Ποιος ήτον ο φονεύς της Χώρας μας;;;;; Το αμάρτημα του Πρωθυπουργού μου.....
Το μόνο της ζωής του Έλλειμμα.....
είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους έργων που θα έγραφε σήμερα ο Σπουδαίος αυτός Έλληνας συγγραφέας, εάν ζούσε και εάν ήταν και στα συγκαλά του, καθότι ως γνωστόν πέρασε και αρκετό χρόνο στο Δρομοκαϊτειο, λίγο πριν πεθάνει.
Δεν το συζητώ....για κάποιον που δεν έχει διαβάσει αυτούς τους τρομερούς τεχνίτες της γλώσσας και της ψυχοσύνθεσής μας (μαζί με το Βιζυηνό, τοποθετώ Παπαδιαμάντη και Ροϊδη), είναι απλώς ένας ανεπαρκής Έλληνας. Δεν υπάρχει ρε μεγάλε....Οι άνθρωποι, άλλος με την εσωτερικότητά του και την πίστη του, άλλος με το ιδιαίτερο πνεύμα του και την τρέλα του, ήταν κάτι παραπάνω από Δάσκαλοι. Άφησαν σημάδια, ανιχνευτικά, για μας, να ακολουθήσουμε. Αλλά εμείς, όπως μας μιλάει κανας θείος, κανας μπάρμπας μας, που έχει πολλά να μεταδώσει και τον έχουμε γραμμένο, τον λέμε γραφικό και κουρασάρα, έτσι ακριβώς αντιμετωπίζουμε όλους αυτούς. Μακρινούς θείους, "έλα μωρέ τώρα, καθαρεύουσα θα διαβάζουμε, τι λέει ρε τώρα ο μπάρμπας, άστον, μη δίνεις σημασία, τα 'χει χάσει κιόλας", μακρινούς και απωθημένους στα ψυχιατρεία της Ελληνικότητάς μας.
Λοιπόν, ξανά στο έργο του Γεωργίου Βιζυηνού. Για τη ζωή του, σύντομη και πολυσπουδαγμένη, με πάθη και εντάσεις, ανατρέξτε μόνοι σας στο wikipedia ή όπου αλλού θέλετε. Αλλά για τα ολίγα πλην ανεκτίμητα διηγήματά του, πάρτε τα, κλέψτε τα, δεν ξέρω, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ. Καταρχήν, όλα έχουν κάτι από αυτοβιογραφικό μέσα, και φυσικά μπόλικη ψυχολογία. Για αρκετούς θεωρείται ο πρωτεργάτης του "ψυχολογικού διηγήματος" στην Ελλάδα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Στο "Ποίος ήτο ο φονεύς του αδερφού μου" αναφέρεται στην προσπάθεια διαλεύκανσης της μυστηριώδους δολοφονίας του αδερφού του, μιλάει για τον Κιαμήλ, που ήταν αδελφοποιτός με το θύμα, "κανκαρδάσηδες-αιματαδερφοί), υπάρχει μια Οθωμανίς γραία και μια Αθιγγανίς με διαλόγους "περί του εκ θαύματος αυξηθέντος αριθμού των κυάμων" ----μετρούσαν τα κουκκιά δηλαδή για να βρουν τον φονιά και το μέτρημα τα βγαζε περισσότερα, τρέχα γύρευε δηλαδή-----και φυσικά η τραγική φιγούρα "η μήτηρ", η οποία "δε συνέφερε κατ'ουδένα τρόπο να μάθη την αλήθειαν". Διαβάζοντάς το, περίεργο μεν, αλλά όπως λέει κι ο συγγραφέας " αι τρίχες μου ηνωρθώθησαν εκ νέου" , με αυτήν την αρχαϊζουσα καθαρεύουσα, αλλά χρησιμοποιώντας δημοτική στους διαλόγους, όπως μιλούσε και ο απλός κόσμος.
Και το "μόνον της ζωής του ταξείδιον" είναι κορυφαίο, (υπάρχει και ταινία με ομώνυμο τίτλο του Παπαστάθη, με φοβερό Λογοθέτη στο ρόλο του Βιζυηνού), με μία απόσταση μέχρι έναν λόφο να είναι αυτό το ταξείδιον, Καβαφικό, δυνατό, μιλάει για τα σχέδια μας, τα γέλια του Θεού, τις διαδρομές που προγραμματίζουμε, την αποδοχή των ακυρώσεων κτλ κτλ.
Αλλά εκεί που δίνω ρέστα είναι στο "Αμάρτημα της μητρός μου". Η Μητέρα με πολλά παιδιά, εεεε συγνώμη αγόρια, και με τον καημό ότι όλα τα κορίτσια της πεθαίνουν (από θεϊκή τιμωρία πιστεύει) παλεύει να τα κρατήσει στη ζωή, με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί. Γυρνάει από εκκλησία σε εκκλησία και από μάγο σε θαυματοποιό, μπας και τα καταφέρει. Κάποια στιγμή ενώ έχει τον ήρωα, μικρό αγόρι, μαζί της, λίγο πιο πίσω, αυτή προσεύχεται στο Θεό "Άσε μου το Αννιώ, να πάρε ετούτο" και εννοεί το αγοράκι. Και λέει ο συγγραφέας την καλύτερη περιγραφή που διάβασα για το σημερινό φρικάρισμα....."Τότες, παγερά φρικίασις διέτρεξε τα νεύρα μου...." Τρελάθηκε ο άνθρωπος, τα είδε όλα, δεν το πίστευε, η ίδια του η μάνα....Κατόπιν η μάνα υιοθετεί ένα άλλο κορίτσι κτλ κτλ κτλ. Οπότε στο τέλος, αφού έρχεται και ένας Πατριάρχης για να την παρηγορήσει, αποκαλύπτεται και "το φοβερό αμάρτημα" με μία λύση, ένα φινάλε δηλαδή αποστομωτικό, απόλυτο, και ιδανικό για μια κοινωνία σε αλλαγή.....
Ό,τι και να πω άλλο, θα είναι περιττό. Σπουδαία μορφή, Μεγάλος Τεχνίτης, χαμένες ευκαιρίες για τους Έλληνες..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου