Μακρινά και κοντινά

Δεν είναι και πολύ πίσω οι εποχές που μας ενδιέφερε μόνο ο μικρόκοσμος μας. Η γειτονιά μας, το χωράφι μας, το σπίτι μας, το χωριό μας, άντε βία-βία και η διπλανή μας πόλη. Ότι αφορούσε το γείτονα, το συγχωριανό, τον κάτοικο της γειτονικής χώρας, για να μην πω, γι'αυτόν στην άλλη μεριά του πλανήτη, μας ήταν παγερά αδιάφορο. Βολευόμασταν και από την πλήρη αδυναμία ενημέρωσης, όλα μια χαρά.
Με το πέρασμα των καιρών, η γενιά του '60 άρχισε να ρίχνει και μια ματιά σε ξένα πράγματα, σε πολιτικές καταστάσεις, σε συνθήκες, που υποψιαζόταν ότι θα'ρχονταν και προς αυτούς. Άρχιζαν αρκετοί άνθρωποι-όχι όλοι, μια θλιβερή μειοψηφία-να αντιλαμβάνονται το γνωστό ρητό : "Όταν βλέπεις το σπίτι του διπλανού σου να καίγεται, να φοβάσαι για το δικό σου". Σίγουρα η μεγάλη μάζα κοιμόταν τον ύπνο του αδίκου, αμέτοχου αλλά ενόχου. Χαμπάρι για τα γύρω περιρρέοντα. Έτσι άρεσε και στην εκάστοτε εξουσία. Πίστευε και μη ερεύνα.
Κάποιες δεκαετίες μετά, θες η τηλεόραση, θες τα δορυφορικά, θες τα περιοδικά, θες το Ίντερνετ, η γνώση σου 'ρθε στα μούτρα.

Δεν μπορούσες να κάνεις ότι δε βλέπεις. Μάθαινες για την τελευταία γωνιά του κόσμου, έβλεπες live on-camera που λένε, να πέφτουν οι βόμβες, να πεθαίνουν τα παιδιά, να λιώνουν τα παγόβουνα, να καίγονται δάση και άνθρωποι. Τα μακρινά έγιναν κοντινά. Άλλαξε όμως η στάση μας ή συνέχισαν να παραμένουν αδιάφορα ;

Όταν δεν ήξερες, είχες άλλοθι. Τώρα που ξέρεις, πως αντιδράς;
Εξακολουθείς να ξοδεύεις το υπερπολύτιμο νερό, υπερκαταναλώνεις, γίνεσαι παχύσαρκος, κάνεις και το παιδί σου παχύσαρκο και με τρεις πίτσες στο τραπέζι κι άλλες δέκα μπίρες βλέπεις ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΊ για τον εμφύλιο στη Ζιμπάμπουε και τα ορφανά του πολέμου. Λες: "εδώ δε νιάζονται αυτοί που είναι εκεί, θα νιαστώ εγώ που είμαι εδώ".

Κι έτσι ξανά, με μια απλή σκέψη, εύκολη, ευέλικτη, απαλλακτική, τα μακρινά που 'χαν πλησιάσει, ξαναγύρισαν εκεί απ' όπου ήρθαν, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΑΣ. Έτσι νομίσαμε ότι ξεμπερδέψαμε.
Είναι αυτή η αλήθεια όμως;; Τα πλάνα για το πετρέλαιο στα ελληνικά υπεδάφη, οι κλιματικές αλλαγές, οι αναζωπυρώσεις εθνικών ή εθνοτικών διχαστικών αντιλήψεων, η υποβόσκουσα απογοήτευση και απόγνωση πολλών 20άρηδων ή 30άρηδων, μαζί με τις άλλες διεθνείς συγκυρίες του γραμμικά επιταχυνόμενου παροξυσμού μεταξύ τριών και βάλε κοινωνικοπολιτικών πόλων φτιάχνει ένα μίγμα με αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. Φουσκώνει, και φουσκώνει, και φουσκώνει, και κάποτε.....φυσιολογικά θα σκάσει. Που;;;
Μα φυσικά στα μούτρα μας! Και να που όλα ξαναγίναν κοντινά, εδώ από 'ξω.

Κι άιντε να τρέξεις να κρυφτείς, να βρεις καμιά γούρνα, να περάσει η μπόρα. Αλλά πλέον δεν θα έχει και νόημα. Τώρα που προλαβαίνεις να κουνηθείς, πετάς τη γόπα απ'το παράθυρο. Τότε η γόπα θα σε έχει κάνει στάχτη, κι εσένα, κι εμένα, και τα παιδιά μας, και τα τρισέγγονά μας.
αυτό θα πει ουσιαστική ανακύκλωση

Μπας και έρθουν τίποτις άλλοι για καλύτερα!!!??!!