Διαθήκη 2.0

 Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα γράψει ένα κείμενο, εδώ  προσπαθώντας να δικαιολογήσω γιατί γράφω στο ιστολόγιο.

Δεν ξέρω αν είναι πλέον τα ίδια κίνητρα, που με σπρώχνουν, να ανοίγω το ιστολόγιο, να σκαρώνω ποστ/αναρτήσεις με τα βαθύτερα δαιδαλώδη δρομάκια και σοκάκια του μυαλού μου, που εδώ και κάποια χρόνια , δεν κάνει κανονικό τικ-τακ, αλλά μια απόλυτη αρρυθμία. Δε βλέπω ούτε τα παιδιά τα πρώτα, πολλώ δε μάλλον τα δεύτερα, που ούτε ελληνικά δε θα μπορούν να διαβάζουν,να έχουν κάποια ανάμειξη ή υποσυνείδητη υποδαυλιση της διαδικασίας. Ο,τι γίνεται, γίνεται στο πλαίσιο ενός "μηνύματος σε μπουκάλι" , Message in a bottle, Flaschenpost, τα γράφεις, τα χώνεις στα μπουκάλια και τα πετάς στους ωκεανούς μιας ακυβέρνητης κυβερνοχώρας. Και δε με νοιάζει στο κάτω κάτω και να το βρει κανείς. Δε με αφορά. Μη σώσουν και τα διαβάσουν. Αρκεί που τα είπα. Και σιγά δηλαδή και τι είπα! Αλλά από το να ψάχνω συμβολαιογράφο για κανονικές διαθήκες ή διαδικτυακές Testamente και Patientenverfügung, τα γράφω εδώ, και τζάμπα είναι και ατελείωτος χώρος... 

Δεν έχω να αφήσω τίποτα. Δεν κατάφερα να φτιάξω, να χτίσω τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα, ουδέν οίδα, είδα όμως πολλά, περισσότερα απ'ότι άντεχαν τα μάτια. Περιουσία δεν έχω, τα εσώψυχα μου τα εκθέτω εδώ και δεκαετίες. Τα βιολογικά εσώψυχα είναι μια κάποιας ποιότητας, αλλά δεν ξέρω αν θα πιάσουν "μια". Δωρητής. Μια ζωή δωρίζω, χαρίζω, δεν πουλάω, πουλιέμαι.

Αλλά κάπου όμως ξεπούλησε, το αφεντικό τρελάθηκε. Δεν υπάρχει φράγκο, καμία διαθήκη. Μόνο λόγια. Αυτά που πετάνε. Αέρας. Και άμμος. Ανάμεσα στα δάκτυλα.