Τα τρία σενάρια

 Κατόπιν εορτής και μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου, αν το ξανασκεφτώ το ζήτημα, που φυσικά ούτε κάποιο νόημα έχει ούτε και κάποια ωφέλεια για μετέπειτα δράσεις, θα μπορούσα να "δω" τρία παρελθοντικά σενάρια, τελείως άχρηστα για το παρόν, αδιάφορα και άσχετα με το πού καταλήξαμε και πού βρισκόμαστε.

Στο δια ταύτα, what Ifs, maybes, might-have-beens, ως πνευματική άσκηση, απουσία ουσίας και ενεργείας, έχω να πω τα εξής:

Σενάριο 1) 

θα έκανα υπομονή, θα το βούλωνα, θα έπαιρνα αρκετά ναρκωτικά κι ουσίες και θα άντεχα να μείνω στην Ελλάδα του '12. 

Ναι, θα περνούσα εκεί την συζυγική κρίση, το διαζύγιο (πιθανώς και όχι!)  γενικά την ανατροφή των παιδιών με μειωμένους πόρους, ίσως έβγαινα στον ιδιωτικό τομέα ξανά, αλλά ίσως όχι στη Σαλονίκη, μπορεί στην Αθήνα (μπααααα!!!), ίσως έμενα και στο κωλονοσοκομείο που ήμουν. Θα είχα άλλες συζητήσεις, προς Θεού όχι πολιτικές, θα ψήφιζα μάλλον Μένουμε Ευρώπη και θα υπεμενα αυτό το τσίρκο του Σύριζα στην γκλάβα μου. Θα ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θα ήμουν ενεργός αλλά όχι απαραίτητα εμπρός. Πότε άρρωστος, πότε κανονικός δημόσιος υπάλληλος, "πήγε τρεις παρά, Κύριος, σχολασαμε!!" , πότε με τα παιδιά, πότε με την Κυρά, ή την εκάστοτε συντροφιά. Ποιος ξέρει! 

Θα κρατούσα παλιές φιλίες, μουσικές, βραδιές σε ταβέρνες, θα έβλεπα κάθε μέρα Θαν-Παν, θα συμμετείχα πιο ενεργά δηλαδή. Θα απέφευγα πολλά στρες, ίσως να γινομουν και πιο διεφθαρμένος, να (επρεπε να ) τα άρπαζα και να πατούσα επί πτωμάτων, να τα τσεπωνα, να ενσωματωθώ επί τέλους στο ελληνικό Σύστημα. Θα έπρεπε να ακούω οπουδήποτε τους συριζαιους, να μιλάνε για την "πρώτη φορά Αριστερά" και θα άκουγα με εμετιλα να μιλάνε για το Μάτι ή για "τα παιδιά" που (δικαιολογημένα) ξυλοκοπούν πρυτάνεις και καταστρέφουν ό,τι βρουν. Ναι, δυστυχώς είναι πολλοί ακόμα, δεν τους ξεφορτώθηκε η χώρα, ζουν ακόμα εκεί, θα ψηφίσουν Κασελακη για πρωθυπουργό.

Χμ, ακουγεται βαρύ, μάλλον δε θα έφτανε μόνο η κάνναβη, ίσως να χρειαζόταν να έμπαινα στα πιο βαρειά.

Σενάριο 2) 

θα έφευγα μεν, αλλά όχι στη Γερμανία δε. Σουηδία; Χμμ, ναι, καλή πιθανότητα. Αλλά πιο πριν από την αδελφή μου; Θα ήταν αρκετά ευφάνταστο. Αυστρία; Όπως το σχεδίαζα; Νορβηγία; Ή Ισπανία, στη Μούρθια, που το είχα στο μυαλό μου από το 2006? 

Φοβάμαι ότι θα ήταν εξίσου σκατά, όπως κι εδώ. Θα είχε τους ίδιους ξενοφοβους ρατσιστές, κομπλεξικους γηγενείς χωρίς Παιδεία, που θα έπρεπε να τους αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, απλά ένα μουλάρι, που θα κουβαλάει χωρίς γκρίνιες τα βάρη της αχρηστίας τους. 

Ναι,αν εξαιρέσεις βέβαια τις συγκεκριμένες χώρες, ξερωγω Γερμανία, Σουηδία, Μ. Βρετανία, (την Ισπανία είχα ονειρευτεί, είχα κάνει ηλεκτρονική αίτηση στη Μούρθια, το 2006 , από τότε την είχα ψυλιαστει!),

μένει ένας τεράστιος αριθμός χωρών, στις άλλες τέσσερις ηπείρους. Ας εξαιρέσουμε Ρωσίες, Κινες, Ασίες, Νότιες Αμερικές ,όλη την Αφρική, αρκτική/Ανταρκτική/Αυστραλία, ΗΠΑ με τίποτα, ....ναι, τώρα που το βλέπω, δεν μείναν τελικά και πολλοί τόποι. "Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κόγχη τούτη τη μικρή, Σ' όλη τη γη τη χάλασες".

Ναι, σκατά! Άλλη χώρα ή άλλο πλανήτη;

Σενάριο 3) ΟΚ, Γερμανία/Σουηδία/ Σκωτια/Ισπανία/Μόσχα, Τελ Αβίβ, Φάρο, Τάμπερε. Πού στο διάβολο θες.....

Αλλά.... μόνος. Τελείως. Σόλο. Σινγκλ. Ρεμαλι. Κανένας. Αλκοολικός, Ναρκομανής, Κόκα κι έκσταση, να γυρνάω από πορνείο σε πορνείο. Να τρώμε τα λεφτά μας, όσα θα μένουν από τα λεφτά προς την Ελλάδα. 

Πόσο να άντεχα μεχρι την κίρρωση ή το overdose? Δύσκολα να προβλεφτεί, θα έλεγα μας-ο-μένος το πολύ δέκα χρόνια.... Ήδη θα ήμουν δηλαδή στον άλλο κόσμο, τώρα που μιλάμε... 

Γλέντι, κάθε νύχτα; Πάρτυ και κατάχρηση; Κάποια στιγμή μένεις και χωρίς δουλειά, αλλά και χωρίς λεφτά, να τα λέμε κι αυτά!

 Οπότε....Ναι....ο,τι πάρεις, εκατό! Στη σφαίρα της φαντασίας, των σεναρίων μιας ταινίας, στα υποχθόνια και υπερχθόνια όνειρα, στις "αιθέριες ιδέες" και "Νεφέλες" μας, ίσως να είχαν νόημα όλα τα προγραφομενα. 

Αλλά εδώ που είμαστε, όπως είπα και στην αρχή, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου. Που αν το δεις στωικά, δεν είναι καν λάθος. Η απόφαση της τρέχουσας στιγμής, ανήκει στη δύναμή μας, αλλά λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα- κυριολεκτικά- κάποιων λεπτών και ωρών. Άρα στη δεδομένη στιγμή, αυτό που αποφασίστηκε ήταν ... Αυτό και μόνο Αυτό. Η πορεία και το "Ύστερα" κρίνουν χωρίς οίκτο, και ονοματίζουν και καταδικάζουν ως λάθος ή σωστό.

Εδώ είμαστε. Τώρα.  

Στο δρόμο που πήραμε. Κι όχι στον road not taken.