Είμαι εμπαθής. Κακό;

 Με αφορμή αυτό το λινκ, https://www.postmodern.gr/2017/03/12/ebathia/

ξαναθυμήθηκα τι δύναμη έχουν οι λέξεις, ειδικά όταν τις χειραγωγεί καθείς, όπως το βολεύει. Μια λέξη δημιουργείται (ή δημιουργήθηκε) και μετά αφήνεται στο "κοινό", στο πέρασμα των χρόνων, να δώσει το νόημα που γουστάρει, εκείνο το νόημα που θα εξυπηρετήσει συμφέροντα και δόλιους/άδολους σκοπούς, τυχαία ή με πρόθεση. 

Εμπάθεια.

Είναι μια απο αυτές τις γνήσια ελληνικές, γνήσια αρχαίες, του ελληνικού πνεύματος, της φιλοσοφίας και του αριστοτελικού διαχωρισμού λογικού/θυμικού.

Εν-παθος: Ε (ν+π=μπ) αθος, εμπάθεια. Εμπαθής=έμπλεος πάθους, όπου

Πάθος (κατά τη Wictionary) : πολύ ισχυρό συναίσθημα που υπερισχύει της λογικής ή μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα για την επίτευξη κάποιου στόχου.  

Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη μεγάλη (θετική κατά το δοκούν) δύναμη που έχει η λέξη. Αγάπη, ενθουσιασμός, αφοσίωση ενέργεια/ ενεργητικότητα, αποφασιστικότητα. Όλα αυτά εμπνέουν, ακτινοβολούν θετικότητα και μια πανω-από-τις-συνηθισμένες ιδιότητες, που προσφέρει ο νους και το σώμα, στις Default ρυθμίσεις. Κάτι που προφανώς σε ανεβάζει σε άλλο επίπεδο και σου δίνει υπεράνθρωπες-ίσως ;- δυνάμεις.

Κάπου εκεί ήρθαν οι Χριστιανοί καθοδηγητές, οι πρώτοι μάρτυρες, στους πρώτες αιώνες μ.Χ και την είδαν στραβά τη λέξη. Ειδικά οι μεταφραστές των αρχαίων ελληνικών κειμένων, που ήθελαν να χωρέσουν στα αρχαία ελληνικά όλα τα αραμαϊκά κείμενα του Αποστόλου Παύλου και της περιοδείας, που - κατά τη θεωρία και την ευρέως διαδεδομένη εικασία - ήθελε να μιλήσει στο ελληνικό κοινό της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης για αυτά που τράβηξε ο Χριστός (του/μας/σας).

Έτσι μίλησε και για τα "Πάθη, πολλά, όχι ένα, πάθος/παθός, το πάθημα, κάτι οδυνηρό που σε κάνει να υποφέρεις σωματικά ή ψυχικά. Για σας το έκανε, είπε. Τα "Πάθη" του και τα μαρτύρια του- κατά τη δική του μαρτυρία - τα "πήρε" πάνω του , για να σας σώσει (και για να σας κάνει να αισθάνεστε άσχημα, στον αιώνα τον άπαντα!!).

Ηλίου φαεινοτερο, ο,τι θα ανύψωνε τον άνθρωπο, από μέσα του, το ανέλαβε εργολαβία ο Υιός, ο "αφήστε -εμένα-να-πονάω-πάνω-στο-Σταυρό" και πήρε την έννοια Πάθος και τη....γάμησε! Κι έτσι το συνέχισαν και μετά τον Παύλο, όλοι οι κατοπινοί Ηγέτες και Φωνές επί της Γης του Θείου Προστάγματος. 

Ήτοι Πάθος:καταδικαστέο για τους πατέρες της εκκλησίας κι ορθοδοξίας, διότι είναι μόνο για τον Έναν και όχι για τους πολλούς. Και ποιος εσύ είσαι ρε παπαρόφατσα, που θέλεις και Πάθος, κάνας Χριστός;; Βλάσφημε, Ε βλάσφημε! 

Βέβαια στην καθομιλουμένη παρείσφρησε το "περνάω του Χριστού τα Πάθη" ή "των Παθών μου τον Τάραχο". Για να μην πω δε, ότι τα "Πάθη " χρησιμοποιήθηκαν και σε ιατρικά συγγράμματα, για να περιγράψουν με "κόσμιο" τρόπο τα αφροδίσια νοσήματα.

Γι'αυτό και πήρε ένα τέτοιο αρνητικό νόημα. Χάρις στην καλή μας θρησκεία. Κακό πράγμα το πάθος. Τι πάθος, τι λάθος, κάνει και ομοιοκαταληξία. Βούτυρο στο ψωμί του παπά της ενορίας. 

Έλα όμως που οι  Ευρωπαίοι, 200-300 χρόνια μετά το Διαφωτισμό και τη Μεταρρύθμιση, πήραν τη λέξη Empathy/Empathie/Empatia και της ξαναδωσαν την παλιά καλή και θετική μορφή κι έννοια. Εμπάθεια=ενσυναίσθηση, είπαν όλοι οι Φράγκοι, Λατίνοι, Αγγλοσάξωνες, ή σκέτοι Σαξωνες και μοντέρνοι αποδελοιποι.

Να έχεις πάθος για τα Πάθη του άλλου,να συναισθανεσαι τι περνάει, να βιώνεις το δικό του Πάθος με θετικό βλέμμα, καταλαβαίνοντας το τι περνάει. Να βάλεις τη λογική σου, να κατανοήσει το συναίσθημα και την αναταραχή του άλλου, δίνοντας του την παρηγοριά,την ενίσχυση, τη βοήθεια που πιθανόν χρειάζεται και ίσως να μην μπορεί να εκφράσει ή να ζητήσει.

Ώπα; Είπαν οι παπάδες. Τι πουστιά παίχτηκε; Μας την έφεραν! Κουφάλα παπική Τιάρα, πάλι μας γύρισες στα αρχαία, στα παγανιστικά, στα δωδεκαθειστικά. Κάναν και οικουμενικές συνόδους, κάναν και συμβούλια, αποφάσισαν και είπαν, "ο Εμπαθής είναι Κακός άνθρωπος, πάει και τελείωσε, γαμω το Χριστό μου, μην τα ξαναλέμε!" (Δεν ξέρω δηλαδή αν μίλησε έτσι ο Επίσκοπος, αλλά θα ήταν σίγουρα πολύ θυμωμένος με την εξέλιξη!)

Και τώρα μένουμε εμείς εδώ Στας Ευρωπας με την απορία, είμαι εμπαθής ή δεν είμαι; Ήμουν πριν την Πανδημία κάπως εμπαθής η καθόλου; Δεν είναι καλό πράγμα; Αν είμαι empathisch, δεν πειράζει, καλό είναι. Αλλά είμαι εμπαθής; Ελληνικά εμπαθής; Αρχαιοελληνικά εμπαθής;;

Και σκέψου να έπιανα και στο στόμα μου (ή στο ποστ μου) το " Απαθής" !!!!!!!!!

Τον Ιούνιο θα ξεμπερδευαμε!