Μετά από το παράδειγμα με το GPT, αναρωτιέμαι συνεχώς γιατί να γράφω, γιατί να γράφουμε, γιατί να γράφονται πράγματα. Είχα σταματήσει να μιλάω και μετά ξανάρχισα, βλέπω ότι ο παλιός μου μπλαμπλας εαυτός θέλει, καταπιέζεται, πρέπει να μιλήσει και να πει. Να επικοινωνήσει, να γράψει, να "κοινωνήσει".
Αυτή η περιβόητη βιογραφία, η αυτοβιογραφία, ματαιόδοξο πόνημα, ναρκισσιστική ανάγκη, θέλει να βγει από μέσα μου και να μείνει επίσημη παρακαταθήκη. Θυμάμαι από τότε που έγραφα τις σελίδες με τις διηγήσεις του παππού του Μήτσου, που θα τις συμμάζευα σε κείμενο με αρχή -μέση-τέλος, μέχρι τις άδειες σελίδες/δώρο στον πρώην πεθερό μου, με τον τίτλο "Ό,τι μπόρεσα", ακόμα έχω την ίδια τάση να βλέπω το παρελθόν ως μεγαλειώδες φαινόμενο και άσβηστο,και ως τέτοιο να το μεγενθύνω.
Π.χ. στη δικιά μου την κασέτα θα έβαζα ένα τίτλο "Κάτι έκανα (;)" και υπότιτλο "Ήταν ένα φιάσκο ή όχι;". Θυμίζει λίγο το "κάτι έχω να πω;", "Κάτι είπα"κτλ κτλ . Δηλαδή ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος, αν έκανα κάτι ή αν είχα να πω κάτι ή αν έζησα ένα φιάσκο ή όλα τα φαντάστηκα και με πέρασε στο ξώφαλτσο η ζωή μου, αυτή η ζωή, η τρέχουσα.
Καλά ας μη βάλουμε ερωτηματικό. Κάτι έκανα. Μια τρύπα στο νερό. Ένα picodecibel στους αθόρυβους αιώνες του Διαστήματος. Ένα λαμπύρισμα, χωρίς επανάληψη στο αιώνιο σκοτάδι, μια αφλογιστία ουσιαστικά στο διαρκές Big Bang.
Δε θα σκάσω να βρω έναν τίτλο ή άλλα στολίδια για ένα "τίποτα". Μια πανωλεθρία και μια έλλειψη. Είχε χρόνο, νόμιζα. Να ολοκληρώσω κύριε πρόεδρε, είπε. Τέτοιο φιάσκο που πάθαμε, κανονικά έπρεπε να μείνουν "Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν " όπως στο μεγαλυνάριο, στην παράκληση της Παναγίας. Αλλά αφού ούτε Παναγία πιστεύω ούτε Χριστό, παρόλο που είμαι ασεβής θα λαλήσω, πριν τον αλεκτωρα.
Και λάλησα.
Από μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου