Η ζωή εν (τάφω) ή η ζωή εν (τσίρκω) Αθήναις

Μ'όλο το σεβασμό για τον αδερφό μου.....



Α Θ Η Ν Α. Πέντε γράμματα. Μία λέξη. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες λέξεις με 5 γράμματα.

Ν Ε Υ Ρ Α.

Α Γ Χ Ο Σ.

Π Ι Ε Σ Η.

Φ Ω Ν Ε Σ.

Φ Ο Β Ι Α.

αλλά και
C I R C A
και

Χ Ρ Η ΜΑ. Πολύ Χρήμα. Για την ακρίβεια το 75% του χρήματος στην Ελλάδα, θα κυκλοφορήσει στα χέρια ή θα βρίσκεται στις τσέπες των ανθρώπων στην πρωτεύουσα. Λογικό θα πει κανείς εφόσον οι μισοί και παραπάνω Έλληνες βρίσκονται εκεί. Η Αθήνα (αν και δε νομίζω ότι μπορούμε να τη λέμε πλέον Αθήνα, αφού έχει φτάσει μέχρι έξω από τη Θήβα και λίγο πριν τον Ισθμό), Η Θηβο-Αθηνο-Ισθμό-Πρωτεύουσα λοιπόν ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕ!!

Δικαίωμά μου, γούστο μου και καπέλο μου, θα μου πεις.

Όοοοοοοχι, δε θα τελειώσει έτσι απλά το post. Μη νομίζεις ότι θα τη γλυτώσεις έτσι απλά.....

Καταρχήν, θα προσπαθήσω να μιλήσω (γιατί έχω κάτι να πω), ως πλήρως αποκομπλεξαρισμένος Έλλην πολίτης, που δεν ξέρει την τύφλα του (ουδέν οίδε). Σίγουρα είναι λάθος να συγκρίνουμε την Αθήνα με οποιαδήποτε πόλη της χώρας. Ο κάθε πικραμένος Σαλονικιός, Πατρινός, Βολιώτης, Λαρισαίος ή Ηρακλειώτης, που έχει γκαϊλέ με το κράτος των Αθηνών και δεν κοιτάει την κακομοιριά του, δεν έχει καταλάβει ακόμη τα στοιχειώδη. Πως Η ΑΘΗΝΑ μπορεί να συγκριθεί ΜΟΝΟ με άλλες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Μπορεί να υστερεί στη σύγκριση, (π.χ. Η Αθήνα είναι πιο χάλια απ'τη Βαρκελώνη, αλλά τουλάχιστον έχει καλύτερο μετρό και ηλεκτρικό απ'το Μιλάνο), αλλά βρίσκεται εκεί, κάπου στη μέση της βαθμολογίας της Α'Εθνικής.

Κατά συνέπεια, ΟΛΟΙ εμείς στα κουτσοχώρια μας, που χαιρόμαστε την κοντόφθαλμη δράση μας, δεν έχουμε καμμιά σχέση με αυτό που συμβαίνει εκεί και απλώς περιμένουμε σα λιγούρια, μπας και ανέβουμε κατηγορία (με τον πρόεδρο που 'χουμε και με τις μεταγραφές που κάνουμε όμως, δε βλέπω χαϊρι).

Βέβαια, θα προσέξατε ότι η σύγκριση έγινε με μεγαλουπόλεις κι όχι απαραίτητα πρωτεύουσες. Διότι σε μια ισορροπημένη χώρα, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πόλοι, για να μην πω και παραπάνω.

Στο Ελλάντα όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς. Στην Αθήνα ΟΛΑ είναι αλλιώς. Οι μέρες θαρρείς κυλάνε διαφορετικά, πιο γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία. Τα κτίρια χτίζονται σε dt, οι άνθρωποι μιλάνε σε τηλεοπτικό χρόνο (Με ειδοποιούν απ'το control ότι ο χρόνος μας τελείωσε....). Οι αποστάσεις λογίζονται αλλιώς, οι σχέσεις φαίνονται αλλιώς, πιο επιφανειακές να πω, πιο ιδιοτελείς να πω. Εν τάξει, συμφεροντολογία υπάρχει και στην τρύπα της σπηλιάς του Άνω Δεν-Ξέρω-γω-Χωρίου, αλλά οι μαφιόζικες πρακτικές της πρωτευούσης μακράν ξεχωρίζουν, διαφθείρουν, διαμορφώνουν άλλα ήθη, άλλες συνθήκες. Είναι και η κλίμακα που διαφοροποιεί τα μεγέθη.

Ή μπορεί έτσι να το είδα εγώ.

Δε διαφωνώ ότι υπάρχουν περιοχές της ευρύτερης περιοχής, που βρίσκονται σε μια γυάλα, αποστειρωμένες, κουφές, τυφλές, που δεν τις αγγίζουν "αστεία" θέματα, όπως οι λαθρομετανάστες ή οι απολύσεις στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το μεγαλύτερο μέρος όμως των κατοίκων, που ζουν (και πιθανόν να μην αγάπησαν ποτέ το μέρος, κατά τον Σερ. Φυντανίδη) αισθάνονται σίγουρα σε χρυσό κλουβί, με τους τίγρεις και τα λιοντάρια, μέσα κι έξω. Αυτοί όλοι, πατρίκιοι και πληβείοι, δυνατοί και αδύναμοι, εργαζόμενοι κι άνεργοι, νέοι, γέροι και παιδιά, κλόουν του ίδιου τους του τσίρκου, ζογκλέρ της καθημερινότητας, της "πραγματικής" πραγματικότητας (που μας είπε και μια φίλη), του "μέσα στα γεγονότα", που πηδάν μέσα από φλαιγόμενα στεφάνια, χωρίς να καίγονται, κάθε μέρα, στο μετρό, στον Άγιο Παντελεήμονα, στο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας. Έχουν και το θηριοδαμαστή τους, κάπου εκεί στο Μαξίμου ή στο σουβλατζίδικο της Ραφήνας, που είναι ο "σύμμαχός τους", να τους εμψυχώνει και να τους διαφημίζει.

Οι υπόλοιποι εμείς;; Τι ρόλο παίζουμε εμείς;; Μα είναι ολοφάνερο και στον πιο ηλίθιο εξ ημών! Το ρόλο του θεατή! Πληρώνουμε το εισητήριο μας, παίρνουμε θέση στα καθίσματα του PlayMobil Fun Park, του Allou fun Park, του TerraVibe, των άπειρων θεάτρων, των τεράστιων malls, των μεγάλων δρόμων, των κολοσσιαίων κατασκευών, των υπέροχων Μουσείων, των καταπληκτικών διοργανώσεων. Καθόμαστε και παρακολουθούμε, αφήνοντας επιφωνήματα θαυμασμού με ανοιχτά στόματα. Ωωωωωω, Ααααααα, Ιιιιιιιιιι!!!!!!!!!! 'Ισως να νομίζουμε ότι είμαστε στο Κολοσσαίο, βλέποντας να κατασπαράζονται οι χριστιανοί και μεις με τον αντίχειρα πάνω-κάτω (και τη διπλωμένη ψήφο στο φάκελο) να αποφασίζουμε-δήθεν-τη σωτηρία ή όχι ενός λαού.

Στην ουσία, είπαμε, εμείς είμαστε οι θεατές, εμείς πληρώνουμε, το μασκαραλίκι των καλλιτεχνών, γηγενών κι αλλοδαπών, που προσφέρουν ως πνευματική τροφή στα πεινασμένα επαρχιωτόπουλα. Τα λιοντάρια και οι τίγρεις όμως, μπορεί να έφυγαν κακήν-κακώς, απ'το Πακιστάν και την Ινδία, και να φαίνονται εξημερωμένα ή τέλος πάντων σαν αποχαυνωμένα, για άφησ'τα ατάιστα όμως τρεις μέρες, σε κάνουν μια χαψιά ή όχι;; Οι γορίλες και οι χιμπατζήδες με τα CD, λόγω ανάγκης, παλεύουν για το αξιοπρεπές μεροκάματο. Άμα του στερήσεις όμως και αυτό το ελάχιστο, πηγαίνοντάς τον σε ένα στρατόπεδο, ξέρεις τι ωραία ξυπνάν τα ένστικτα και βρίσκει δύναμη να σπάσει ατσαλένια κλουβιά. Διότι αυτά τα "θηρία" -και φαντάζομαι ότι όλοι καταλαβαίνετε ότι δεν αφήνω υποτιμητικούς υπαινιγμούς, αλλά γίνεται χάριν παρομοίωσης, ποιητική αδεία- είναι σαν κι εμάς. Μόνο που οι Αττικάνθρωποι, αλλά και οι λοιποί Ελλαδιστανίτες ιθαγενείς φορούν το κουστούμι και τη φάτσα με το άσπρο χρώμα, ψηφίζουν Ευρωπαϊκά και παίζουν την κωμωδία τους, με την κόκκινη μύτη, το λουλούδι που πετάει νερό, το καπέλο και τα φαρδιά παπούτσια. Φαντάζουν (σε μας τουλάχιστον) πιο γελοίοι, γιατί αυτοί επέλεξαν το ρόλο τους, ενώ κάποιοι σπρώχτηκαν σ'αυτό.

Κι αφού τέλος πάντων τελειώσει και η παράσταση, αφού χειροκροτήσουμε θερμά, αφού πάρουμε και τις αντίστοιχες αναμνηστικές φωτό, με τα τσολιαδάκια στο Σύνταγμα, μαζεύουμε μπογαλάκια και βουρ στα χωριά μας, στα καφενεία μας, στις πλατείες με τις θειές να μιλάν για τη Σαρρή και τον Ψινάκη.

Και το τσίρκο; Τι γίνεται με το τσίρκο; Θα κάνει περιοδεία;; Όχι, δυστυχώς το τσίρκο αυτό δε φεύγει,είναι εδώ μόνιμα (για την ακρίβεια από το 1833, οπότε και μεταφέρθηκε απ'το Ναύπλιο, νομίζω) και θα συνεχίζει να λειτουργεί μέρα-νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι, με Ολυμπιακούς ή χωρίς, με όλων των λογιών τα φρούτα και τους καλλιτέχνες. Θα συνεχίζει να κάνει sold-out, να δείχνει και να δείχνεται, να συγκεντρώνει αποκλειστικά τα βλέμματα, να βάζει σε videowall κάτι παλιές εκπομπές στυλ "Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα" για να γελάσουμε και λιγάκι. Οι κλόουν θα γερνάνε πιο γρήγορα από τους θεατές, θα φθείρονται πιο γρήγορα, γιατί δεν έχετε ιδέα πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να γελάσει, πόσο ψυχοφθόρο είναι να τρέχεις σαν το άλογο και τη ζέβρα, σαν την αρκούδα να χορεύεις τσιφτετέλια και από πάνω να τρως σφαλιάρες και να σε κοροϊδεύουν κιόλας.

Αλλά κι εμείς που τάχα γελάμε και διασκεδάζουμε με αυτό το πικρόχολο γέλιο, με αυτήν την ανθρωποζωϊκή κωμικοτραγωδία, με τι φθόνο κοιτάμε φεύγοντας τα γεμάτα ταμεία της επιχείρησης, τα λεφτά που μετριώνται από τους ταμίες του τσίρκου. Εκείνοι να δεις τι γέλιο κάνουν με μας όλους.

Γιατί στο τέλος-τέλος, όλοι, μα όλοι, θεατές, κλόουν, θηρία, θηριοδαμαστές, για τον ταμία δουλεύουμε, για τον μεγαλοεργολάβο, τον μεγαλοΒωβό, το μεγαλοΒγενόπουλο, το μεγαλοάγνωστο-το-όνομά-του, που τρίβει τα χέρια του, βλέποντας τις ουρές ή ακούγοντας τα χάχανα από μέσα. Γελάτε κορόϊδα, γελάτε, the last laugh is on you.

Τσίρκο ή τάφος, η κατάντια της Αττικής είναι ο καθρέφτης της χώρας (ή της Δύσης θα'λεγε ο ΚΚΕς). Κι όπως σε έναν αρχαίο τάφο βρίσκουμε πανάκριβα κτερίσματα, χρυσά νομίσματα και περιδέραια, ως αμοιβή στο φύλακα του Άδη, έτσι και όταν από πάμπολλα χρόνια ξεθάψουν την Ελλάδα από τα σκουπίδια και βρουν την Αθήνα, θα τρελαθούν από τα χρυσάφια και τα στολίδια. Και θα σκεφτούν οι Αννουνάκις: "Αν πέθαναν με τόσο χρήμα, σκέψου σε τι χλιδή θα ζούσαν!!".

Αχ και που να'ξεραν !!!!!!!