει την επανασύνδεση κάποτε, κάπου.

Γουστάρω φωνή Μαρκοπούλου, της επονομαζόμενης Σαλονικιάς. Το ίδιο χρόνο που ηχογραφεί αυτό το κομμάτι, το "Αχ βρε θάλασσα κακούργα", το 1935 δηλαδή, ηχογραφεί κι έναν μανέ, σε ραστ νεβά. "Μαράθηκαν τα χείλη μου και μάγκωσαν στο στόμα και λίγο λίγο σέρνομαι στου τάφου μου το χώμα".
Τα κομμάτια αυτά είναι διαμάντια, είναι τα απομεινάρια μας, οι σταγόνες χιλιάδων ζωών, συμπυκνωμένων σε τρεις νότες, σε δύο δρόμους, σε χρατς-χρουτς γραμμοφώνου, σε αλμύρες και πίκρες ανθρώπων που περίμεναν (ή περιμένουν ακόμα) σε προκυμαίες, λιμάνια και κάβους.
Μπορεί ο κόσμος να μίκρυνε, να στένεψε, να βρεθήκαν όλοι πιο κοντά λόγω τεχνολογίας, ένας χωρισμός είναι πάντα όμως ένας χωρισμός, μια απόφαση, μια απόσταση, ένας αποχαιρετισμός.
Κάποιοι μπορούν να αντέξουν, κάποιοι όχι.