Ακόμα μια πέτρα στον κόσμο

 Ακόμα μια πέτρα στον κόσμο 

Είχαν πέσει πολλές σταγόνες πάνω της.

Και δεν ήταν καν πέτρα από την αρχή. 

Σφουγγάρι ήταν. Μάζευε. 

Ο,τι ερχόταν, το δεχόταν. Γέμιζε και φούσκωνε. Ώσπου ήρθε η πλημμύρα.

Και ξέρασε από μέσα της όλες τις μελωδίες που έκρυβε.

Πικρές ή αλμυρές, νοσταλγικές και με αγάπη τονισμένες. 

Δεν έμεινε ούτε μια νότα, ούτε μια γλυκιά ανάμνηση.

Κι απέμεινε ο πυρήνας. Ο ελάχιστος. Ο άφθαρτος διαμαντένιος, αχάραγος πυρήνας.

Τα διαμάντια πέτρες είναι κι αυτά . Πέτρες που δείχνουν αδιαφορία. 

Ας πέσουν όσες σταγόνες είναι να πέσουν. Βασανιστήριο δε θα 'ναι, ούτε ρέουσα τιμωρία. Μια τρύπα θα είναι, ένα κενό.

Και το ξέπλυμα. Μιας Βρωμιάς. Κι ενός ανθρώπου.