Μεταξύ των παιδιών της φτωχομάνας Σαλονίκης και των Παοκτσήδων ή των Σαλονικιών στο Άμστερνταμ, υπάρχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα κάστα, όχι και τόσο ...φτωχή.
Είναι μια μικρή ομάδα, όχι ιδιαιτέρως γνωστή, αν και αρκετοί από αυτούς κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν ντόρο. Οι περισσότεροι προτιμούν να δρουν υπογείως σε κλειστά κυκλώματα, σε στενές επαφές στο Facebook, σε αδερφότητες και άλλες στοές, σε μεταξύ τους συγγενολόγια και γαμοβαφτίσια, σε VIP πάρτυ και σε jet-set καταστάσεις.
Είναι τα παιδιά (τι παιδιά δηλαδή, 30άρηδες-40άρηδες είναι) των αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών του '60, '70, '80. Οι μπαμπάδες επαγγελματίες, όχι απαραίτητα από τζάκι, με μπόλικό τρέξιμο και μπόλικη τύχη έφτιαξαν μικρές αυτοκρατορίες και άφησαν ένα όνομα. Αρκετοί εκμεταλλεύτηκαν και τις πολιτικές "αλλαγές", με επιχορηγήσεις και "πακέτα", σίγουρα πάντως δημιούργησαν και ανέπτυξαν τους αντίστοιχους επαγγελματικούς τους κλάδους. Τίμια-όχι και πολύ τίμια-πατώντας επί πτωμάτων, με πολύ ιδρώτα ή με λίγο, με πολύ "λάδι" ή με λίγο, μάλλον δεν έχει πλέον και πολλή σημασία.
Φτάνει κάποτε όμως η ώρα για την αλλαγή της σκυτάλης, για τη διάδοχη κατάσταση. Τότε μπαίνει στο προσκήνιο αυτή η τρομερή γενιά. Οι άνθρωποι που ξεκάθαρα τα βρήκαν ΟΛΑ έτοιμα, που απ'τα γεννοφάσκια τους είχαν ΟΤΙ ήθελαν, που πιθανόν να είναι οι Πρώτοι Μεταπολεμικοί Έλληνες που μπούχτισαν και φούσκωσαν απ'τον κορεσμό ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ. Που είχαν ακριβές μηχανές και αυτοκίνητα στα 15, που πήγαν ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ και σπούδασαν στα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης (σίγουρα πολλοί ματζίρηδες πήγαν στη Σόφια ή στην Πράγα για να επιστρέψουν στην Ψωροκώσταινα), που γύρισαν διπλωματούχοι-πτυχιούχοι-masterούχοι-doctorούχοι για να αναλάβουν ΕΤΟΙΜΕΣ στημένες δουλειές, με έτοιμο πελατολόγιο και κεφάλαιο, χωρίς (πιθανό) ρίσκο, που αγόρασαν και πούλησαν τα γερά πακέτα των μετοχών του '90, που νόμιζαν (και ακόμα νομίζουν) ότι είναι οι kings of the hill.
Οι ικανότητες τους, υπαρκτές ή υπερεκτιμημένες, τους προκάλεσαν αυτήν την αλλαζονεία, που εκνεύρισε τους υπόλοιπους λιγούρηδες, εξ'ου και η ζήλεια γι'αυτά τα φοβερά golden boys. Η εκτίμησή μου, που πηγάζει από προσωπικά βιώματα και ευρύτερες επαφές κοινωνικών αντίστοιχων κύκλων, είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς, που δεν πάλεψαν για να έχουν αυτά που έχουν, ΔΕΝ αξίζουν. Κοστίζουν όμως ακριβά, τόσο στο κοινωνικό σύνολο με την υπερπροβολή της χλιδής και της σπατάλης, αλλά κυρίως στους γονείς τους, που πίστεψαν ότι αυτοί οι χαραμοφάηδες θα συνεχίσουν τη δουλειά που άφησαν αυτοί. Μα δεν είχαν τέτοιο σκοπό. Σκοπός τους ήταν απλώς να παραμείνουν στην κορυφή της πυραμίδας, με οποιοδήποτε κόστος και για όσο χρόνο αντέξουν τα assets του "μπαμπάκα". Τι δηλαδή; Νόμιζε κανείς ότι οι σπουδές ήταν για να βρουν αντίκρυσμα; Έναν τίτλο στο βιογραφικό και στην κάρτα τους θέλανε μόνο! Τα λεφτά υπήρχαν, δε χρειάζονται να βγουν άλλα, θα φάμε αυτά που υπάρχουν. Γιατί να σκάσουν; Τα μεγάλα συμφέροντα συναντιούνται στις ωραίες συνοικίες, στα ωραία κόμματα και στις ωραίες παραλίες (της Μυκόνου).
Τα καθημερινά πάντως, πολύ ζωντανά και κοντινά παραδείγματα διάδοχων υπερφίαλων νεο-επιχειρηματιών, χωρίς "ψήσιμο" και τριβή, δείχνουν ότι περίπου οι 6 στους 10 είναι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ για τις περιουσίες των γονιών τους. Και έριξαν τις επιχειρήσεις όχι μόνο από άγνοια, αδιαφορία ή κακό σχεδιασμό, αλλά γιατί πίστεψαν στη χήνα με τα χρυσά αυγά, ενώ γύρω τους δεν πρόσεξαν ότι οι αγελάδες είχαν χάσει πάνω από 100 κιλά. Και ο θόρυβος που έκαναν όταν έπεσαν ήταν εκκωφαντικός και χαροποίησε όλους τους χαιρέκακους ζηλόφθονους καρμίρηδες. Αλλά κάτι άλλους σαν και μένα, που είχαμε το βλέμμα στραμμένο στα μάτια του πατέρα, που έβλεπε ό,τι είχε χτίσει να χάνεται σε λιγότερο από μια γενιά, δε μας χαροποίησε καθόλου. Οι αχαϊρευτοι, που ούτε ένα πετραδάκι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν μακριά απ'τις κατασχέσεις!! Αλλά έτσι είναι η Θεία Δίκη. Όταν τρέχεις στους πλειστηριασμούς και γουστάρεις τοκογλυφία, μία είναι η κατάληξή σου. Στον οχετό, με τους αρουραίους και τη βρώμα των υπονόμων. Οι νόμοι, που ισχύαν για όλους εμάς, αλλά παρακάμπτονταν απ'τα πλούσια φυντάνια, καμμιά φορά, έχουν και αναδρομική ισχύ. Η κατάρα αυτουνού που του 'φαγες το σπίτι για 10.000 ευρώ σε κυνηγάει και σε κυνηγάει και σε κυνηγάει. Άντε, Θου Κύριε, πάλι θα πω τα πατερημά μου.
Κλείνω, επειδή δεν πρόκειται να βγάλω ποτέ άκρη και επειδή όπως είχα πει και παλιά σε ένα φίλο, ανώτερης κοινωνικής στάθμης: "ό,τι και να κάνω εγώ, πάντα, μα πάντα θα είμαι δύο σκαλοπάτια πιο κάτω από σένα." Το να κλωτσάς σε έναν τοίχο συνέχεια, κάποια στιγμή σε κουράζει. Τα τυχερά βέβαια μπορεί να κρύβονται αλλού, και σίγουρα όχι σε ένα λογαριασμό Τράπεζας ή στα Γραφεία των Διευθυνόντων Συμβούλων. Γι' αυτό όσοι δεν είστε γόνοι παλαιών οικογενειών, που λέει κι ο Ζαμπέτας "....κι ο απόγονος φοράει τη μεγάλη τη στολή...."
μη στεναχωριέστε και πολύ. Όσο και να υπερισχύει η Οικογενειοκρατία, όλο και κανα ψίχουλο θα μείνει για μας. Αρκεί να μη δείξουμε Λιγούρηδες. ΟΚ;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου