ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΤΗΝ ΑΛΟΝΝΗΣΟ

Καταρχάς πρέπει να πω ότι ανήκω στους Β.Τ.Μ.Β. (Βολικός Τουρίστας μέχρι Βλακείας). Δέχομαι ότι από τη στιγμή που ξεβολεύομαι από τη θαλπωρή του σπιτιού μου, οτιδήποτε μου προσφέρει ο άλλος που θα πλησιάσει έστω και λίγο από εκείνη την άνεση, όχι μόνο το πληρώνω αλλά του λέω και χίλια ευχαριστώ. Σε σημείο που η συμβία μου εξεγείρεται. “Δε φτάνει που τους πληρώνουμε, θα τους παρακαλάμε κιόλας;”. Η δική μου θεωρία (κλεμένη από τον πεθερό μου) είναι ότι όταν εμείς περνάμε ωραία, γλεντάμε και γεμίζουμε αναμνήσεις, όσα κι αν τους πληρώσουμε, στην τελική εμείς τους κλέψαμε! Μέχρις εδώ εντάξ'. Από θεωρία πάμε καλά.

Έλα όμως που την έχουμε πατήσει άπειρες φορές με αυτήν την αδιανόητη, μικροχωριατίστικη, δηθεν-εξευρωπαϊσμένη, αντιεπαγγελματική, επαρχιωτοτουριστική νοοτροπία του Έλληνα παροχέα υπηρεσιών τουρισμού.

Μία από αυτές τις φορές θεωρώ ότι είναι και η Αλόννησος. Κλασσική περίπτωση στην οποία οι ντόπιοι αδικούν το νησί τους, το οποίο αυτό καθαυτό είναι αυτό που είναι. Με γειά του, με χαρά του. Αποδεκτό. Το να πιστεύεις όμως ότι είσαι κάτι πολύύύύύ ανώτερο από που πραγματικά βλέπουν οι άλλοι, δείχνει αδυναμία προσαρμογής στην Παγκόσμια Πραγματικότητα.

Υπερεκτιμημένες (και υπερτιμημένες) υπηρεσίες, χωρίς να γνωρίζουν αν απευθύνονται στον “σκαφάτο” ή στο “μαζικό” τουρίστα, σε συνδυασμό με μπόλικη, υποθέτω εκ γενετής, αγένεια, τοποθετημένα σε ένα πλαίσιο όμορφου φυσικού τοπίου και οικολογικών προβλημάτων.

Λόγος 1ος: ΠΡΟΣΒΑΣΗ. Θα μου πεις δε φταίν οι Αλοννησιώτες. Όντως μπορεί να μη φταίνε. Το θέμα είναι ότι εγώ θα πρέπει να διανύσω 220 χιλ ως το Βόλο, να αφήσω το αμάξι όπου βρω (για να μην πληρώσω και κανα τρελό πάρκινγκ), να κουβαλάω τις βαλίτσες στο δελφίνι και από κει να τα πάω στο ενοικιαζόμενο αμάξι (εάν έχω κλείσει από διμήνου). Η διαδικασία και αντιστρόφως. Δύσκολα τα πράγματα για τετραμελή οικογένεια, χωρίς υπερβολές στα μπαγκάζια.

Λόγος 2ος: Από τις πρώτες στιγμές έως την ολοκλήρωση της τουρνέ στις παραλίες, αντιλαμβάνεσαι ότι το νησί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ. Το γιατί έρχονται οικογένειες (ανάμεσα τους κι εμείς), είναι απορίας άξιο. Πιθανότερο είναι λάθος πληροφόρηση. Δε μιλώ για μωρά 1-3 ετών, με πάνες και κρέμες. Αλλά για παιδιά 4-14, μια μεγάλη γκάμα. Σ' αυτές τις ηλικίες, χρειάζεσαι μια στοιχειώδη ασφάλεια (όχι βράχια, όχι αχινούς, όχι γλυστερές πέτρες), κάποιες στοιχειώδεις παροχές (κανα κανώ,κανα θαλάσσιο ποδήλατο, δε μιλώ για σαμπρέλες και αερόστατα), μικρή οργάνωση (καντίνα με νερό). Όπως τα είπα, τα ακριβώς αντίθετα βρήκα! Μία μοναδική παραλία με άμμο, όλες οι άλλες με ποικιλία βοτσάλων και κροκάλων και βράχων και πετραδακίων. Στα δύο μέτρα άπατα για το παιδί του 1.5 μ. Μπόλικοι αχινοί,σημάδι καθαριότητας, αθώες μέδουσες και γλιτσιασμένες πέτρες (Γλυφά), που μόνο με αντιολισθητικά πέδιλα μπαίνεις.

Λόγος 3ος: (Σημαντικός). ΑΓΕΝΕΙΑ. Εκτός από 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις (κι αυτές επαγγελματικές), επικρατεί μια “λανθάνουσα” αγένεια, του στυλ “σφάζω με βαμβάκι”, του στυλ “παρ' τον πούλο......σας παρακαλώ,.. Κύριε....”. Μια αλαζονεία να την πω, μαλακοαντίληψη να την πω, δεν ξέρω. Πάντως, εγώ, που ένα “Καλημέρα σας” με ευγένεια να ακούσω, ξεβρακώνομαι και ξεφραγκώνομαι, ενοχλήθηκα αρκετά. Μάλλον φταίει ο Κομφούκιος μέσα μου.

Λόγος 4ος: (συνέχεια του 3ου). ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Που πα ρε Καραμήτρο. 3 αναψυκτικά ΕΨΑ κι ένα κομμάτι κορμού (γλυκό με μπισκότο και σοκολάτα) 20 ευρώ. Όπου πήγαμε, κάτω από 20άρι δε δώσαμε. Χώρα θες, Πατητήρι θες, Στενή Βάλα θες. Ένα παιχνιδάκι, ένα σουβενιράκι, μπαμ στο κεφάλι. Γιατί ρε φίλε; Δεν κάνει. Αμαρτία. Την κουλτούρα που σε βαράει, από μένα θα τη βγάλεις;; Ή επειδή είστε απόγονοι πειρατών, σας έμεινε κληρονομικό;;;

Λόγος 5ος: ΔΡΟΜΟΙ. Ένας κι αυτός να τον κλαιν οι μανούλες των παιδιών που χάθηκαν ή θα χαθούν. Μηδέν αξιοποίηση εκτάσεων. Μια γραμμή λεωφορείου, 3 φορές την ημέρα. Ο πολιτισμός σταματάει στον Άγ.Δημήτριο. Ας είχες κανα σκάφος ρε μεγάλε!

Λόγος 6ος: (Προέκταση του 5ου). Αν όντως θέλετε αυτόν τον τουρισμό, με τα σκάφη αναψυχής, τα γιώτ, τις μαρίνες, και τις συναφείς διαδικασίες (βίλλες, πισίνες στα βουνά, ιδιόκτητες παραλίες), ΒΑΛΤΕ ΤΑΜΠΕΛΑ. “ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΟΙ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΣΚΑΦΟΣ”. Να το ξέρουμε από πριν . Αν το να μην έχεις ούτε ένα σουβλατζίδικο-γυράδικο, αλλά μόνο εστιατόρια, είναι ένδειξη προτίμησης τουριστών, τότε μπράβο σας. Έξυπνο. Καλύτερα ο φραγκοφονιάς της “μία χωριάτικη και μία μπύρα”, παρά οι 30-40 πιτσιρικάδες “πιάσε 4 γύρους -με-απ'όλα” για τον καθένα. Ωραία λοιπόν, θέλουμε τον ακριβό τουρίστα. Τι προσφέρει η Αλόννησος σ'αυτόν (που δεν μπορεί να το βρει στην Τουρκία με τα μισά λεφτά);; Τίποτα!! Από λόγια βέβαια, αρκετά. Θα φτιάξει ακριβά ξενοδοχεία, θα κάνει κυριλάτα εστιατόρια, θα κάνει πολυτελείς μαρίνες, θα ανεβάσει τον πήχη των υπηρεσιών, θα στοχεύσει ψηλά. Άμα τα δείτε αυτά, γράψτε μου.

Λόγος 7ος : Σ'ΕΧΟΥΜΕ ΓΡΑΜΜΕΝΟ. Το πως σε βλέπει η τοπική κοινωνία, αντανακλάται σε μία κλήση (πρόστιμο) του Λιμενικού. Στο χώρο του λιμανιού, 20 μέτρα μακριά από την προκυμαία, 7-8 παρκαρισμένα μπρος σε κάτι γλάστρες. Πέρα πέρα μια πινακίδα “απαγορεύεται η στάθμευση”. Βλέπω χώρο, παρκάρω. Μετά 20', κατεβαίνω, βλέπω την κλήση με ώρα 2' αφότου πάρκαρα. Το ίδιο και στα άλλα. Οι λιμενικοί ήταν 10 μέτρα μακριά από το χώρο της στάθμευσης. Να έβηχαν μόνο, θα καταλαβαίναμε. Αυτοί μας είδαν, μας έγραψαν (πρώτα στα τέτοια τους) και μετά έτρεξαν να μας γράψουν και τα πρόστιμα, μην τυχόν και πάρουμε γρήγορα τ'αμάξια και δεν προλάβουν. Εν τάξει, έσφαλλα. Να πληρώσω. Που να πληρώσω ρε γκαρντάσια; “εδώ δε γίνεται. Σε ΔΟΥ, που δεν έχει η Αλόννησος”. Άρα ή να περιμένω να τελειώσω τις διακοπές και να πάω σπίτι μου, να πληρώσω, και να ταχυδρομήσω και τα χαρτιά στη Σκόπελο ή να διακόψω τις διακοπές και να πεταχτώ στη Σκόπελο μιά κι έξω (5 ωρούλες δουλειά μωρέ!) για έναν ευσυνείδητο που φρόντισε να έχω άλλη μια ωραία ανάμνηση από το νησί.

Λόγος 8ος: ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ; Χωρίς να το λένε, μάλλον αισθάνονται τα αποπαίδια των Σποράδων. Ίσως αγκομαχούν πίσω από τη Σκιάθο και τη Σκόπελο, σε αριθμούς τουριστών αλλά μάλλον και σε ποιότητα νησιού. Όταν ακούγεται εκείνο το “Δεν πειράζει, λίγους αλλά καλούς”, η κακομοιριά ξεχειλίζει.

Λόγος 9ος: ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ; Εντάξει λοιπόν, έχουμε όμως τις φώκιες, την Οργάνωση Περίθαλψης και άλλες πιασάρικες Μπίζνες. Δε θα συγκινηθεί κανας οικολόγερος, καμμία οικολόγρια (διότι το νησί βρίθει από δαύτους), κάτι θα πιάσουμε. Eγώ πάντως τσίμπησα. Και λεφτά έδωσα και μπλουζάκια για τα παιδιά πήρα και κούπες πήρα και τα βίντεο είδα και κουβέντιασα με τους ανθρώπους, τα 'παμε με τους δικούς μου. Όταν όμως ο μεγάλος μου με ρώτησε “γιατί μπαμπά αφού οι φώκιες δε βρίσκουν ήσυχο μέρος να γεννήσουν, αφήνουν και κυκλοφορούν όλες αυτές οι βάρκες με τη φασαρία;;” τι να του πω;;;; Εεεεε;;;;; Άρα οικολογικές ανησυχίες και μπαγιόκο σπάνια συμβαδίζουν. Και μετά λέει ότι γίνονται συμφωνίες με τους ψαράδες και τα δίχτυα τους. Τι συμφωνίες ρε μεγάλε; Αφού παίρνουν το φαϊ από το στόμα της φώκιας για να το δώσουν με 60euro/κιλό στο στόμα του παιδιού μου;; Πως ταιριάζουν τα αντικρουόμενα συμφέροντα, όταν ο ένας μάλιστα το μόνο που έχει είναι μουστάκια, γκρίζο γυαλιστερό δέρμα και χαριτωμένο βλέμμα;; Άσ'τη μονάχους-μονάχους και πιάσ' τους αστακομακαρο-μονομάχους.

Λόγος 10ος (Κατακλείδα). ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ή το ΚΑΤΙ ΜΕΤΑΞΥ). Η Αλόννησος (και οι Αλοννησιώτες) μεταφορικά και κυριολεκτικά πελαγοδρομούν. Δεν ξέρουν τι περίπου είναι, τι περίπου θέλουν. Είναι κάτι μεταξύ. Κάτι μεταξύ Σκοπέλου και Σκύρου. Κάτι μεταξύ βολιώτικου-αθηναϊκού θερέτρου και βραχονησίδας. Κάτι μεταξύ Χαλκιδικής και Κυκλάδων. Κάτι μεταξύ Θεσσαλονίκης κι Αθήνας. Κάτι μεταξύ Βορρά και Νότου. Λίγο από την τσαχπινιά των Βορείων, λίγο από την πονηριά των Νοτίων. Κάτι μεταξύ χωριάτικης και νισουάζ. Κάτι μεταξύ φύκους και μεταξωτής κορδέλας.

Η υπερβολή στα σχόλια, δικαίωμα και υποχρέωση (για την υπερχρέωση!).

Εν οίδα