Καναρίνι μου γλυκό

 Τι ωραία στιγμή! Εγώ και οι άνθρωποι μου,οι δικοί μου. Ο ωκεανός. Πρώτη φορά. Βγήκα από τη λίμνη της Μεσογείου και κολύμπησα στα βαθειά. 

Η ισπανική γλώσσα, οι Νορβηγοί ηλιοκαψαλισμενοι τουρίστες, τα παιδιά που δουλεύουν στον τουρισμό κι έρχονται είτε από την Αφρική είτε από τη νότια Αμερική είτε από τις Φιλιππίνες, άνθρωποι/οικογένειες/παιδιά, βαρεμενοι συνταξιούχοι, μπεκρήδες, οξείς και χρόνιοι αλκοολικοί της βόρειας Ευρώπης, της Γροιλανδίας φυγάδες, όλοι στις παραλίες και στις ξαπλώστρες. Μετά τον Κόβιντ, να ξαμοληθουν όλοι στους ισημερινους και στα τουριστοξενοδοχεια, που τους έλειψαν ...

Όχι σε μένα! Σε μένα δεν έλειψε τίποτα! Ήθελα μια φορά να το δω, τον Άτλαντα και τον Ατλαντικό. Στα πενήντα αξιώθηκα. Με την αδελφή και συνοδοιπόρο μου. Είδαμε αστέρια , που δε φαίνονται από δω που είμαστε, ηλιοβασίλεμα σαν μην είδαμε άλλο παρόμοιο. Τα χρώματα της σελήνης πάνω στη γη. Έρημος με κάκτους και φοίνικες. 

Έκλεισα τα μάτια σε όλο αυτό το τρομαχτικό τουριστικό εργοστάσιο και στην ανεξέλεγκτη αφύσικη βαριά βιομηχανία των "βραχιολακηδων" και είδα μόνο δύο παιδάκια να παίζουν στην άμμο και να φωνάζουν "πατέγα"! Τους το είχα τάξει! Δε θα θυμούνται τίποτα από αυτό το ταξίδι, θα βλέπουν τις φωτογραφίες, εάν ακόμα υπάρχουν και θα φτιάξουν τις αναμνήσεις τους όταν γίνουν 12-13χρ, όπως κάναμε όλοι. Αυτές όμως τις στιγμές τις κρατάω μόνο εγώ, στο μυαλό. Για όσο καιρό έχω ακόμα. 

Ήταν Κανάριες διακοπές. Το καναρίνι ζει. Ακόμα.