1821 revisited

Μεταξύ Ιστορίας, ιστορικών, ιστοριογράφων, ιστοριζόντων διαννοούμενων, τηλεοπτικών show, μύθων και παραμυθιών, κλισέ και δογμάτων, Ελληναράδων και προδοτών, κάπου εκεί υπάρχει και ο Σκαρίμπας. Λίγο πριν το θάνατό του έγραψε 4 τόμους "Το '21 και η αλήθεια". Τώρα διαβάζω το Β' και έχω το Γ' κοντά. Η γλώσσα του τσακίζει κόκκαλα αλλά και δικαιολογεί πολλές αδικαιολόγητες από τα επίσημα ιστορικά έγγραφα συνθήκες, συμπεριφορές κι αντιδράσεις ημεδαπών αλλά και άλλων παραγόντων.

Ξεκινάει κι αυτός από το Ρωμαϊκό πολιτισμό, αυτό που συνηθίσαμε ως Βυζαντινό, για να εξηγήσει π.χ. τη συμπεριφορά του κλήρου, όταν άλλαξαν τα πράγματα και ήρθε το οθωμανικό φέσι, αντί της καλύπτρας της λατινικής. Φυσικά αναφέρει την αναρρίχηση με όποιο κόστος και τίμημα (τσαντσαρευτέας λέγεται στα Ποντιακά) των Φαναριωτών οικογενειών, αυτοί οι πολιτικοί αριβίστες, που συνδυάζοντας την τέχνη του εφικτού με τη διατήρηση των κεκτημένων μπόρεσαν κι "επαναπατρίστηκαν" και "ως γνωρίζοντες τα κόλπα από τη θητεία στην Πύλη", ιεραρχήθηκαν ψηλά στα αξιώματα, τόσο πριν, όσο κατά τη διάρκεια, αλλά κυρίως μετά την ανεξαρτησία.

Δε χαρίζει κάστανα ο Τρελός. Ήταν και στα γεράματά του όταν το ΄γραφε, είχε και μια περίεργη εκτίμηση για τον Καραμανλή. Παρ'όλα αυτά κύριες βιβλιογραφικές πηγές του ήταν ο Κορδάτος (για όσους τον αγνοούν, καιρός να τον ξεσκονίσουν) και ο Μέντελσον Βαρτθόλδη. Τη σήμερον που ο καθείς μπορεί να αναπτύξει και μια θεωρία για τα τοτινά, καλά είναι να γυρνάμε και σε καναν παλιό.

Ο Κολοκοτρώνης και η κόντρα με το Μακρυγιάννη για το Σκαρίμπα είναι ασήμαντα πράγματα μεταξύ Ελλήνων αγωνιστών, ενώ οι θέσεις του τρισκατάρατου Υψηλάντη (μην μπερδευόμαστε, για τον Αλέξανδρο καταφέρεται, όχι για το Δημήτριο, τον οποίο είχε σε εκτίμηση), ή οι ανθελληνικές-"φιλοχριστιανικές"-οσφυοκαμπτικές θέσεις του Π.Π. Γερμανού, (με στοιχεία, έτσι;; όχι από ένστικτο!!) αξίζουν περισσότερης μνείας. Π.χ. έναν Ιγνάτιο, τον ξέρατε;; Τον μητροπολίτη ΟυγγροΒλαχίας. Ούτε γω! Διάβασα όμως τα σημεία και τα τέρατα, και φαντάζομαι ότι να μιλάμε για την Εκκλησία και τον Κλήρο, δεν αφορά πλέον τους προκατειλημμένους ή τους ευκολόπιστους. Είναι ξεκάθαρο το ζήτημα και αυτό που παραξενεύει είναι η υποκρισία των λεγόμενων συναφών κύκλων. "όχι είναι λάθος να λέμε ότι δεν πολέμησαν οι παπάδες, να, δείτε τον Παπαφλέσσα!". Ελλάδα!!! Ένας Παπαφλέσσας (που τον "έγραψαν" κανονικά και οι Φιλικοί-ή μάλλον τους πήρε χαμπάρι νωρίς, όπως και ο Ολύμπιος) φτάνει για να ξεπλύνει όλη την ξεφτίλα τους. Μα και στο κάτω-κάτω, γιατί να κατηγορήσει κάποιος αυτόν που θέλει και την πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο; Και τα κεκτημένα και το λαουτζίκο έρμαιό τους και με το Σουλτάνο εν τάξει και με τους ξένους να λαμβάνωμεν ενισχύσεις για την εκπαίδευση των ελληνόπαιδων. (Σιγά που νοιάστηκαν!)

Είναι η άπληστη φύση του ανθρώπου, που δεν ξενίζει κανέναν. Απλά φτάνει πια με την υποκρισία, ότι οι παπάδες είναι κάτι πνευματικά ανώτερο και εκπροσωπούν ανώτερες και υπεράνθρωπες ιδέες και αντιλήψεις.

Εκεί φυσικά που δίνει ρέστα είναι με τους κοτζαμπάσηδες. "Τι Μπραϊμης, τι Ζαϊμης" έλεγε ο λαός. Από τον έναν τύραννο στον άλλο, από τον Τούρκο που τους θέριζε και τους ξεπουλούσε σκλάβους, ως στον "Έλληνα" που τους ρούφαγε το μεδούλι και τους φορολογούσε μέχρι θανάτου. Μόνο ο Λόντος γλυτώνει σχετικά. Όλοι οι πρόκριτοι της Ρούμελης και της Μάνης, της Αχαϊας και της Ύδρας, "λούζονται" κανονικά για την αδράνειά τους όταν χρειαζόταν ενίσχυση (βλ. Μεσολόγγι) ή για τις διχόνοιες τους και τις έριδές τους, όταν μοιράζονταν η πίτα που δεν είχε φτιαχτεί καλά-καλά ακόμα.

Γνώμη-Θέση του συγγραφέα είναι ότι η Επανάσταση δεν ήταν προφανώς Εθνική, όπως μας παραμυθιάζουν χρόνια, αλλά πρωτίστως κοινωνική. Ο ζυγός του κοτζαμπάση και του κληρικού, μαζί με τον ξενόφερτο αλλά και απόντα στα δύσκολα "διαννοούμενο", ήταν αυτό που ήθελε να απαλλαγεί ο άμαθος, αμόρφωτος, κουτοπόνηρος, αλλά μαχητής, υπερασπιστής, γενναίος Σουλιώτης, Μεσολλογίτης, Ρουμελιώτης Έλληνας. Το ότι δεν τα κατάφερε είναι κάτι που αποτελεί την πληγή μας εδώ και δεκαετίες. Το ότι έβλεπαν οι Ξένοι Φιλέλληνες την ανθελληνικότητά μας και μας προειδοποιούσαν για την εξάρτηση από όχι Φίλιες Δυνάμεις, δεν έφτανε για να γλυτώσουμε από Βαυαροκρατία και Εξωτερικούς Δανεισμούς με υπέρογκα Χρέη.

Ο Σκαρίμπας έχει μπει στον Πάνθεον των "γραφικών" και των "ασ'τους να λένε" λογοτεχνών. Τον κατέταξαν οι επίσημοι ακαδημιο-φανείς και φαιρεφωνικοί άτεχνοι γραμματιζούμενοι, οι Φαρισαίοι των Κοινωνιών απανταχού.

Γι'αυτό είναι ανάγκη μεγαλύτερη να τα ψάχνουμε αυτά τα λαϊκά αναγνώσματα με γλώσσα όχι ξύλινη, αλλά από ατσάλι, που να διατηρούν όλη τη φρεσκάδα, σα να γράφτηκαν σήμερα, σαν να μας βάλουν μυαλό για τα ψέμματα που τρώγαμε χρόνια. Υπάρχει άραγε, άφησαν κανα Σκαρίμπα σήμερα αφίμωτο;; Για το Ρασούλη τα 'παμε, οι περιθώριοι πέθαναν κι αυτοί, μας έμειναν οι Καθηγητάδες και οι γραβάτες....Φατέστε σκυλ' παιδία!

Πόσα ακόμα ήθελα να πω για την Επανάσταση, μπας και μάθουμε πώς παίρνουν τη σήμερον ημέρα τα καριοφίλια, μπας και ξαναθυμηθούμε πώς οι κλέφτες (εμείς) ξεσηκώνονται για να διωξουν τους μεγαλύτερους κλέφτες-τους αφέντες μας, τους άρχοντες, τοπικούς και πανελλήνιους- αλλά σιχάθηκα το ψέμμα, μου ΄ρχεται στο λαιμό και με μπουκώνει.

Έρχεται και Πρωταπριλιά

(οι τρελοί μείναμε λίγοι

κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει)