Πάει κι ο Μίρκο

Ο καλύτερος σκύλος που είχα ποτέ. Ένα καθαρό ροτβάιλερ, με σώμα πολεμιστή, μυαλό Γαργαντούα-αγαθού γίγαντα, και ψυχή καλή κι άκακη. Δεν εκπαιδεύτηκε σαν killer, αλλά ήταν καταπληκτικός φύλακας. Μας "ανεχόταν" στο χώρο του, δεν έκανε χαρούλες και τέτοια, αλλά η παρουσία του και μόνο "έκοβε" το βήχα όλων των "περαστικών".
Μια μέρα, πριν από χρόνια, το 'σκασε και όταν το βρήκαμε πάλευε με δυο γερμανικά λυκόσκυλα και τρία αδέσποτα κοπρόσκυλα, που όλα μαζί του ορμούσαν. Τα δύο αδέσποτα δεν άντεξαν από τη βία των δαγκωμάτων του, το ένα πέθανε επί τόπου, το άλλο (απ'ότι μας είπαν) λίγες ώρες μετά, τα άλλα τρία γέμισαν αίματα το χώρο τριγύρω. Και όταν μπορέσαμε και πλησιάσαμε, ο σκύλος είχε δύο γρατζουνιές, τρεις, θα σε γελάσω. Πάντως μας είδε, ήρθε σε μας, ούτε κλάψα, ούτε γαβ, τίποτα. Τέλειωσε η δουλειά, πάμε σπίτι!
Μετά από αυτό, μας πήγαινε να!! Δεν το ξαναέσκασε βέβαια, μεγάλωσε φυσικά και έκοψε κι αυτά τα "τσαμπουκαλίκια". Αλλά ήταν ένας αδρανοποιημένος μονομάχος, που έκοβε βόλτες στο σπίτι, μαμ-κακά-νάνι, άντε και κανα ξελαρύγγιασμα καμιάς ατυχούς γάτας....Ψιλοπράγματα δηλαδή.
Κι έτσι πορευόμασταν μαζί και χώρια. Εκτός από μένα δηλαδή, που του είχα αδυναμία και μου είχε κι αυτός. Προφανώς, αφού εγώ τον τάιζα, εγώ τον έπλενα, εγώ τον ξετσιμπούριαζα, τον πήγαινα τις βόλτες του. Και τι βόλτες! Χιλιόμετρα ολόκληρα, να γαβγίζουν όλα τα σκυλιά, να κλάνουν μέντες μόλις τον έβλεπαν να έρχεται. Κι αυτός ατάραχος, ούτε να τα φτύσει, αδιάφορα, ούτε τα κοιτούσε, περνούσε, σεμνά και ταπεινά, ούτε φιγούρα ούτε μαγκιά. Σκυλί με πολλά αρχ%&%α!!!!!
Και όμως ρε μάγκες, αυτό το σκυλί μας άφησε χρόνους, το "έφαγαν" για την ακρίβεια, οι ψύλλοι. Δισεκατομύρια ψύλλοι, του ήπιαν το αίμα, του προκάλεσαν αναιμία, μυϊκή ατροφία, του μετάδωσαν και μια ερλιχίωση και τελικά τον έστειλαν στον άλλο κόσμο. Ποιοί;;; Οι ψύλλοι!!! Μου θύμισε τη γνωστή ιστορία, που έχω ξαναπεί
(http://oudenoida.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html )
Νίκησες όλα τα θηρία στη γη,
τίγρεις, σειρήνες, λιοντάρια και φίδια
κι άφησες να σε φαν' οι κοριοί,
δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να 'σαι εσύ.

Τον έθαψα στην αυλή, με το βλέμμα προς τα έξω, να φυλάει το σπίτι. Ακόμα και πεθαμένο, πρέπει να το φοβάσαι!!!
Ελπίζω να μη μου κρατάει κακία.........