Η φύση (για δεκάκις χιλιοστή πεντακοσιοστή τριακοστή έβδομη φορά)

ΑΘΗΝΑ μέρος Δεύτερο (φανερά πιο χαλαρό και λιγάκι πιο "ΞΕΚΟΛΛΑ ΜΕΓΑΛΕ")

Όπως είχα αναφέρει, πήγα προ εβδομάδος στην Αθήνα και πήγα για πρώτη φορά και στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο http://www.atticapark.com/main_gr.htm

Πολύ καλή ιδέα, με μέτρια εφαρμογή, μολαταύτα κάτι που έλειπε από την Ελλάδα. Ένας μεγάλος ζωολογικός, με είδη που σαφώς υποφέρουν στις συνθήκες, αλλά πάλι απ'το να τα κυνηγούν οι λαθροθήρες ή να ξεφτιλίζονται στα τσίρκα, καλύτερα έτσι. Τα κλουβιά σχετικά άνετα, δεν τα ρώτησα τα ζώα βέβαια, αλλά σκεφτόμουν αν μ'έβαζαν εμένα μέσα, ε, δε θα'ταν και τόσο χάλια.

Να λοιπόν οι πρώτες συγκρίσεις. Εγώ, το δίποδο ζώο, απ'έξω απ'το κλουβί (δήθεν) και το άλλο από μέσα. Οι Αιγύπτιοι ήταν πιθανώς ο πρώτος λαός που παρομοίασε τους θεούς του με ζώα. Γεράκια, λύκους, κροκόδειλους. Αντίθετα, οι Έλληνες έφεραν τον ανθρωπομορφισμό των θεών. Οι θεοί δεν ήταν εξωγήινοι, αλλά μοιάζαν με τα χάλια μας. Ζήλευαν, πονούσαν, ερωτεύονταν. Ξέφυγαν από "ζωϊκά ένστικτα" ή τα έκρυβαν πολύ καλά, όπως και σήμερα.

Εγώ συμφωνώ με τους Αιγύπτιους. Το ζωϊκό βασίλειο υπήρχε από πιο παλιά. Κι ενώ η εξέλιξη εμάς μας σήκωσε, μας όπλισε, μας γέμισε σκέψεις, τα ζώα, από αφεντικά, βρέθηκαν υπηρέτες, εξημερωμένοι κλόουν, άστεγοι ιδιοκτήτες, κόμικ του Ντίσνεϋ με ηλιθιες φωνές.

Να λοιπόν που είμαστε μπροστά στα ξαδέλφια.

Τους κοιτάμε, μας κοιτάνε, κάνουν τις ίδιες κινήσεις, με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια γλώσσα σώματος, μόνο τα συννεφάκια των σκέψεων τους λείπουν. Ο μακάκος αφού έξυνε τον κώλο του με το δάχτυλο, το μύριζε μετά. Δες έναν αρκουδόγυφτο οδηγό στη Βασιλίσσης Όλγας να ξύνει τη μύτη του και μετά να κοιτάει τη μύξα που εξόρυξε και μετά έλα πες μου αν πιστεύεις ή όχι την εξέλιξη.

Ειδικά όταν αιωρούνται από κλαδί σε κλαδί, μετά καμαρώνουν, σα να βγήκαν από κανα γυμναστήριο και φουσκώνουν από καμάρι.

Εν τάξει, προφανώς είδαμε και άλλα κακόμοιρα είδη.

Έναν νυσταγμένο πάθηρα, ένα περίεργο παιχνιδιάρικο πούμα, ένα λαβωμένο αμερικάνικο αετό, στο έδαφος,

μια κουτσομπόλα βακτριανή καμήλα, που όταν προχωρούσαμε, μας ακολουθούσε, μόλις σταματούσαμε, σταματούσε κι αυτή και μετά κοιτούσε αλλού.

Ένα μωράκι καμηλοπάρδαλη 2,5 μέτρα, ένα ζευγάρι ιπποποτάμων, χωμένους μες στη λάσπη, πλήρως αδιάφορους για τα τεκταινόμενα γενικώς.

Συζήτηση προκάλεσε το θέαμα μιας μαμάς αρκούδας. Μόλις μας μυρίστηκε από μακριά, σηκώθηκε στα δύο της πόδια, να πάρει όλες τις οσμές, πόσοι είμαστε, αν φοβόμαστε (οι λεγόμενες φερομόνες), γιατί είχε στη σπηλιά της τα μωρά της, 6 μηνών περίπου. Όταν βεβαιώθηκε ότι δεν είχαμε κακό σκοπό, ηρέμησε, τα φώναξε, αυτά μας είδαν, πήραν προφανώς τα ερεθίσματα και ξαναπήγαν μέσα.

Ο μπαμπάς; Που ήταν όλη αυτή την ώρα ο μπαμπάς;; Ο πιτσιρικάς της παρέας τον εντόπισε κάπου εκεί πέρα στο βάθος σε βαθύύύύ ύπνο. Ρωτάει λοιπόν: "Ποιά η δουλειά του;;". Μα φυσικά να κυνηγάει, να φέρνει τροφή και να παρέχει προστασία, λέει ο Καλός Μπαμπάς. Απαντάει ο πιο έξυπνος πιτσιρικάς: "Μα δεν τους φέρνουν έτοιμο το φαγητό;; Κι αφού είναι μέσα στο κλουβί, από ποιόν κινδυνεύουν;;;;;".

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έντονης αμηχανίας και μπροστά στον κίνδυνο να καταργηθούν προαιώνια θέσφατα της πατρικής "ότι-γουστάρω-κάνω-κατάστασης", πεταχτήκαμε όλοι και αρχίσαμε τα γνωστά : " Ε να μωρέ, καμμιά βρύση θα φτιάχνει, καμμιά λάμπα θα αλλάζει, τα λάδια του αυτοκινήτου, το σέρβις, ξέρεις τώρα..."

Μετά από αυτήν την κρίση, πλησιάσαμε στον ΑΚΙΝΗΤΟ, στον ανεπανάληπτο κυνηγό, τον κροκόδειλο του Νείλου. Νόμιζες ότι ήταν βαλσαμωμένος, κούκλα, αλλά όχι, απλώς παραμόνευε. Για τόλμησε να τον υποτιμήσεις, να σε δω πόσο κορυφή της πυραμίδας είσαι!!!

Οι συγκρίσεις, οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις έχουν γίνει, έχουν ξαναγίνει από μεγάλους, κυρίως σκιτσογράφους (Quino, Αρκά κτλ).

Εγώ μόνο ένα έχω να πω: Η φύση είναι μία (κι ο μπακλαβάς γωνία).

Δεύτερον: Ότι έχουν αυτοί οι οργανισμοί, που τα λέμε και ζώα, ψυχή, επιθυμίες, αισθήματα, ένστικτα, γκριμάτσες, κινήσεις, τα έχουμε ακριβώς κι εμείς. Εμείς τα ζώα, με τα κουστούμια και τις γραβάτες. Ας ψάξουμε όλοι στο αρχέγονο ζώο μέσα μας. Εάν εξελίχθηκε, καλώς και μπράβο. Εάν πάλι όχι, ας αποδεχτείς τη φύση σου και κάτσε βόσκησε, λιάσου στον ήλιο, κοιμήσου, αλλά ΠΡΟΣ ΑΛΛΑΧ μη μας πουλάς πρόοδο, ανάπτυξη, επιστήμη και τεχνογνωσία. Κι όταν ακούς να σκοτώνουν για έναν ανεξήγητο λόγο, να αναφωνείς απορημένος "Μα τι ζώα!!". Υπάρχει πολύ βία μέσα μας, δεν είχαμε τρόπους ανέκαθεν. Η βία αυτή δεν είναι πεθαμένη, απλώς λαγοκοιμάται. Στιγμές-στιγμές ξυπνάει, σαν την οχιά και εκτονώνεται όπου βρει. Άμα το καταλάβεις, όλα μοιάζουν ΦΥΣΙΚΑ. Μα φυσικά, τη φύση δεν την εξηγείς, δεν την ψυχαναλύεις, δεν τη δικαιολογείς (ήταν πιεσμένος τώρα τελευταία, χρώσταγε και πολλά). Την αντιμετωπίζεις όπως τους κεραυνούς, τις αστραπές, τις πλημμύρες. Χωρίς να κάνεις τίποτα. Απλώς μαζεύεις τα αίματα. Τώρα βέβαια, άμα είναι δικά σου, κρίμα. Και πάλι όμως, κάποιου θα'ταν. Όλοι δικοί μας είμαστε, που λέει κι ο Ρασούλης. Κι ο μακάκος, κι ο αρκούδος, κι ο γιάπης, κι ο λαθρομετανάστης, όλοι. Ζώα..........................................................

Και για το τέλος, κάτι για όλους τους bloggers και όσους τους διαβάζουν