Έλεγα λοιπόν ότι το Σεπτέμβρη του 2008 πήρα αποφάσεις που με παίδεψαν πολύ μέχρι να τις πάρω. Υπήρχε (και υπάρχει ακόμα) η ψευδαίσθηση ότι έχω το δικαίωμα όποτε θέλω να τις αναιρέσω. Όμως είναι δεδομένο ότι οι σιγουράντζες και η συνήθεια είναι τελματώδεις καταστάσεις. Νομίζεις ότι όποτε θέλεις μπορείς να ξεφύγεις αλλά ουσιαστικά δε σου πάει να ξεβολευτείς. Συνήθως τέτοιες "αποδράσεις" γίνεται μετά από έντονα στρεσογόνα ερεθίσματα, π.χ. κανα διαζύγιο, κανα θάνατο (προφανώς όχι το δικό σου), κανα έμφραγμα.
Επειδή πρέπει να γίνω σαφέστερος, εξηγούμαι. Είχα κάποιες ευκαιρίες να "τρουπώσω" στο Δημόσιο Τομέα και κάποιες άλλες να παραμείνω στον Ιδιωτικό. Πιστεύω πολύ στη στιγμή, στο timing, και δε μου φάνηκε ότι το Σύμπαν συνωμοτούσε για να μείνω στο ελεύθερο -τι ειρωνικός χαρακτηρισμός- επάγγελμα. Ζύγισα τις απολαβές, τις προοπτικές, το ρίσκο, τις παράπλευρες απώλειες, τη μελλοντική φθορά. Όλα αυτά, τα φίλτραρα μέσα από την οπτική γωνία της δικής μου τωρινής και της προβλεπόμενης μελλοντικής ψυχοσύνθεσης και κατέληξα:
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΚΗΦΗΝΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!!!!
αντε καλα να περνας στο δημοσιο. εγω θα πληρωνω και εσενα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαιτω να δουλευεις οσο μπορεις περισσοτερο και να μην τεμπελιαζεις, ε δεν περιμενεις να σε πληρωνω για να καθεσαι!
Καλη αρχη στο χωρο που καποτε πριν αρκετα χρονια εκανα τα πρωτα μου βηματα. Ωραιες αναμνησεις...
Α να δωσειςκ αι χαιρετησματα σε μια εργαλιοδοτρια ητης οποια ς το ονομα δε θυμαμαι ακριβως, νομιζω Ολγα, της οποιας ο αντρας ειναι αξιωματικος του στρατου, ρωτα τις αλλες και θα σου πουν. Δυστυχως ουτε φατσικα την θυμαμαι πλεον... οπως κια αλλες με τις οποιες ειχα καλες σχεσεις, τις ξεχασα... μονο ο Μπαρμπατακης δε ξεχνιεται και η ιταλιδα...