Φεύγει ένας χρόνος, μπαίνει ένας ακόμα. Στο μπες-βγες της ξεπέτας της ζωής, κάπου ξεχάσαμε τι μένει στο λογαριασμό. Άλλοι διασκέδασαν, άλλοι ζορίστηκαν, κάποιος θα χάρηκε πολύ, κάποιος ακόμα θα κλαίει, ήρθε η ώρα να φεύγουμε από το χρόνο αυτό. Ωραία..Κι ο λογαριασμός;; Ποιος θα πληρώσει;; Ναι, ναι καταλαβαίνω, να μη χαλάσουμε την ατμόσφαιρα, να μη νοιώσουμε αμηχανία, κακό πράγμα, τέτοιες μέρες. Αλλά το γκαρσόνι έφερε το λογαριασμό, το χαρτάκι είναι εκεί, περιμένει. Κάποιος θα πληρώσει, ή καλύτερα κάποιος θα την πληρώσει. Κάποιος πρέπει να πληρώσει, αλλιώς δε φεύγουμε, θα μείνουμε να πλύνουμε τα πιάτα στα υπόγεια του χρονομάγαζου ή θα φάμε το ξύλο από τους μπράβους του Αη-Βασίλη, που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του.
Άντε λοιπόν, να πληρώσουμε. Πώς όμως;; Ρεφενέ;;; Και στο κάτω-κάτω να δούμε τι πήραμε ο καθένας, τι "έφαγε" ο καθένας από μας, εσύ έφαγες δυο βίλες, πέντε ταξίδια, τρία αμάξια, εγώ μια ολίγη από τζατζίκι, ο άλλος μια οκά βλήτα, ο παραδίπλα (αυτός που πηγαίνει στην τουαλέτα όταν είναι να πληρώσουμε) ούτε ξέρει τι έφαγε, πάντως φαίνεται σκασμένος. Άιντε να πληρώσουμε λοιπόν, βγάλτε ψιλά-χοντρά, ό,τι προαιρείσθε.
Και το λογαριασμό ποιος θα τον κρατήσει;; Ένα χαρτάκι μας έκοψαν για όλους. 11 εκατομύρια μαλάκες, ένα τιμολόγιο. Ποιος θα το πάρει για να δικαιολογήσει τα έξοδά του, τις δαπάνες, στην τελική, τη ζωή του;;; Διότι αυτό είναι! Μια απόδειξη. Μια απόδειξη ζωής. Ζήσαμε κύριε, μάλιστα, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, στεναχωρεθήκαμε, μαλώσαμε, σκοτωθήκαμε. Να η απόδειξη!!
Τα γράφει όλα μέσα. Ένας χρόνος σε ένα χαρτάκι, από μπλοκάκι θεωρημένο της Εφορίας.
Η σούμα που λέγαμε παλιά. Το κακό με τις σούμες είναι ότι δε γίνονται κατά τη διάρκεια, αλλά πάντα στο τέλος. Οπότε, ξεχνάς καμμιά πατάτα, καμιά ρετσίνα, δεν μπαίνει στο άθροισμα. Δεν πειράζει ρε αδερφέ, για μια πατάτα θα μαλώσουμε, πληρώνεις άλλη φορά, του χρόνου!!!!!!! Στο τέλος, που κρίνεις και το γεύμα ενός έτους, η τελευταία εντύπωση είναι που καθορίζει την κριτική. Δηλαδή, το επιδόρπιο ή το χωνευτικό ανάλογα. Να μείνει η γλύκα, παιδί μου, τι;; με το ξινό λεμόνι θα κρίνουμε έναν ολόκληρο χρόνο;
Οπότε ας ξαναδούμε το χαρτάκι, μπας και μας χρεώσανε κάτι που δεν πήραμε, μήπως μας στρίμωξαν σε καμιά μουτζούρα και δεν καταλάβουμε τα γράμματα...Τι λέει εδώ;;;; Αα όχι, εγώ δεν πήρα αστακό, μπορεί να το είχα στο μυαλό μου, μπορεί και να το παρήγγειλα-ίσως φωναχτή σκέψη, αλλά σίγουρα δεν έφαγα, μάλλον με μπερδέψατε με άλλον. Αστακός;;; Α παπα, τεκμήριο! Για τέτοια είμαστε;;;!!!! Κι εδώ, τι γράφει;;;; Λουλούδια και γαρδένιες στην ορχήστρα;;; Όχι ρε παιδί μου, εμείς τέτοια πράματα παλιά τα κάναμε, τώρα ίσα ίσα λίγα χόρτα, να έτσι λίγα κληματόφυλλα είπαμε να πετάξουμε αντί για χαρτοπετσέτες, που κοστίζουν. Και φώναξέ μας και λίγο το Σεφ, γιατί νομίζω ότι απ΄την αρχή της χρονιάς του το είχα πει, να μη μου βάλει πολλά πικάντικα και μπαχάρια και κόκκινα πιπέρια, διότι στην επόμενη χρονιά θα τσούζει ο αποτέτοιος μου. Πώς θα τη βγάλω τώρα;;;
Λοιπόν, είπαμε, τα βάλαμε κάτω, τα μετρήσαμε, τα ζυγίσαμε, καλά φάγαμε, ό,τι φάγαμε, καλά ήπιαμε, ό,τι ήπιαμε, πληρώσαμε--όσοι πληρώσαμε---τώρα πρέπει να αποχαιρετιστούμε, να πάμε για αλλού. Άιντε να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε, μήπως και δεν ξαναβρεθούμε του χρόνου, γιατί συμβόλαιο κάναμε μήπως, κάθε χρόνο μαζί, δεν κατάλαβα. Άμα δε γουστάρουμε πάμε σε άλλο μαγαζί, μπορεί να μην καταλαβαίνουμε πολύ καλά το μενού, θα είναι γραμμένο στα ξένα μάλλον, κι όταν θα παραγγέλνουμε αρνάκι κοκκινιστό, θα μας φέρνουμε τάρανδο σχάρας, αλλά δεν πειράζει.
Άιντε ξαναμανα, αυτοί οι αποχαιρετισμοί δεν τελιώνουν ποτέ, θα μας εύρει ο νέος χρόνος στην πόρτα, δεν είναι σωστό.
Και η απόδειξη;;; Ααα ναι, σωστά η απόδειξη. Έλα μωρέ, ποιος τη χρειάζεται; Απόδειξη γραπτή θέλεις για το ότι έζησες ακόμα μια χρονιά, γέλασες, έκλαψες, χέστηκες από φόβο ακόμα μια χρονιά, σε δείρανε ακόμα μια χρονιά, σε έφτυσαν ακόμα μια χρονιά, σε πούλησαν ακόμα μια χρονιά;;;;
Άσ΄το καλύτερα. Πέταξε την απόδειξη καλύτερα.......
Εξ΄άλλου μας το είπαν και από την ΔΟΥ του Παραδείσου. Δε μετράνε πουθενά αυτές οι αποδείξεις, δεν εκπίπτουν στην εξομολόγηση και ούτε μειώνεις την τελική ποινή, το πρόστιμο. Καλύτερα κρύψε τις, κι ας ξεχαστούν τα χρόνια σαν τα χιόνια τα περσινά.
Κι ότι είπαμε αδερφέ μου, ψωμί κι αλάτι.
Νέος χρόνος, νέα πείνα, ίδια κουζίνα, ίδια, όλα ίδια, η λάντζα δικιά μας, πάντα και εις τον αιώνα τον άπαντα (λέμε τώρα, διότι τρεις είναι οι ώρες μας, τρεις και κάτι, με τα ψιλά)
Ας ζήσουμε τα ψιλά, λοιπόν, πάντα πεινασμένοι και σκασμένοι ταυτόχρονα.
καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη, για τους γύρω μας, που πρέπει όμως να ξεκινάει όμως κι από μέσα μας
Άντε λοιπόν, να πληρώσουμε. Πώς όμως;; Ρεφενέ;;; Και στο κάτω-κάτω να δούμε τι πήραμε ο καθένας, τι "έφαγε" ο καθένας από μας, εσύ έφαγες δυο βίλες, πέντε ταξίδια, τρία αμάξια, εγώ μια ολίγη από τζατζίκι, ο άλλος μια οκά βλήτα, ο παραδίπλα (αυτός που πηγαίνει στην τουαλέτα όταν είναι να πληρώσουμε) ούτε ξέρει τι έφαγε, πάντως φαίνεται σκασμένος. Άιντε να πληρώσουμε λοιπόν, βγάλτε ψιλά-χοντρά, ό,τι προαιρείσθε.
Και το λογαριασμό ποιος θα τον κρατήσει;; Ένα χαρτάκι μας έκοψαν για όλους. 11 εκατομύρια μαλάκες, ένα τιμολόγιο. Ποιος θα το πάρει για να δικαιολογήσει τα έξοδά του, τις δαπάνες, στην τελική, τη ζωή του;;; Διότι αυτό είναι! Μια απόδειξη. Μια απόδειξη ζωής. Ζήσαμε κύριε, μάλιστα, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, στεναχωρεθήκαμε, μαλώσαμε, σκοτωθήκαμε. Να η απόδειξη!!
Τα γράφει όλα μέσα. Ένας χρόνος σε ένα χαρτάκι, από μπλοκάκι θεωρημένο της Εφορίας.
Η σούμα που λέγαμε παλιά. Το κακό με τις σούμες είναι ότι δε γίνονται κατά τη διάρκεια, αλλά πάντα στο τέλος. Οπότε, ξεχνάς καμμιά πατάτα, καμιά ρετσίνα, δεν μπαίνει στο άθροισμα. Δεν πειράζει ρε αδερφέ, για μια πατάτα θα μαλώσουμε, πληρώνεις άλλη φορά, του χρόνου!!!!!!! Στο τέλος, που κρίνεις και το γεύμα ενός έτους, η τελευταία εντύπωση είναι που καθορίζει την κριτική. Δηλαδή, το επιδόρπιο ή το χωνευτικό ανάλογα. Να μείνει η γλύκα, παιδί μου, τι;; με το ξινό λεμόνι θα κρίνουμε έναν ολόκληρο χρόνο;
Οπότε ας ξαναδούμε το χαρτάκι, μπας και μας χρεώσανε κάτι που δεν πήραμε, μήπως μας στρίμωξαν σε καμιά μουτζούρα και δεν καταλάβουμε τα γράμματα...Τι λέει εδώ;;;; Αα όχι, εγώ δεν πήρα αστακό, μπορεί να το είχα στο μυαλό μου, μπορεί και να το παρήγγειλα-ίσως φωναχτή σκέψη, αλλά σίγουρα δεν έφαγα, μάλλον με μπερδέψατε με άλλον. Αστακός;;; Α παπα, τεκμήριο! Για τέτοια είμαστε;;;!!!! Κι εδώ, τι γράφει;;;; Λουλούδια και γαρδένιες στην ορχήστρα;;; Όχι ρε παιδί μου, εμείς τέτοια πράματα παλιά τα κάναμε, τώρα ίσα ίσα λίγα χόρτα, να έτσι λίγα κληματόφυλλα είπαμε να πετάξουμε αντί για χαρτοπετσέτες, που κοστίζουν. Και φώναξέ μας και λίγο το Σεφ, γιατί νομίζω ότι απ΄την αρχή της χρονιάς του το είχα πει, να μη μου βάλει πολλά πικάντικα και μπαχάρια και κόκκινα πιπέρια, διότι στην επόμενη χρονιά θα τσούζει ο αποτέτοιος μου. Πώς θα τη βγάλω τώρα;;;
Λοιπόν, είπαμε, τα βάλαμε κάτω, τα μετρήσαμε, τα ζυγίσαμε, καλά φάγαμε, ό,τι φάγαμε, καλά ήπιαμε, ό,τι ήπιαμε, πληρώσαμε--όσοι πληρώσαμε---τώρα πρέπει να αποχαιρετιστούμε, να πάμε για αλλού. Άιντε να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε, μήπως και δεν ξαναβρεθούμε του χρόνου, γιατί συμβόλαιο κάναμε μήπως, κάθε χρόνο μαζί, δεν κατάλαβα. Άμα δε γουστάρουμε πάμε σε άλλο μαγαζί, μπορεί να μην καταλαβαίνουμε πολύ καλά το μενού, θα είναι γραμμένο στα ξένα μάλλον, κι όταν θα παραγγέλνουμε αρνάκι κοκκινιστό, θα μας φέρνουμε τάρανδο σχάρας, αλλά δεν πειράζει.
Άιντε ξαναμανα, αυτοί οι αποχαιρετισμοί δεν τελιώνουν ποτέ, θα μας εύρει ο νέος χρόνος στην πόρτα, δεν είναι σωστό.
Και η απόδειξη;;; Ααα ναι, σωστά η απόδειξη. Έλα μωρέ, ποιος τη χρειάζεται; Απόδειξη γραπτή θέλεις για το ότι έζησες ακόμα μια χρονιά, γέλασες, έκλαψες, χέστηκες από φόβο ακόμα μια χρονιά, σε δείρανε ακόμα μια χρονιά, σε έφτυσαν ακόμα μια χρονιά, σε πούλησαν ακόμα μια χρονιά;;;;
Άσ΄το καλύτερα. Πέταξε την απόδειξη καλύτερα.......
Εξ΄άλλου μας το είπαν και από την ΔΟΥ του Παραδείσου. Δε μετράνε πουθενά αυτές οι αποδείξεις, δεν εκπίπτουν στην εξομολόγηση και ούτε μειώνεις την τελική ποινή, το πρόστιμο. Καλύτερα κρύψε τις, κι ας ξεχαστούν τα χρόνια σαν τα χιόνια τα περσινά.
Κι ότι είπαμε αδερφέ μου, ψωμί κι αλάτι.
Νέος χρόνος, νέα πείνα, ίδια κουζίνα, ίδια, όλα ίδια, η λάντζα δικιά μας, πάντα και εις τον αιώνα τον άπαντα (λέμε τώρα, διότι τρεις είναι οι ώρες μας, τρεις και κάτι, με τα ψιλά)
Ας ζήσουμε τα ψιλά, λοιπόν, πάντα πεινασμένοι και σκασμένοι ταυτόχρονα.
καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη, για τους γύρω μας, που πρέπει όμως να ξεκινάει όμως κι από μέσα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου