Πανελλήνιες...Και θυμώντας τα να κλαις.

Τις τελευταίες μέρες μου ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα, να'τανε το '91.... Βλέπω τις φάτσες των υποψηφίων, νυν επιτυχόντων ή αποτυχόντων, και θυμάμαι παρόμοιες καταστάσεις. Ίδιες ψυχολογίες, ίδια συναισθήματα κόπωσης, απόγνωσης, ψευδαίσθησης, ικανοποίησης, τέλος κεφαλαίου, έναρξη άλλου.


Μία από τις εντυπωσιακές στιγμές μου ήταν ένα περιβόητο θέμα Έκθεσης "περί Εθνικής ταυτότητας και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης". Ήταν λίγο πριν το Μάαστριχτ, οι καλύτεροι μπούκηδες-φιλόλογοι "το'χαν προβλέψει", οι περισσότεροι φάγαν κατραπακιά. Δεν περίμενε κανείς τόσο πολιτικάντικο θέμα. Τα φοβερά πηγαδάκια στις πλατείες και στα χωριά, τα σπάργανα των παραθύρων στην ιδιωτική TV συνέθεταν ένα αρκετά γελοίο περιβάλλον και τον αντίκτυπο που είχαν για τον 18χρονο, που προφανώς δεν ήξερε που παν τα 4 ούτε για την Ε.Ε. ούτε για την Εθνική μας Ταυτότητα (ακόμα και τώρα που τ'ακούω, λέω την ποιά;;;). Πάντως γράψαμε. Τώρα τι ανοησίες γράψαμε οι θεοί και οι ψυχές μας (ένα και το αυτό). Εγώ έγραψα 15, που θεωρήθηκε πολύ καλός βαθμός, καθώς η Έκθεση ήταν που καταβαράθρωσε τις βάσεις (του θανάτου). Τι μπορεί να 'χα γράψει, αφού πάντα ήμουν σκράπας στα φιλολογικά, που άρεσε. Μ....ίες στο Πεντάγωνο. Εεεε, αυτές οι ίδιες μ....ίες πιάνουν τόπο και σήμερα. Και φυσικά γυρίζουν και ξαναγυρίζουν τα πράγματα. Όχι μόνο η διατήρηση εθνικής ταυτότητας εν μέσω ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά και τα θέματα έκθεσης παρασάγγας μακριά από το μυαλό του σημερινού 18άρη.



Έτσι φέτος "παίχθηκε" κάτι από Σεφέρη και "Βρισκόμαστε σ'ένα σταυροδρόμι, δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι, μείναμε πάντα ανοιχτοί σ'όλα τα ρεύματα, Ανατολή και Δύση...". Καλό για συζήτηση περί εγκλωβισμού στην παράδοση, αλλά όταν έχεις φτάσει 30 με 40 χρόνια ζωής. Εκεί που οδηγούνται (ή τις οδηγούμε τις γενιές του κόσμου), δεν υπάρχουν περιθώρια για "ρετρό" αναμνήσεις, του στυλ "Μακάρι τα παιδιά να σκεφτόντουσαν όπως εμείς". Ε λοιπόν δε σκέφτονται ούτε στο τόσο σαν τους 40-50-60άρηδες εξεταστές, εκπαιδευτικούς. Αν μπείτε στα ιστολόγια (blog) τους και στις αγορές (forum) τους, θα εκπλαγείτε για το πως αντιμετωπίζουν τέτοιους προβληματισμούς. Και το μόνο εύκολο είναι να καταφύγει κανείς στην τυποποίηση της σκέψης, στα στεγανά των εκφράσεων.

-Πείτε μας τι θέλετε να γράψουμε για να σας αρέσουμε και θα το γράψουμε. Παπαγαλίζουμε 5-10 φράσεις, σιγά το πράγμα. Δε σας νοιάζει, δε μας νοιάζει.

Γιατί να απορεί κάποιος με την αδιαφορία των παιδιών; Εμείς πρώτοι δείχνουμε το παράδειγμα.