Μουσικές στ'αυτιά μου

 Παίρνεις ο,τι βρίσκεις. Άλλοτε μαργαριτάρια ανάμεσα στη γουρουνοτροφή, άλλοτε μέτριο φαΐ, απλά να γεμίσει το στομάχι του ακουστικού φλοιού.

Στο χωριό και πέριξ δεν έχει ιδιαίτερους χώρους μουσικής, συναυλιών, κονσερτων. Οι μεγάλες σαλες είναι φυσικά στη Φραγκφούρτη και γι'αυτό ο "κουλτουριαρικος" κόσμος βολεύεται με ο,τι του δώσουν, εκκλησίες με καλή ακουστική, ταβερνάκια υπογεια, μπαρ 10μ Χ 10μ, θέατρα σαν αίθουσα πολλαπλών χρήσεων σε πολυκλαδικό λύκειο.

Περιφερειακά πράγματα, κάτι σαν ΔΗΠΕΘΕ άλλα με μουσικές.

Λοιπόν, ξεκινάμε:

1) Ροκ/Πανκ/Φανκ/και διάφορα που τελειώνουν σε -κ ! 

Τόπος: μπαράκι Café Beans

Συγκρότημα: ένα Cover Band ονόματι Fistful of Chili, παίζει Red hot Chili Peppers και Rage against the Machine. 

Το Πούμπλικο (λατ.Publicum) , το κοινό: MILFs, πουροκερς, καραφλες με κοιλιες (κι εγώ), κυρίες με ζακέτες και ταγιερακια, κάνα δυο νορμάλ-για την ηλικία τους, μερικοί με τις χαίτες, χάλι μαλλί και μπουφάν Hells Angels, ξερωγω... Ο,τιναναι δηλαδή.

Κριτική: εγώ πέρασα τέλεια. Θα το θυμάμαι για καιρό, το χάρηκα, το απόλαυσα. Από τα κομμάτια των RHCP ξεχώρισα το don't forget me και το wet Sand, από τους Rage εννοείται το killin' in the name of και το γαμηστερό know your enemy.

Ο μπασίστας πολύ δυνατός, κιθαρίστας και ντράμερ διεκπεραιωτικοί, ο περφορμερ στάθηκε όσο μπόρεσε στο ύψος του....ήταν και λίγο κοντός, έτσι κι αλλιώς!

ὅρα βίδεο: 

2) Φολκ/Φολκλόρ/οργανική μουσική/Ακκορντεόν

Ακκορντεονάλε 2024

Τόπος: δημοτικό θέατρο Dreieich Sprendlingen 

Καλλιτέχνες: καλεσμένοι ακκορντεονίστες από όλον τον κόσμο, διοργανωτής Servais Haanen. Φέτος ήταν γνωστά ονόματα (στο χώρο) όπως η Νορβηγίδα Irene Tillung και ο Σέρβος Djordje Davidovic. 

Publicum: τόσο ΚΑΠΗ είχα πολύ καιρό να δω μαζεμένο , άνθρωποι που ρύθμιζαν τα ακουστικά για να ακούν από μακριά, που έψαχναν να βρουν πού θα ακουμπήσουν τα μπαστούνια τους και τις περπατούρες. Μερικοί γκριζομαλληδες/γκριζομαλλούσες το είδαν σαν κοινωνική έξοδο, με σεκτ στο χέρι, (γιατί όχι;) λακιρντί στο διάλειμμα. Κι εγώ.

Κριτική: Είμαι φαν, φανατικός, δεν είμαι αντικειμενικός. Κάθε χρόνο το επισκεφτομαι, το γουστάρω, κρατάει κάνα δυομισάωρο. Πολύ διαφορετικοί ήχοι, παράξενοι συνδυασμοί ήχων από διάφορα Ακκορντεόν, πολύ οικείες αρμονίες. Must για μένα.

Όρα φώτο 

3) Λαϊκή/παραδοσιακή μουσική. Τα ελληνικά μου.

Τόπος: Ταβέρνα Όμικρον, κάτι μεταξύ φοιτητομαγαζου και ρεμπεταδικου, με τάση προς το ελαφρό μπουατοσκυλαδικο, Πανδουρα και ουράνιο τόξο με λίγο Λιόλιο! (Τι σας λέω τώρα, έτσι;)

Μουσικοί: την τελευταία Παρασκευή είχε αφιέρωμα στο Γιώργο Ξυλούρη, της γνωστής οικογένειας και μια κυρία αοιδό/μουσικό που συνόδευε. Έπαιξαν λύρα, μαντολίνα, λαούτο/ μπουζουκολαούτο. Μετά πήρε σειρά το κανονικό πρόγραμμα με τους γνωστούς, τον ακκορντεονίστα από το Βόλο στα πλήκτρα, έναν μπουζουξή την τελευταία φορά ήταν ένας από το Μάνχαϊμ, τώρα δε ρώτησα, και η αντρική φωνή, δεόντος λαϊκή. 

Κοινό: Λόγω της ημέρας, πολλά νέα παιδιά, 25-35, πιθανόν Κρήτες μετανάστες και αρκετοί ενήλικες, που χόρεψαν τους χανιωτικους και τα συρτά τους. Οι κλασικοί θαμώνες, κατά μόνας (εγώ) ή κι αγεληδόν, πάντα παρόντες.

Κριτική: εγώ περνάω καλά, πίνω και τρώω καλά, ο ιδιοκτήτης πολύ φιλικός, σαν να μεγαλώσαμε μαζί, οικείος γνώριμος. Τα παιδιά στο πάλκο, δεν το συζητώ, δε μου χαλάνε κέφι. Το απολαμβάνω σε άλλη διάσταση πλέον. Θυμήθηκα και τα πολύ παλιά (Σκορπιός και Σάκης) αλλά και τα λιγότερο παλιά (χρυσή εποχή) ή και πρόσφατες εξορμήσεις με Νίκο. Αλλά όλα αυτά αφορούν εμένα. 

Στο ρεπερτόριο ο Ξυλούρης μου έκανε τη χάρη και τραγούδησε το Κόσμε χρυσέ από τα ριζίτικα. Τα παιδιά είπαν από Διονυσίου και Νικολόπουλο, μέχρι Κουγιουμτζή, Πλέσσα και Περπινιάδη. Δηλαδή....τι να λέμε;

Δες και φωτό 

4) Μπαρόκ μουσική δωματίου 

Τόπος: η Ευαγγελική Εκκλησία του Αγίου Παύλου,εδώ δίπλα στο σχολείο του Γιακομπ.

Καλλιτέχνες: ένα ντουέτο βιρτουόζων μουσικών, η Mayumi Hirasaki, που εκτός από τη δουλειά της με την alte Musik Berlin και τις δισκογραφικές της δουλειές, ψάξε Spotify, είναι και καθηγήτρια στο μπαρόκ βιολί στο Mozarteum στο Salzburg. Ο έτερος Καππαδόκης, κύριος Michael Freimuth, ζηλευτός δεξιοτέχνης του αναγεννησιακού λαούτου, έπαιξε επίσης και θεόρβη (Theorbe) , μια παραλλαγή του λαούτου, με έξτρα λαιμό και πέντε παραπάνω χορδές κι οκτάβες. Και οι δύο επικοινωνιακοί, μας εξήγησαν πολλά, για την προέλευση, για τους ανθρώπους του μπαρόκ. 

Κοινό: οι θρησκευόμενοι ευαγγελικοί, κάτι διάφοροι τοπικοί ηλικιακά υπερβατικοί τύποι (κι εγώ), αυτοί που είδαν φως και μπήκαν και στο τέλος με χασμουρητό και νυστα στα μάτια βγήκαν, γενικό κοινό του "κλασική μουσική κι ότι να'ναι, σαμπως καταλαβαίνω;" κι ένας κύριος γύρω στα 40 που πιάσαμε κουβέντα και μου είπε ότι κι αυτός έπαιζε σε σχήμα μπαρόκ, αλλά φλάουτο. 

Κριτική: Εγώ δεν είμαι ειδικός, ακούω βέβαια εκτός από τους γνωστούς Μπαχ, Βιβάλντι , Χέντελ, και τα πιο σπάνια του Telemann, Johann Adolf Hasse. Τώρα άκουσα πρώτη φορά, μια καταπληκτική σονάτα για βιολί και μπάσο κοντινουο του Veracini, τη λεγόμενη ακαδημαϊκή. 

Η Γιαπωνέζα αντάξια της φήμης της, ο Φράιμουτ καθαρό χέρι, καθαρές νότες, ταχύτητα και εκφραστικότητα, πολύ ιδιαίτερη βραδιά.

Όρα φώτο 

Πού κολλάνε όλα αυτά μαζί, ρωτά ο ένας. Τι σχέση έχουν και πώς γίνεται να σου αρέσουν όλα, θα πει ο άλλος. 

Ξερωγω; Τι με/σε νοιάζει; Τέτοιοι είμαστε.