Τι είναι ο Πιτούλιας;;; (Μικρή Ωδή)

Θα μπορούσα να ξεκινήσω με το γνωστό μετρικό : "Τι είναι ο Πιτούλιας; Μην' είναι οι κάμποι; Μην' είναι τ'άσπαρτα ψηλά βουνά;" κτλ, κτλ.

Αλλά δε θα ήταν σωστό καθώς θα μας προσάψουν πατριδοκαπηλεία. Επανερχόμαστε λοιπόν:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΤΟΥΛΙΑΣ;;;;



Ο Πιτούλιας είναι μια Ιδέα, μια άποψη, μια Κοσμοθεωρία. Είναι αυτό που ζηλεύουν όλοι, που θα 'θελαν να κάνουν ή να ζήσουν. Μια εξιδανικευμένη αίσθηση διαρκούς ελευθερίας και ενέργειας. Φυσικά όπως όλες οι ουτοπίες, δεν είναι (ακριβώς) αυτό που δείχνει.
Φέρνει κάτι από Ζορμπά και Θεόφιλο, δηλαδή ανώτερες πνευματικά σκέψεις περιτυλιγμένες με λαϊκό περίβλημα. Μπόλικη προσποίηση και ύβρη, με τον αρχαίο ορισμό, αλλά δοσμένη έτσι που να μην προσβάλλεσαι και να αναγνωρίζεις κάθε φορά οικεία πράγματα πάνω του.
Η επιφάνεια που διαφαίνεται είναι ένας καταλυτικός μηχανισμός επαφής και προσέγγισης με τους γύρω, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους. Κατεβάζει δηλαδή το επίπεδο και τροποποιεί τις φόρμες, ώστε να μπορεί να διεισδύσει στις ψυχές. Κι αυτό γιατί το βάθος που διαθέτει και το οποίο είναι καλόηθες, θέλει να το προσφέρει απλόχερα σε όποιον το επιθυμήσει και το εκτιμήσει. Νομίζω ότι πρόκειται για μία απ'τις ελάχιστες περιπτώσεις που οι αλτρουϊστικές κινήσεις και δράσεις βρήκαν κατάλληλο καρμικό όχημα, με γλώσσα και χιούμορ. Ένα χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα, στεγανά, συντηρητισμούς και ψευτοντροπές.

Οι γνώσεις που έχει και που συνεχώς κυνηγάει να αποκτήσει δεν είναι εκείνες οι ακαδημαϊκές, άχρηστες πληροφορίες για να πουλήσει κανείς πνεύμα στα πηγαδάκια των τάχαμου διαννοούμενων. Είναι ζουμί, που βγάζει από πέτρες κι από σάρκες και που το βοηθάει να το χρησιμοποιήσει σε άλλες σάρκες, τις οποίες θέλει-κυριολεκτικά-να τις αναστήσει. Είμαι σίγουρος ότι το επάγγελμα που ασκεί, του δίνει αυτήν την (ψευδ)αίσθηση, αυτήν την Υπερδύναμη. Σπάνιο κομμάτι για τον κόσμο που ζει.

Όλα αυτά όμως κρύβουν τεχνηέντως ένα γνήσιο ανθρωπισμό, όχι αυτό των κουλτουριάρηδων με τις θεωρίες και τα ανεφάρμοστα μεγαλόστομα πλάνα. Αλλά τον ανθρωπισμό, που παλιά τον έλεγαν και ανθρωπιά, αλλά η λέξη πλέον φτήνυνε. Μια ανθρωπιά με σχέδιο και όρεξη. Προπαντώς όρεξη. Απίστευτη, αστείρευτη διάθεση, ενέργεια (ατομικό αντιδραστήρα το βαφτίζω). Άντρας (όχι και πολύ παλιάς κοπής) με ένστικτα κυνηγού, ξέρει τη θέση του, την κρατάει όπως ο Σαμουήλ το Κούγκι. Δίνει, προσφέρει, βοηθάει, χαρίζει, τολμάει. Ακούραστα (;), χωρίς κόστος (;). Μόνο αυτός το ξέρει.

Αν και είμαστε-και του το 'χω πει-σαν δύο παράλληλα Σύμπαντα, μου μοιάζει ένας alter εαυτός, μια alter life, όχι after life. Τα πατήματά του τα βλέπω, δεν τα ακολουθώ, τουλάχιστον όχι κάτα πόδας και γάμπας, αλλά τα παρακολουθώ όπως μια έκρηξη Σουπερνόβα. Με ανοιχτό στόμα!

Κι αν απορείτε γιατί αυτή η κολακεία, ή αν απορείτε γιατί το ότι δε σας απάντησα στο αρχικό ερώτημα : "Τι είναι ο Πιτούλιας;", είναι γιατί ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω ακριβώς, πλην ενός.

Ότι ο Πιτούλιας είναι Φίλος.