Σήμερα είπαν ότι ανακάλυψαν και έναν πλανήτη, σε αντιστοιχία με τη Γη, παρόμοιες δηλαδή συνθήκες ατμόσφαιρας (θερμοκρασία από -4 έως +70 βαθμούς Κελσίου) και χημικής σύστασης. Πιθανόν να ακούσουμε κι άλλα στις επόμενες μέρες, να ξαναθυμηθούν παλιότερες "ανακαλύψεις" και "εικασίες", να ξαναψηλαφήσουν την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινης ζωής.
Οτιδήποτε για να ξεχαστούμε από τα οικονομικά προβλήματα, οτιδήποτε για να μας αποσπάσει από πιθανές κοινωνικές παγκόσμιες αναταραχές.
Εσύ πάντως, αθώε Έλληνα ψηφοφόρε, αν τυχόν τα δεις, πρόσεχε την πόρτα! Όχι τίποτις άλλο, μπας και σου ζητήσουν τη ψήφο για τις ερχόμενες διαγαλαξιακές εκλογές και πού να εξηγήσεις ότι έχεις δεσμευτεί στον κύριο Μπουτάρη (δεν μπορεί, θα τον ξέρουν στον Ντένεμπ κι ακόμα παραπέρα), γιατί πίνεις τα κρασιά του και γιατί είπε ότι θα φτιάξει τηλεοπτική ζώνη κλασσικής μουσικής και πορνοταινιών.....
Πού να τα καταλάβουν αυτά οι αφελείς εξωγήινοι! Το πολύ-πολύ να χαιρετήσουν τον παλιό τους φίλο, (τον ΓΑΠ ντε!!!), να μας δουν, να μας σιχτηρήσουν και να σηκωθούν να φύγουν.
Κι αν είναι φιλεύσπλαγχνοι, θα μας ρίξουν καμμιά βόμβα νετρίνων και μποζονίων, να μας ξεκάνουν μια ώρα αρχίτερα, να μας γλυτώσουν κι από τα βάσανα (θα πληρωθούμε, δε θα πληρωθούμε)
Ο καλύτερος σκύλος που είχα ποτέ. Ένα καθαρό ροτβάιλερ, με σώμα πολεμιστή, μυαλό Γαργαντούα-αγαθού γίγαντα, και ψυχή καλή κι άκακη. Δεν εκπαιδεύτηκε σαν killer, αλλά ήταν καταπληκτικός φύλακας. Μας "ανεχόταν" στο χώρο του, δεν έκανε χαρούλες και τέτοια, αλλά η παρουσία του και μόνο "έκοβε" το βήχα όλων των "περαστικών". Μια μέρα, πριν από χρόνια, το 'σκασε και όταν το βρήκαμε πάλευε με δυο γερμανικά λυκόσκυλα και τρία αδέσποτα κοπρόσκυλα, που όλα μαζί του ορμούσαν. Τα δύο αδέσποτα δεν άντεξαν από τη βία των δαγκωμάτων του, το ένα πέθανε επί τόπου, το άλλο (απ'ότι μας είπαν) λίγες ώρες μετά, τα άλλα τρία γέμισαν αίματα το χώρο τριγύρω. Και όταν μπορέσαμε και πλησιάσαμε, ο σκύλος είχε δύο γρατζουνιές, τρεις, θα σε γελάσω. Πάντως μας είδε, ήρθε σε μας, ούτε κλάψα, ούτε γαβ, τίποτα. Τέλειωσε η δουλειά, πάμε σπίτι! Μετά από αυτό, μας πήγαινε να!! Δεν το ξαναέσκασε βέβαια, μεγάλωσε φυσικά και έκοψε κι αυτά τα "τσαμπουκαλίκια". Αλλά ήταν ένας αδρανοποιημένος μονομάχος, που έκοβε βόλτες στο σπίτι, μαμ-κακά-νάνι, άντε και κανα ξελαρύγγιασμα καμιάς ατυχούς γάτας....Ψιλοπράγματα δηλαδή. Κι έτσι πορευόμασταν μαζί και χώρια. Εκτός από μένα δηλαδή, που του είχα αδυναμία και μου είχε κι αυτός. Προφανώς, αφού εγώ τον τάιζα, εγώ τον έπλενα, εγώ τον ξετσιμπούριαζα, τον πήγαινα τις βόλτες του. Και τι βόλτες! Χιλιόμετρα ολόκληρα, να γαβγίζουν όλα τα σκυλιά, να κλάνουν μέντες μόλις τον έβλεπαν να έρχεται. Κι αυτός ατάραχος, ούτε να τα φτύσει, αδιάφορα, ούτε τα κοιτούσε, περνούσε, σεμνά και ταπεινά, ούτε φιγούρα ούτε μαγκιά. Σκυλί με πολλά αρχ%&%α!!!!! Και όμως ρε μάγκες, αυτό το σκυλί μας άφησε χρόνους, το "έφαγαν" για την ακρίβεια, οι ψύλλοι. Δισεκατομύρια ψύλλοι, του ήπιαν το αίμα, του προκάλεσαν αναιμία, μυϊκή ατροφία, του μετάδωσαν και μια ερλιχίωση και τελικά τον έστειλαν στον άλλο κόσμο. Ποιοί;;; Οι ψύλλοι!!! Μου θύμισε τη γνωστή ιστορία, που έχω ξαναπεί (http://oudenoida.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html ) Νίκησες όλα τα θηρία στη γη, τίγρεις, σειρήνες, λιοντάρια και φίδια κι άφησες να σε φαν' οι κοριοί, δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να 'σαι εσύ. Τον έθαψα στην αυλή, με το βλέμμα προς τα έξω, να φυλάει το σπίτι. Ακόμα και πεθαμένο, πρέπει να το φοβάσαι!!! Ελπίζω να μη μου κρατάει κακία.........
Το πρώτο βιβλίο ενός φίλου, που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ένα κοριτσάκι με ένα πλούσιο όνομα-Πλουσία-γεννιέται στη Σμύρνη σε συνθήκες καλής ζωής, χάνει πατέρα κι αδερφό στην καταστροφή, τραβιέται μεταξύ Σάμου κι Αθήνας, παλεύει να επιβιώσει, να στεριώσει, να αναδειχθεί, να αναγνωριστεί, να προχωρήσει. Και τα καταφέρνει δηλαδή! Με δουλειά, με κλάμα, με σφίξιμο των δοντιών, με βάσανο και μόχθο. Ως τα βαθειά γεράματα, ως το τέλος του αιώνα. Η πορεία αυτής της γυναίκας και της οικογένειάς της, που όσο πήγαινε και μεγάλωνε και ταυτόχρονα μίκραινε, λόγω των απωλειών, έχει ένα άρωμα. Το άρωμα και τη γεύση των κερασιών. Μια αφορμή δηλαδή ώστε τα νόστιμα φρούτα να στιγματίζουν τα όνειρα και τις καρδιές των ηρώων της ιστορίας. Αλλά μιλάμε για πολύ κεράσι! Κεράσια, που να σου λιγώσουν τον οισοφάγο, κεράσια που να ξεχειλίζουν από τις μύτες σου (μπλιαξ!).
Η πορεία μιας γυναίκας λοιπόν και μιας χώρας. Ένα δυναμικό θηλυκό-για την ακρίβεια πολλά θηλυκά-οι ιστορίες τους στον αιώνα που πέρασε, με τις οικογένειές τους, αντισυμβατικές ως επί το πλείστον, σε μια καταπληκτική εξιστόρηση, ζωντανή, ανθρώπινη, προσεγγίσιμη. Το βιβλίο σε τραβάει από το μανίκι, δε σε αφήνει να το αφήσεις, (γι'αυτό είπα ότι είναι ζωντανό) το διάβασα απνευστί. Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν ότι άρεσε το ίδιο και στη γυναίκα μου, που έχουμε τόσο διαφορετικά γούστα στα βιβλία. Ακόμα και τα φαινομενικώς εξωφρενικά και τρόπον τινά παράλογα στοιχεία των ιστοριών δε μου κακοφάνηκαν με τον τρόπο που τα εναρμόνιζε στο όλο σκηνικό. Σίγουρα μια ωραιοποίηση μπορεί να ενοχλεί κάποιους (κατά φύση μουρτζούφληδες), αλλά σε μένα φάνηκε να λειτουργεί ως «κάθαρση» από τα δεινά που τράβηξαν νωρίτερα οι ηρωίδες. Επομένως η εντύπωση που αφήνει το ξετύλιγμα της πλοκής είναι που κρίνει μάλλον την απόλαυση του έργου και όχι αμιγώς οι στιγμές πάνω στις οποίες στηρίζεται μια ιστορία. Η ηχώ δηλαδή και όχι ο καθαυτό ήχος. Μια «πλούσια» ιστορία, χορταστική, περιλάμβανε πολλά στοιχεία, κοινωνικά-ιστορικά, ανατροπές, διαπλοκές, χαρμολύπες, σύγχρονη γλώσσα. Δεν γνωρίζω αν ο τρόπος γραφής είναι «ναϊφ», σαν τη ζωγραφική, αυτό που ξέρω είναι με άγγιξε σαν να ήμουν κανας έφηβος, πρωτόβγαλτος στα βιβλία και στις ιστορίες. Με γύρισε πίσω στο χρόνο, όταν αποδεχόσουν τα πράγματα με την άμεση, ενστικτώδικη, «αισθαντική» τους μορφή κι όχι με τις πολύπλοκες υπερ-αναλύσεις, που κάνουμε ως ενήλικοι, καταστρέφοντας την εμπειρία της «πρώτης εντύπωσης». Τα κεράσια, η φύση, η Μητέρα-Σύζυγος-Θυγατέρα φύση, στροβιλίζονται σε μια περίεργη Εθνική συγκυρία, που τη λέμε Εικοστό αιώνα. Οι άντρες σιγοντάρουν στο στροβίλισμα, με τους εγωισμούς ή τις αδυναμίες τους και ως αποτέλεσμα μένουν όσες αναμνήσεις γλιτώσουν το φίλτρο της λήθης. Είχες μια καλή ζωή; Είχες ένα καλό τέλος;; Αν πάλι δεν «έφυγες» όπως θα περίμενες, αυτοί που μείναν πίσω, «κέρδισαν» κάτι από τη δική σου «θυσία»; Τα παιδιά πήραν αυτά που θα ήθελες να πάρουν; Δικαιώθηκες μέσα από την ιστορία σου ( με μικρό ι), ώστε να μπορείς να δώσεις δίκιο στην Ιστορία (με μεγάλο Ι);; Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει ψυχή και τη δίνει απλόχερα. Έχει μέλλον ο συγγραφέας; Η Ιστορία (και η ιστορία) θα δείξει…..Αναμένω το θαύμα, ακόμα κι αμαρτωλό! (Έτσι λέγεται το νέο βιβλίο του συγγραφέα--Αμαρτωλά θαύματα) Υ.Σ. Υπάρχει και μια άλλη κριτική, εδώ (http://www.captainbook.gr/shop/?main_page=wordpress&p=3392 ) από έναν άλλο bookcrosser, έτσι για διασταύρωση.
Ο Νόλαν είναι σπουδαίος κατ'εμέ. Σήμερα θα προσπαθήσω να δω την πρώτη του ταινία, The following, αλλά ήδη από το Memento είχα πάθει την πλάκα με!! Τέτοια ροή, τέτοια πρωτοτυπία σεναρίου, τέτοια πλοκή. Κι άλλοι έχουν παίξει με την αμνησία βραχείας περιόδου (αυτό που ξεχνάς κάτι μόλις περάσουν 5 λεπτά), αλλά τόσο αριστοτεχνικά λίγοι τα κατάφεραν. Το έργο αυτό το έχω λατρέψει, το γουστάρω τρελά, διότι έχει και πολύ τρέλα μέσα του, πολύ βάθος, ποιοι είναι οι φίλοι που θυμάσαι, οι άνθρωποι που θέλουν το καλό σου ξεγελώντας σε και ποιους ξεχνάς ότι θέλουν το κακό σου αλλά που τους έχεις για βοήθεια....Μια ψευδαίσθηση αναμνήσεων, μνήμης, γεγονότων, συναισθημάτων που θέλεις να τα θυμάσαι αλλά τα ξεχνάς και πάει λέγοντας.....
Για τα άλλα -Prestige, Insomnia, Dark Knight-OK δεν έχω ιδιαίτερη άποψη, αν και το insomnia λόγω πρωταγωνιστών, το βλέπω και το ξαναβλέπω ευχάριστα.
Ήρθε τώρα και η Απαρχή κι έδεσε το γλυκό!!! Άλλη μούρλα. Σενάρια δικά του υπ'όψην. Και στο Memento και σε αυτό. Στο συγκεκριμένο το χοντραίνει το πράμα. Μπαίνει μέσα στα όνειρα άλλων, φτιάχνει-ρημάζει, δημιουργεί άλλα όνειρα/επίπεδα, σχηματίζει περσόνες, εμφυτεύει ιδέες, γενικώς χάνεται η μπάλλα. ΟΚ, ο μέσος κινηματογραφόφιλος (τι εύκολο που είναι να δακτυλογραφείς σινεφίλ και ξεμπερδεύεις!) εντυπωσιάζεται, έφαγε και τα ζελεδάκια του, το ποπ-κορν του και άντε σπίτι για νανάκια.
Τι μένει;;; Για το μέσο μ.....κα, λίγα πράγματα. Το έργο όμως έχει φιλοδοξίες, επίπεδα σαν τους φλοιούς του κρεμμυδιού, που λέει κι ο Σρεκ. Αν βουτήξεις λίγο παρακάτω από το ισόγειο, ίσως δεις μελλοντολογικές καταστάσεις, η βιομηχανική κατασκοπεία με άλλες διαστάσεις, βουτάς στα υποσυνείδητα, παίρνεις πληροφορίες, εμφυτεύεις ιδέες, διαμορφώνεις προσωπικότητες και βάλε. Λίγο πιο κάτω, στο επίπεδο Β, έχει την εγκεφαλική λειτουργία συνολικά, οι ονειροκρίτες ως σοβαρή επιστήμη, η Ψυχανάλυση του Φρόυντ με ηλεκτρονική μορφή, το όνειρο μέσα στο όνειρο, τι συμπεράσματα βγαίνουν για την "κανονική" ζωή;; Στο διπλανό δωμάτιο ίσως βρεις την δημιουργικότητα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει κάποια χειρωνακτική εφαρμογή (πώς λέμε με τη σκέψη κινείς βουνά;;) Τώρα στα βαθειά υπόγεια έχει κι άλλο ψωμί. Διότι πάντα στις ψυχές των ανθρώπων, στα πιο βαθειά τους όνειρα, υπάρχουν είτε οι ενοχές είτε οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Απ' τη μια οι ενοχές για τις οποίες μετανοιώνεις, αλλά δε γίνεται να αλλάξεις και από την άλλη πράγματα που θα ήθελες αλλά μόνο στον ύπνο μπορείς να τα φαντασιώνεσαι. Έτσι μια χαμένη παιδικότητα, μια απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, , τα παιδιά μας που δεν αφιερώνουμε το χρόνο που θέλουμε, μας στοιχειώνουν στον ύπνο. Δημιουργούν τη δική τους πραγματικότητα, το δικό τους matrix, που δεν έχει σχέση με εξωγήινους και "διαστημοφρουρούς" , απλώς αντανακλούν την δεύτερη (ή και τρίτη και τέταρτη) εναλλακτική στις ζωές μας. Τι θα άλλαζες στη ζωή σου αν μπορούσες, καν'το πρόβα τουλάχιστον στο όνειρό σου! Κι όπως πάντα στα υπόγεια, βάζουμε τα απλά πράγματα (διότι στα σαλόνια, στα ψηλά δώματα βάζουμε τα πολύπλοκα, τα φιγουρατζίδικα) και αυτά που διεγείρουν όλα τα πρωτογενή συναισθήματα. Έτσι και στην ταινία, όσο sci-fi και να είναι, αυτό που κατακάθεται είναι οι στιγμές της συγκίνησης, το ταρακούνημα στο υποσυνείδητο, που αν και κοιμισμένο, ροχαλίζει και μας θυμίζει πράγματα βυθισμένα είτε στα όνειρα είτε στη λήθη (ηθελημένη ή αθέλητη).
Καλή ταινία, καλό σενάριο, μπορεί να παίξει στα Όσκαρ, μπορεί όχι. Σε βάζει σε σκέψεις και αν θες, δοκίμασε να δεις τον εαυτό σου στο σημερινό σου όνειρο. Κι εκεί, προσπάθησε να ονειρευτείς πόσα πράγματα μπορείς να ονειρευτείς ακόμη (!!). Που δεν τα 'χεις ζήσει ακόμη.......
Συνέπεσε και το ντοκυμαντέρ με κάτι βιβλία που διαβάζω, ένα του Γουέλς, απ'το 1895, μιλάει για σοσιαλισμό και τις αδυναμίες του (ήδη από τότε!!) και ένα άλλο, πιο κορυφαίο, του Μπέρναρντ Σω: Κοινωνικά Συστήματα ο ελληνικός τίτλος, αλλά στα αγγλικά είναι ακόμα πιο μαμάτο. "The Intelligent Woman's Guide To Socialism, Capitalism, Sovietism, and Fascism (1928) ". Στυλ κοσμοπόλιταν κι έτσι. Πώς εσείς κυρία μου να αναγνωρίσετε μια κερδοσκοπική κίνηση στη χρηματαγορά από μια διόρθωση των τιμών;; Ή γιατί οι νομενκλατούρες λειτουργούν σε βάρος ενός καπιταλιστικού καθεστώτος αλλά ισορροπούν σε μια σοσιαλιστική μη-σοβιετικού τύπου κοινωνία;;; Έλα μου ντε!
Άμα δείτε το ελαφρώς λαϊκίζον ντοκυμαντέρ περί κρίσης, πιστωτικών προϊόντων, φούσκας ακινήτων και "απάνθρωπου-υπεράνθρωπου" υπερεθνικού, μονοπωλιακού, καπιταλιστικού μηχανισμού, μετά διαβάστε και καναν παλιό......
Η εποχή δε λέει....Υπάρχει φτώχεια. Πενία που λένε οι κουλτουρόπληκτοι. Ούτε για ιδέες, (παν, ψόφησαν αυτές), ούτε για υψηλές Τέχνες ούτε για αναλύσεις. Πόσο μάλλον για βιβλία που μιλάνε για υψηλές τέχνες. Δεν πειράζει, εγώ επιμένω σε πείσμα των καιρών
Ένα από αυτά τα μετρίως κουλτουριάρικα και απόλυτα οπισθοδρομικά βιβλία είναι και το συγκεκριμένο που προτείνω. (Μάλλον θα απελευθερωθεί δηλαδή στο επόμενο meet-up των bookcrossers, κατά Οκτώβρη στο cafe Bazaar. )
Μιλάει σε σχετικά μυημένο κοινό, μυημένο σε ακούσματα ορχηστρικής (αυτό που οι περισσότεροι αδαείς αποκαλούν "κλασσική") μουσικής. Η λεγόμενη κλασσική περίοδος ξεκινώντας από το 1600 ψιλοτελειώνει το 1750, οπότε και γινόταν μια πειραματική αναζήτηση στα όργανα, στις φωνές, στο χορευτικό τμήμα, και φυσικά πάνω απ'όλα στην κοινωνική θέση της Μουσικής. Βιβάλντι δηλαδή, Ιταλία, μπαρόκ με Μπαχ κι έτσι, που λένε....
Με την κληρονομιά (βαριά είναι η αλήθεια) αυτών των προηγούμενων και ενώ ακόμα συνυπάρχουν όλες οι φόρμες, ξεκινάει μια τρόπον τινά διαδοχή ορχηστρικών στυλ και μορφών συμφωνικής μουσικής, αυτό που αποκαλεί ο συγγραφέας εξέλιξη της Ορχήστρας, ως εργαλείο στα χέρια των Μεγάλων Μουσουργών.
Κι εδώ εισβάλλει η (κι αυτή βαριά είναι η αλήθεια) κουλτούρα του μουσικού αυτιού ή μουσικού χεριού (οργανοπαίκτης δηλαδή ή απλώς ακροατής). Διότι η Υψηλή Τέχνη της Μουσικής φτιάχτηκε αρχικώς δια να διασκεδάζει και να χαλαρώνει είτε καθιστικώς είτε χορευτικώς, αλλά κάπου στην πορεία θεωρήθηκε ως ένα είδος ελίτ (ειδικά η μεγάλη ορχήστρα, αλλά και η δωματίου) που θα απευθύνεται σε ειδικά αυτιά και ειδικούς, εξελιγμένους εγκεφάλους (Τυφλαμάρα στα μούτρα του καθενός αυτοκράτορα, δούκα ή πρίγκηπα που ήθελαν εξευγενισμένους τρόπους απόλαυσης, δεν κοιτούσαν τα χάλια και τη βρώμα τους, μου 'θελαν και πληρωμένα έργα κατά παραγγελία, οι αριστοκράτες.....ε ρε γκιλοτίνα που θέλετε!)
Άσχετο. Οι κοινωνικές εξελίξεις λοιπόν και η δημιουργία μιας μέσης τάξης, στο περίπου άρχισε να επιζητά την αναδιάρθρωση των μουσικών ερεθισμάτων. Ξεκινώντας από τον Χάυντν, τον Πατριάρχη δηλαδή και την άποψή του περί σύγχρονης μουσικής για ορχήστρα. Παγιώνεται το πρώτο βιολί ως πρωταγωνιστής , βλ. recitativo στη συμφωνία το 1761 Le Matin, εισήγαγε τις προγραμματικές ιδέες αλλά με χρήση διαφορετικών τονικοτήτων μέσα στα ίδια μέρη (ακούστε τα επεισόδια στα ορατόριά του, π.χ. στη Δημιουργία) και έτσι τα εκφραστικά όρια του εργαλείου-Ορχήστρα διευρύνθηκαν. Η εξιδανίκευση του χορού, όπως προσομοιάζει ο Wagner τα μενουέτα και τα φινάλε του Haydn, στην ουσία αποτελεί μια εξορθολογιστική θέση του συνθέτη. Τα συναισθήματα υπακούουν στη λογική. Οι εσωτερικοί νόμοι της υπέρτατης αρμονίας εξηγούν τα πάντα κι εξαφανίζουν τις αντιφάσεις.
Αλλά ο Haydn συνυπήρξε με τον Mozart, και μάλιστα υπήρχε αμοιβαία αλληλοεκτίμηση, παρόλο που διέφεραν σημαντικά οι προσωπικότητές τους. Ο τελευταίος είχε μια αναλυτική σκέψη που κατευθύνονταν πάντα από τις εκφραστικές του προδιαθέσεις. Τα θέματα που επιλέγει έλκουν την καταγωγή τους από το τραγούδι. Γι'αυτό και στράφηκε από νωρίς στη φόρμα της Όπερας, Δεν είχε βέβαια καινοτομίες στην διανομή των οργάνων, αλλά εμφάνιζε στη γραφή του εκείνες τις έξυπνες, γρήγορες κι επιγραμματικές ιδέες, που χρειάζεται μια ορχήστρα όπερας. Επέλεγε εφέ οργάνων, που μοιάζαν με την ανθρώπινη φωνή, σαν το κλαρινέτο ή το basset-horn (για όποιον δεν έχει ακούσει, είναι είδος άλτο κλαρινέτου, ψάξτε το στο Μαγεμένο Αυλό). Επίσης ο τρόπος των εισαγωγών ήταν διαφορετικός, θύμιζε λίγο τον Gluck, με την ορχήστρα να μιλάει με υπαινιγμούς και μισόλογα για την υπόθεση της όπερας, ενώ ακόμα ο ακροατής δεν ξέρει τι τον περιμένει. Μια που είπα για τον Αυλό, η εισαγωγή του τελειώνει ακριβώς όπως και η ίδια η όπερα με ένα εορταστικό allegro, σε μορφή φούγκας (Κάτι που άρεσε και στον Britten στον Οδηγό για νέους 270 χρόνια μετά).
Κι έρχεται καπάκι εκείνος ο τυφώνας της Δυναμικής ορχήστρας του Ludwig Van. Την περίοδο που δρα ήδη υπήρχε η μετάβαση από την αριστοκρατική στάση της κοινωνίας του 18ου στην αστική στάση του 19ου. Το στοιχείο επομένως της δυναμικής του που εφάρμοσε στις Συμφωνίες, εξυπηρετούσε τόσο το μουσικό του στόχο, όσο και την κοινωνική του άποψη. Παρ'όλα αυτά θα δείτε στα αντίστοιχα "ειδικά" βιβλία ότι ο Μπετόβεν χαρακτηρίζεται ως ο πρώτος ρομαντικός συνθέτης του 19ου. Στην ουσία μιλάμε γαι τον τελευταίο Κλασσικό, που χάρη στην αυτοπειθαρχία του ισορροπεί ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα, ανάμεσα στον ορθολογισμό του Haydn και στον ατομικισμό του Mozart.
Βέβαια έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα πνευστά, στα οποία έδωσε την πρωτοκαθεδρία. Και μάλιστα έδωσε την ευκαιρία και σε άλλες τονικότητες, αφού αυτές ηχούσαν καλύτερα στα πνευστά. Π.χ. η μι ύφεση μείζονα ακούγεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο στα κόρνα και προσδίδει κάποιο ηρωϊκό στοιχείο. Όταν ακούω εκείνες τις θριαμβευτικές φανφάρες για τρομπέτες σε ντο μείζονα στην εισαγωγή της Λεωνόρας και της Πέμπτης Συμφωνίας, τρελαίνομαι στη σκέψη τη σύλληψης του συνθέτη για δυναμική απαίτηση της ορχήστρας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα έργα του είναι μόνο για πνευστά. Το adagio της Ενάτης αποδεικνύει την πολυδιάστατη εφαρμογή του ηχοχρώματος όλων των οργάνων. Ξέχασα να πω και για τη μοναδική ίσως καινοτομία του, την αντικατάσταση του μενουέτου από το scherzo. Για ξανακούστε εκείνο το απίστευτο σκέρτσο της Ενάτης, με τις δαιμονικές δοξαριές στην αρχή, τα σόλο τύμπανα, την ανάπτυξη σε μορφή φούγκας των εγχόρδων και τη σταδιακή κορύφωση, με τα κόρνα να μετατρέπονται σε μια ήρεμη ποιμενική μελωδία. Δεν υπάρχει!!! Επισημαίνω και πάλι ότι για τον Ludwig van σημασία είχε η ανάπτυξη όχι της θεματικής αλλά της δυναμικής γραμμής.
Ήδη πριν πεθάνει ο Beethoven αναπτυσσόταν ένας τύπος ορχήστρας: αυτός του ρομαντικού οράματος. Διάφοροι «φλώροι» σαν τον Schumann, το ρομαντικό ποιητή του πιάνου, τον Schubert , τον Weber, το εξωπραγματικό βρίσκει έναν δρόμο με τα μαγικά στοιχεία και η (μουσική) πραγματικότητα των οργάνων σβήνει σαν οπτασία. Το μελαγχολικό τραγούδι του όμποε, οι σειρές από τρίλιες στο τρίτο μέρος της συμφωνίας σε ντο μείζονα του Schumann αφήνουν την ρομαντική διάθεση να «ξεχειλίζει» σε όλο το φάσμα μιας ενορχηστρωμένης ποιητικής. Το πιάνο ήταν βασικό εργαλείο γι’ αυτόν και συχνά ακόμα και σήμερα εκπλήσσονται οι μοντέρνοι δεξιοτέχνες με την τρομερή ικανότητά του να μεταφέρει τις πιανιστικές ιδέες στην ορχήστρα.
Αυτός που αναστάτωσε τη σειρά της εξέλιξης (τα έκανε π%$@τάνα κυριολεκτικά) ήταν αναμφισβήτητα ο Berlioz. Με το πρώτο κιόλας έργο, τη Symphonie fantastique, κατάφερε να αποδώσει την πλαστική αντικειμενικότητα με το εύρημα της idee fixe, της έμμονης ιδέας δηλαδή, της μελωδίας που εμφανίζεται σε όλα τα μέρη του έργου, μετασχηματισμένη και παραλλαγμένη, άλλοτε δίνοντας την εικόνα του ερωτικού αντικειμένου κι άλλοτε αυτή της ζηλιάρας μάγισσας. Γουστάρω πολύ εκείνη τη σκηνή της εξοχής, όπου το αγγλικό κόρνο και το όμποε παριστάνουν τις φωνές δύο βοσκών που αρχικά συνομιλούν και μετά μένει μόνο το κόρνο, σαν να τονίζει τη μοναξιά της φύσης. Ή στο τελευταίο μέρος, που η κύρια μελωδία (αυτή που αναφέρθηκε ως έμμονη ιδέα) παίζεται με κακούς ήχους του κλαρινέτου σε μι ύφεση, ενώ συνοδεύουν στριγκλιάρικα ένα κλαρινέτο σε ντο και δύο όμποε, με το φαγκότο να δίνει το ρυθμό του καλπασμού ως βάση. Άψογο!
Αυτή ήταν η δεξιοτεχνική ορχήστρα του Berlioz, που «έστρωσε χαλί» για τον άλλο «τρελό», τον Wagner, το συνθέτη-μαέστρο (νέο είδος, άγνωστο μέχρι τότε), που καθιέρωσε την κοσμογονική ορχήστρα. Αυτός επιβάλλει τη σύμπραξη των «κάπως ακαθόριστων» μελωδικών περιεχομένων της οριζόντιας μελωδίας, της μελωδικής έκτασης δηλαδή, και της κάθετης λειτουργίας των ήχων σε μια μελωδία, του αρμονικού βάθους δηλαδή. Αυτή η σύμπραξη οδηγεί σε ένα κοινό σημείο, στη μορφή του δράματος, που βασίζεται στον «ηχο-λόγο», όπως τον ονομάζει ο συνθέτης και έχει ως μέσο την αρμονία.
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!! Πιο λιανά δεν μπορώ να το πω!
Δηλαδή ξαναανάστησε το ρομαντισμό στην ορχήστρα με τη συγκινησιακή του γλώσσα, που μοιάζει με την ανθρώπινη. Τα leitmotiv του εξυπηρετούν, π.χ. στο Χρυσό του Ρήνου, αυτήν την ταύτιση της φύσης με την αρμονία και της αρμονίας με την ορχήστρα. Στο βιντεάκι έχω βάλει την περίφημη εισαγωγή του Tanhauser με τα τρομερά σχήματα των βιολιών. Κυριαρχούν βέβαια ο ήχος των κόρνων και των τρομπονιών, που διατρέχει όλο το έργο. Θα μπορούσα να πω κι άλλα για αυτόν τον μπάστ#$%%, που με την ιδιοφυϊα και την αλλαζονεία του μπέρδεψε τον κόσμο, που περίμενε τον καλλιτέχνη ως σεμνό κακομοίρη να περιμένει χειροκρότημα. Εγώ λέω ότι κατέκτησε έναν νέο βαθμό τελειότητας, την αντανάκλαση μέσω της ορχήστρας ενός ηχητικά παλλόμενου σύμπαντος…
Μετά ακολουθεί η ορχήστρα των επιγόνων. Brahms κι έτσι. Αυτός διατήρησε μια παραδοσιακή διατονική αρμονική οργάνωση, αλλά με μια ανεξάρτητη κίνηση των μεμονωμένων φωνών. Αυτή η στοχαστική στάση απέναντι στη μουσική, συχνά παρερμηνεύτηκε ως στεγνή κι άνοστη ενορχηστρωτική διάθεση. Εγώ χωρίς να τον κατέχω και πολύ, απ’ό,τι διαβάζω δηλαδή, φαντάζομαι ότι απλώς δεν εκτελούνταν σωστά αυτό το ιδιαίτερο αντιστικτικό πολυφωνικό στυλ του. Οι μαέστροι σαν τον Bekker είναι σίγουροι γι’αυτό.
Για την Εθνική ορχήστρα δε θα πω τίποτα, αφού έχουν μια αξία αφ’εαυτών, ειδικά οι όπερες του Verdi, τα έργα του Tchaikovsky, ο Γουλιέλμος Τέλλος του Rossini και λοιπά και λοιπά.
Απλώς θέλω να πάω γρήγορα στον Debussy, τον άνθρωπο που χαρακτηρίστηκε ως ο προπομπός της ορχηστρικής μουσικής του Εικοστού αιώνα, ειδικά με κείνο το μοναδικής σύλληψης L’ après-midi d’un faune, την εισαγωγή του. Ξάφνου χάθηκαν τονικότητες, κανόνες αρμονίας και μπήκαμε σε μια άλλη ορχήστρα, την περιβόητη ορχήστρα του δόγματος «η τέχνη για την τέχνη», που έθρεψε γενιές και γενιές στον εικοστό αιώνα.
Η φράση αυτή υποδήλωνε πως ένα έργο τέχνης δεν έχει άλλη σκοπιμότητα εκτός από την ικανοποίηση που γεννά η ίδια η δημιουργία και η ύπαρξή του. Είναι άραγε αισθητικός ελιτισμός, ανάγκη να διαφοροποιηθείς από το κοινωνικό περίγυρο, ουσιαστικά να «ανωτερικοποιηθείς» ή αποτελεί ακόμα μια εξέλιξη;; Ο Bekker λέει ότι «….το έργο τέχνης υπάρχει από μόνο του και πρέπει να είναι τέλειο, σύμφωνα με τους κανόνες της εμπειρίας και με τις δυνατότητες της φαντασίας…». Όντως πρέπει να ευχαριστεί τους ανθρώπους, να αποσπά το πνεύμα τους από καθετί που έχει σχέση με την πραγματικότητα και να τους εξυψώνει σε μια σφαίρα Απόλυτης Τέχνης. Γίνεται αυτό;;
Ακούστε τη «Θάλασσα» και το παιχνίδι των κυμάτων και θα καταλάβετε (όσοι καταλάβετε!). Οι κρυφές αποχρώσεις, οι μούτες των εγχόρδων, η υπεροχή του φλάουτου και του αγγλικού κόρνου από τα ξύλινα, όλα αυτά, «δείχνουν» το στοιχείο του. Η αρμονική βάση στα έργα του δεν οδηγεί σε κορυφώσεις, αλλά σε decrescendo. Η λύση της έντασης στον Ludwig van ήταν η κορύφωση, ενώ στον Debussy βρίσκεται στην εξάλειψη, στην απόσβεση, στην εξαφάνιση. Έτσι από τη μια η ορχήστρα έγινε ένα μέσο για την επίδειξη της καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας, από την άλλη χάθηκε η αίσθηση τη λειτουργικότητας του μέσου και οι πρωτογενείς του ιδιότητες.
Και αυτό επιβεβαιώθηκε με τους επόμενους συνθέτες της λεγόμενης μηχανιστικής ορχήστρας. Εγώ επιλέγω Stravinsky (πρώτον γιατί έτσι γουστάρω, δική μου δεν είναι η ανάρτηση;;) κυρίως γιατί δεν κατάλαβα ποτέ τον έτερο καππαδόκη, τον Schoenberg.
Η μουσική του Igor Stravinsky δε βασίζεται ούτε στην αρμονία, ούτε στη μελωδία, ούτε στο τραγούδι, ούτε στην πολυφωνία. Όλα αυτά υπάρχουν με κάποια μορφή, αλλά κυρίως υπερέχει και αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι ο ρυθμός. Η πρωτογενής ρυθμική έκφραση, ο χορός, το ρώσικο μπαλέτο είναι η αισθητική αρχή του. Κατά συνέπεια ο νέος ηχητικός οργανισμός, η ρυθμική ορχήστρα, πρέπει να εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς, είναι λιτή (Ιστορία του στρατιώτη: επτά όργανα), δεν περιλαμβάνει έγχορδα με την παραδοσιακή τους στήριξη, αφού τα έγχορδα έχουν την τάση να τραγουδάνε κι αυτό ο συνθέτης δεν το θέλει. Στην εισαγωγή της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης με το σόλο φαγκότο, που το ακολουθούν παρατεταμένες φράσεις κόρνων και κλαρινέτων, προστίθενται διαδοχικά το αγγλικό κόρνο και τα υπόλοιπα πνευστά με τις σολιστικές τους φράσεις. Εκτός από τα έγχορδα. Κάτι pizzicati, κάτι τρίλιες, κάτι ρυθμικά του τσέλου, χαζά. Τα πνευστά χτίζουν, ο ρόλος των εγχόρδων συνοδευτικός……
Αυτά και μακρηγόρησα πολύ διότι είπαμε έχουμε και μια κουλτούρα, που δε συμβαδίζει ούτε με το μπαγλαμά ούτε με την εν γένει στάση μου στα καλλιτεχνικά. Παρ’ όλα αυτά το ‘χω το θέμα, ψέματα να πω;;; Διαθέτουμε και background, το οποίο το κρύβουμε επιμελώς στην κωλοχώρα που βρισκόμαστε…
Τουλάχιστον ακούστε το βιντεάκι, με τη σειρά που αναφέρω την εξέλιξη της ορχηστρικής μουσικής. Έχει να δώσει σε όσους θέλουν να πάρουν. Είπαμε!! Για τους υπόλοιπους έχει απ’ όλα ο μπαξές…………………
Ε, ρε, και ν' άνοιγε ξαφνικά το στόμα ο Σ. Κόκκαλης.... Του Γιώργου Βότση
Χωρίς εκπλήξεις και εντυπωσιακές αποκαλύψεις προεξοφλείται ότι θα κυλήσει και ο Σεπτέμβριος, τελευταίος μήνας εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για το διαχρονικό σκάνδαλο της Ζίμενς. TVXS.gr Πέμπτη 2/9/2010 Άρθρο του Γιώργου Βότση για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 30/08/2010
Το μαύρο χρήμα, που έρρεε, επί δεκαετίες, από τα μαύρα ταμεία του γερμανικού βιομηχανικού κολοσσού, θα παραμείνει στο μαύρο σκοτάδι, ως προς τα στόματα που έχει μπουκώσει - προς δόξαν της συναινετικής συγκάλυψης και της προκλητικής υποκρισίας τού πολιτικού μας κόσμου.
Εκτός πια κι αν διαψευστούν οι προβλέψεις και έμεινε πράγματι το καλό για το τέλος. Αν, λέω, σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ξαφνικά αποφασίσει να ανοίξει το στόμα του ο Σωκράτης Κόκκαλης, που, επιτέλους, κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική, «Μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...», που 'λεγε κι ο Βάρναλης. Τίποτα δεν θα απομείνει όρθιο στον, έτσι κι αλλιώς, ερειπιώνα του δημόσιου βίου: Πολιτικοί ηγέτες και κόμματα, πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές, διοικητές οργανισμών και μανδαρίνοι, δικαστές και δημοσιογράφοι, ένστολοι αξιωματούχοι και αθλητικοί παράγοντες, εκδότες και εκδιδόμενοι - όλους κατά κοινή πεποίθηση τους έχει ταΐσει ο γαλαντόμος Σωκράτης Κόκκαλης για να χτίσει μεθοδικά, επί 45 χρόνια, την επιχειρηματική αυτοκρατορία του.
Και γιατί, θα μου πεις, να ανοίξει τώρα το στόμα του; Οχι, ασφαλώς από συνειδησιακή κρίση - κολύμπι στο χρήμα και ηθικές αναστολές δεν πάνε μαζί. Αφού δεν κινδυνεύει πια να αυτοενοχοποιηθεί (πέραν της παραγραφής, αλλεπάλληλα δικαστικά βουλεύματα τον έχουν αποδώσει πάλλευκο στην κοινωνία, ενώ και οι έρευνες στη Γερμανία για συνεργασία του με τη «Στάζι» σταμάτησαν απότομα) θα μπορούσε με τις αποκαλύψεις του να μας αφήσει άλαλους:
Για την υστεροφημία του - για να γράψει, δηλαδή, Ιστορία.
Στη μνήμη του πατέρα του Πέτρου Κόκκαλη, ηρωικής μορφής της Αριστεράς, ανεπίληπτης για συναγωνιστές και αντιπάλους.
Για να δικαιώσει αναδρομικά τον αμετροεπή κουμπάρο του και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλο, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να τον εκθειάσει σαν... μεγάλο αγωνιστή και εθνικό ευεργέτη!
Για «να τη βγει» από αριστερά στους πολιτικούς, τους οποίους περιφρονεί βαθύτατα, όπως κάθε αφέντης τους γλοιώδεις υποτακτικούς του. «Εχω βαρεθεί να μου έρχονται συνέχεια οι πολιτικοί με το χέρι απλωμένο...», φέρεται να λέει (Κ. Βαξεβάνης «Επίκαιρα», 24-06-10).
Και, επιτέλους, για την πλάκα του, βρε αδερφέ: τώρα πια, που δεν παίζει στα γήπεδα, να ξεσηκώσει μέγα νταβαντούρι και να κάνει χάζι...
Αλλά φευ, από θαύματα στέρεψε ακόμη και η Λούρδη. Ενδείξεις υπάρχουν, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση: Στις 6 Ιουλίου κατέθεσε στην εξεταστική ο Φ. Γιουνγκ, στενός συνεργάτης του Κόκκαλη, διευθυντικό στέλεχος της Ζίμενς ώς το 2003, οπότε συνταξιοδοτήθηκε για να βρεθεί έκτοτε στη διοίκηση της Intracom και της ρωσικής Systema. Ο λαμπρός αυτός κύριος (κατά το «Σπίγκελ» συνεργάτης της ΒΝΡ, ήτοι των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών) κατέθεσε στην εξεταστική ότι... δεν έχει ιδέα για «μαύρα ταμεία» της Ζίμενς και δωροδοκίες πολιτικών...
Δεν ξέρω αν άλλο τόσο διαφωτιστικός θα είναι και ο Σωκράτης Κόκκαλης. Πολλά θα εξαρτηθούν και από τη στάση των μελών της εξεταστικής επιτροπής, όπου λέγεται ότι ευτυχώς το κλίμα έχει διαφοροποιηθεί αισθητά, σε σχέση με το παρελθόν, όταν το όνομα Κόκκαλης ήταν ταμπού για πολιτικούς και δημοσιογράφους και προκαλούσε δέος.
Στις 6 Ιουλίου, επίσης, κατέθεσε στην εξεταστική και ο πασίγνωστος πλέον πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Ζορμπάς, που νομίζω ότι θα μείνει στην Ιστορία ως ο εισαγγελέας των... απόκρυφων πορισμάτων (κατά τα απόκρυφα ευαγγέλια). Δύο φορές τού ανετέθη και διεξήγαγε ευσυνείδητα πολύμηνες εξονυχιστικές έρευνες για φοβερά σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς. Και τις δύο, τα πορίσματα των ερευνών του, με αδιάσειστη τεκμηρίωση και συντριπτικό κατηγορητήριο, με άνωθεν εντολές, πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων και απαγορεύθηκε(!) η χρήση τους ως ντοκουμέντων από δημόσια αρχή. Η δεύτερη, το 2008, ήταν για τα περιβόητα ομόλογα και την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, με χειρότερη την περίπτωση του ΤΣΠΕΑΘ, για την οποία η διοίκηση Π. Σόμπολου της ΕΣΗΕΑ, ξετσίπωτα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της.
Βροχή, περιέργως, οι ερωτήσεις στην εξεταστική προς τον κ. Ζορμπά για το πρώτο απόκρυφο πόρισμα της 26-6-1995 για το μέγιστο διαχρονικό σκάνδαλο, να έχει καταστεί το δίδυμο Ζίμενς - Intracom μονοπωλιακός προμηθευτής του ΟΤΕ με λεηλασία του δημόσιου χρήματος και εκτεταμένη διαφθορά. Περιέγραψε λεπτομερώς αυτά που έπρεπε βεβαίως να έχουν απασχολήσει το Κοινοβούλιο πριν από 15 ολόκληρα χρόνια: Πώς διεξήγαγε εξάμηνη προκαταρκτική εξέταση για διαβλητό διαγωνισμό προμήθειας ψηφιακών του ΟΤΕ, ύστερα από μηνυτήρια αναφορά του πρώην υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Συντριπτικό το κατηγορητήριο (και επί κακουργήματι) για δεκάδες: απάτη, παράβαση καθήκοντος, απιστία, δωροδοκία και δωροληψία, ηθική αυτουργία...
Ουδέποτε, βεβαίως, κάθισαν στο σκαμνί ο Σωκρ. Κόκκαλης, ο Ηλ. Γεωργίου, προκάτοχος του Χριστοφοράκου, τα μέλη του Δ.Σ. και της Επιτροπής Προμηθειών του ΟΤΕ κ.ά., ούτε διερευνήθηκαν οι ευθύνες υπουργών. Αντιθέτως: Το πόρισμα πετάχθηκε στα σκουπίδια και η υπόθεση αφαιρέθηκε από τον Γ. Ζορμπά, που μετατέθηκε δυσμενώς στα Γιάννενα, ενώ το πολιτικό άστρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου άρχισε κατακόρυφα να δύει...
Μετ' ου πολύ (Μάρτιος 1998) το Συμβούλιο Εφετών εξέδωσε και το απαλλακτικό βούλευμα. Πάλι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - τώρα του Κ. Σημίτη.
Να πούμε, έτσι, για την Ιστορία, ότι ο Σωκρ. Κόκκαλης διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Κ. Σημίτη (γερμανοτραφείς και οι δύο και οι πατέρες τους σύντροφοι στην «κυβέρνηση του Βουνού»): Το δικηγορικό γραφείο του συνέταξε το καταστατικό της Intracom, ενώ, ως πρωθυπουργός, εξεδήλωσε τη φιλία του και με έναν μπουναμά, το γήπεδο Καραϊσκάκη...
Η αλήθεια είναι ότι ο Κόκκαλης για να κάνει χρυσές δουλειές τα 'χε πάντοτε καλά με όλα τα καθεστώτα, όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα - από τη χούντα ώς το ΚΚΕ. Το προηγούμενο απαλλακτικό βούλευμα (υπ' αριθμ. 597, πάλι για τον ΟΤΕ και τις προμήθειες από Ζίμενς και Intracom) είχε εκδοθεί επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος αργότερα μηνύθηκε από τον τωρινό πρόεδρο της Ν.Δ. Αντ. Σαμαρά, όταν υπαινίχθηκε ότι με τον Κόκκαλη έριξε την κυβέρνησή του και εξασφάλισε πολυδάπανη εκλογική καμπάνια για την Πολιτική Ανοιξη. Τρέχα γύρευε - στην πολυδαίδαλη γενεαλογία της διαπλοκής... Η έκδηλη αδυναμία του Κόκκαλη πάντως υπήρξε το ΠΑΣΟΚ: Το 1986 εχρίσθη εθνικός προμηθευτής, ενώ γνωστοί ατσίδες του ΠΑΣΟΚ (Τόμπρας, Λούβαρης, Χρυσικόπουλος κ.ά.) διέπρεψαν και ως στενοί συνεργάτες του.
Υπάρχουν αυτοί (ανάμεσά τους και η αφεντιά μου) που υποστηρίζουν ότι σκάνδαλο Ζίμενς, στις γνωστές διαστάσεις, δεν θα υπήρχε χωρίς την πρωταγωνιστική σύμπραξη του Κόκκαλη. Αφετηρία του μάλιστα θεωρούν την οικουμενική κυβέρνηση. Το 1990, όταν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Κ. Μητσοτάκης, Ανδρ. Παπανδρέου και Χαρ. Φλωράκης) ανέτρεψαν πραξικοπηματικά (και με χοντρές μίζες, όπως επανειλημμένα δημοσιεύθηκε, για τα κομματικά ταμεία) ομόφωνη απόφαση της κυβέρνησης Ξ. Ζολώτα για διεθνή διαγωνισμό και ανέθεσαν απευθείας 470.000 ψηφιακές παροχές στο σιαμαίο δίδυμο Ζίμενς - Intracom, που καθιερώθηκε έκτοτε παρανόμως ως ο αποκλειστικός προμηθευτής του ΟΤΕ με αμύθητα κέρδη και αντίστοιχη ζημία του Δημοσίου.
Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Γ. Κεφαλογιάννης, που, προς τιμήν του, παραιτήθηκε, τα περιγράφει αναλυτικά (επιστολή στην «Κυριακάτικη Ε», 20-06-10) τονίζοντας ότι «τότε δυστυχώς ξεκίνησε η μεγάλη διαπλοκή του πολιτικού μας συστήματος».
Δεν είναι η αφετηρία και των τωρινών ερευνών της εξεταστικής επιτροπής που λήγουν άδοξα σε ένα μήνα. Κανένα κόμμα δεν το ζήτησε - αφού όλα έχουν λερωμένη τη φωλιά τους...
