Έχω ωφουστιγμές....

Όταν μέσα μου σβήνουν οι σαρκασμοί, οι κυνικότητες και οι ειρωνείες, όταν δεν μπορώ άλλο με το δήθεν χιούμορ να αντιστέκομαι και να αντέχω, τότε είναι που βγαίνουν από τα (μαύρα;;) κατάβαθα μου οι ωφου--στιγμές. Είναι εκείνες οι στιγμές, που επειδή ζορίζομαι να μην ξεσπάσω σε κλάματα και άλλα ανθυγιεινά και μη-αντρικά σπορ, αρχίζω ξεφυσάω, σαν ατμομηχανή που καταφτάνει σε επαρχιακό σταθμό. Ωφου από δω, ουουουφφφφφ παραπέρα, ωωωωωωφ, σαν εκτόνωση μιας έντασης, μιας πίεσης τόσο βαθειάς κι εσωτερικής, που μήτε μπορεί να ειπωθεί, μήτε να γίνει αισθητή ούτε και κατανοητή. Ποιος μπορεί να ακούσει, ποιος να δώσει σημασία, ποιος να καταλάβει; Οπότε οι ωφου-στιγμές είναι πολύ μόνες, σκόρπιες σαν κόκκινα φύλλα στο χειμώνα. Δεν ακούγονται όταν πέφτουν, δεν μαζεύονται, είναι πεσμένες, τα έδωσαν όλα και ξόφλησαν. Μένουν όμως εκεί, αν δεν τις πάρει κανένας αέρας αισιοδοξίας και προσωρινής χαρμο-καταιγίδας. Κάθονται, λειώνουν και σε λειώνουν. Κι ενώ θα έπρεπε να ξαλαφρώνεις, εφόσον ελαττώσαν το βάρος του φέντρου κι εφόσον σαν χύτρα ταχύτητας, εκτόνωσαν την πίεσή σου, αυτές οι άτιμες οι στιγμές, σαν να εκδικούνται που τις διώχνεις και τις ξεφυσάς.
Σου θυμίζουν με αυτόν τον τρόπο, ότι τελικά τις χρειάζεσαι και ότι δεν μπορείς να τις ξεφορτωθείς έτσι εύκολα. Είναι αυτές που σε τρέφουν, όπως τα φύλλα που στην αρχή δίνουν από τον ήλιο την ενέργεια στο δέντρο, και μετά αφού πέσουν και γίνουν σαπίλα/χούμος/αποσύνθεση, πάλι θα θρέψουν το δέντρο με χυμούς της σήψης τους.
Έτσι κι αυτές, με τα ωφου τους και τα ξεφυσήματά τους, σου δίνουν τον αέρα, την εκπνοή, την ανάσα, σε ανασαίνουν, σαν μηχάνημα υποστήριξης σε ετοιμοθάνατο στην Εντατική. Υπάρχει κάτι αγαπησιάρικο σε αυτές τις ωφου-στιγμές, κάτι ζωντανό, που μπορείς να το αρπάξεις και να το αναστήσεις. Πως λέμε η μιζέρια θρέφει; Η απελπισία σε ξεκουνάει;; Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες;;;;
Και τότε, ακούγοντας αυτά τα χιλιοειπωμένα κλισέ, αυτές τις κενές μπουρδολογίες, είναι που ξαναλές, ουουουφφφφφφ, και ωωωωωωφφφφφφφ!!!!!!
Στιγμές είναι μόνο, αγάπησέ τες κι άσ'τες να πάρουν το δρόμο τους. Μέσα σου, πάλι ο κύκλος θα ξαναρχίσει. Τα φύλλα σου που σκόρπισες να κοιτάς και να θυμάσαι. Το νιτερέσο σου είναι με αυτά, κι όχι ενάντια σ'αυτά.