Ανακάλυψα προχθές στο θώρακα του μικρού μου γιού ένα επίφλεβο, ένα τμήμα δηλαδή του φλεβικού δικτύου του δέρματός του. Το φωτογράφισα, το πέρασα από κάτι φίλτρα (ενίσχυση του κυανού, αφαίρεση του πράσινου, κτλ) και ιδού το αποτέλεσμα!
Η πλάκα είναι ότι και ο μεγάλος μου γιός έχει ένα σπίλο στο δεξί μηρό (βλ.εικόνα παρακάτω)
Να πιστέψω τώρα στα σημάδια ή όχι ακόμα; Με αφορμή λοιπόν αυτά τα σημάδια, έρχεται στη σκέψη το γνωστό φαινόμενο της επιλεκτικής όρασης ή αλλιώς ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΒΛΕΠΩ. Υπάρχει άραγε αντικειμενικότητα στην όραση; Εννοείται πως όχι!! Και δεν αναφέρομαι στο θέμα της τρισδιάστατης ή πολυδιάστατης αντίληψης του εξωτερικού κόσμου. Ούτε καν στη φτωχή ανάλυση των χρωμάτων, με περιορισμένα μήκη κύματος.
Το απλούστερο όλων είναι να δεχθούμε το αυτονόητο. Δηλαδή πόσο συχνά βλέπουμε χωρίς να κοιτάζουμε. Το μάτι εισπράττει, ο εγκέφαλος όμως δε δέχεται όλες τις πληροφορίες. Το ασαφές αυτό πλαίσιο περιγραφής του περιβάλλοντος δίνει άπλετο χώρο για παραγωγή "από του μηδενός" φαντασιακών συνθέσεων, που ταιριάζουν γάντι σ' αυτό που επιθυμεί το υποσυνείδητό μας. Αυτό που λέμε "βλέπω μόνο ότι με συμφέρει" σημαίνει "βλέπω μόνο ότι επιλέγει το ανεξέλεγκτο κομμάτι του εγκεφάλου μου να υπάρχει γύρω μου".
Αν αυτή η κατάσταση προκύπτει από χρήση ουσιών ή από "εύκολες" διαγνώσεις ψυχιάτρων, τότε όλοι συμφωνούν. Φυσικά και γίνεται! Επειδή το αίτιο είναι προφανές, δεν έχει κανείς αντίρρηση για όποια ταμπέλα μπει στο συγκεκριμένο άτομο.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν το αίτιο δεν είναι και τόσο προφανές. Τι γίνεται δηλαδή με όλους αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους κάθε φυλής, χρώματος, τάξης και γλώσσας, που ΚΑΤΙ ΒΛΕΠΟΥΝ. Αφού περάσουν σαράντα μαγνητικές εγκεφάλου, 50 εγκεφαλογραφήματα, 60 εξορκισμούς και ξεματιάσματα και ίσως κανα ηλεκτροσόκ (τα παλιότερα χρόνια), και δε βρεθεί τίποτα, τότε απλώς τρελαίνονται, καθώς έχουν ξεφύγει από το μέσο όρο. Οπότε να πάλι το προφανές αίτιο. Ο τρελός του χωριού. Βλέπει τα αόρατα (;;) από το μέσο μάτι, τα σημάδια και τα οράματα, τα νεφελίμ και τα ξωτικά, τα φαντάσματα και τους θεούς όλης της ανθρωπότητας. Πως να επιζήσει ένας τέτοιος άνθρωπος; Παλιά θα ήταν ο μάντης, η Πυθία, ίσως κανας Προφήτης, ημίθεος, άγγελος, ο Νίο, ο Παϊσιος, ή απλώς αυτός που του κρεμούσαν την ξύλινη ταμπέλα "Δαιμονισμένος".
Θέλω να καταλήξω κάπου; Εννοείται πως όχι!! Απλώς λέω "βλέπε και μη μιλάς". Ότι θες να βλέπεις, το κοιτάζεις, δε βγάζεις τσιμουδιά. Που θα πάει, θα το ξεχάσεις. Στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχει μόνο επιλεκτική όραση, υπάρχει και επιλεκτική μνήμη. Όσο δε θυμάσαι, χαίρεσαι. Η αγνώστου προέλευσης χαρούμενη διάθεση, οφειλόμενη κυρίως στη λήθη και στην οπτική άγνοια, είναι η βάση της καλής ζωής. Ψάξτε το.
Εν Οίδα (που πίνει και δε σας δίνει)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου