Θυμήθηκα πάλι!

 Είναι απόκριες και μετά από μια μικρή συζήτηση με την αδελφή μου, μου βγήκαν τα κάτωθι:

Εκεί στο μακρινό '82, ήμουν Πέμπτη Δημοτικό, στο 4ο Κατερίνης και κάναμε τα καρναβάλια, δε θυμάμαι αν ήταν στο σχολείο ή σε κάποιο παιδικό πάρτυ (νομίζω το δεύτερο). Εγώ έχω ντυθεί γυναίκα, με περούκα μαμάς, ως συνήθως! Με πλησιάζει ο Δημήτρης ο Τζητηριδης, σχετικά συντηρητικό παιδί και μου λέει: "Μιχάλη, να ξέρεις, καρναβάλια είναι, να ντύνεσαι καουμπόι, Ινδιάνος ή Ζορό. Όχι γυναίκες και τέτοια". Με προβλημάτισε λιγάκι, η αλήθεια. Σκεφτόμουν πώς ήμουν εγώ λάθος!

Ήταν την ίδια χρονιά, που ο Δημήτρης ο Παγωνιδης, παραλίγο να χάσει το μάτι του, είχε τραυματιστεί σοβαρά από βαρελοτο. Στο πάρτυ των Παγωνιδαιων, η αδελφή του μου είχε δείξει ότι της αρέσω και είχε ντυθεί κινέζα πριγκηπισα ή κάτι τέτοιο ανατολικό εξωτικό, με βεντάλια θυμάμαι. 

Ο φίλος μου ο Λάμπρος ο Στάθης έβαφε ψιλό μουστάκι στο χείλος και ήταν σαν καουμπόι από ταινία του Μελ Μπρουκς. Έχω φωτογραφία της ξαδέλφης μου της Μαρίας που ντυνόταν μαυρακι, Αραπίνα λέγαμε τότε στην προ-πολιτικης ορθότητας εποχή. Ή Αφρικάνα, με άχυρα για φούστα και κρίκους δακτυλιδιών. 

Μια που είπα κρίκους. Είχε η μαμά μου κρίκους σκουλαρίκια κι εγώ τα έπαιρνα στις απόκριες και τα έβαζα στη μύτη, σα χαλκά που βλέπαμε (και νομίζαμε) ότι είχαν όλοι οι "ανθρωποφαγοι" Ουαγκαντούγκου, που έλεγε κι ο Βέγγος. 

Πιστόλια με καψούλια, στρακαστρουκες, κομφετί και σερπαντίνες.

Επίσης μια φορά ο Παναγιώτης ο Γούλας, πάλι από την Πέμπτη Τάξη, του Τζηκα, που λέγαμε, ντύθηκε μια φορά Ινδιάνος με ωραία χαίτη αρχηγού, αλλά είχε μεγάλο κεφάλι και φαινόταν παράξενος.

Είναι ο ίδιος που μας μύησε στο eye of the tiger, θυμίζω το μακρινό 1982, μας είπε ταχαμ ότι κέρδισε στη Eurovision, -ο,τι να'ναι δηλαδή - και φοβερό τραγούδι και πάει έτσι.....κι αλλιώς και ξερωγώ! Μας το βαλε στα κεφάλια μας κι όλοι αυτοί που παίζαμε μπάλα με μια μικρή μπαλιτσα στο υπόστεγο, εγώ, ο Χαριλακης, ο Λευτέρης ο Σφήκας κτλ το τραγουδούσαμε συνέχεια. Ούτε ξέραμε για Ρόκυ και ιστορίες, δε θυμάμαι να ανέφερε κάποιος το όνομα.

Μια που είπα για τα παιδιά αυτά, άσχετο με τα καρναβάλια, αλλά το θυμήθηκα, τι να κάνω τώρα; Να μην τα πω; Λοιπόν,...ο δάσκαλος ο Βεργιώτης είχε ένα σύστημα με κάτι φασολάκια, φασόλια δηλαδή μικρά, στα οποία είχε γράψει αριθμούς, που αντιστοιχούσαν σε μαθητές. Αλφαβητικά. Εγώ ας πούμε, ήμουν το 3, ο Δασκάλου ήταν ή το 5 ή το 6, ο Περικλής ο Πορφυριαδης ήταν προς το τέλος 26, 27, θα σε γελάσω! Και κάθε μέρα διάλεγε σα λαχνό, ανάλογα το φασόλι, ποιο παιδάκι θα έλεγε μάθημα. Αν έπεφτε συνεχόμενα τρεις μέρες το ίδιο παιδί, τότε τον άφηνε για κάνα δυο εβδομάδες στην ησυχία του, το έβγαζε απ'εξω τι φασόλι του παιδιού. 

Δικιά μου ιδέα ήταν να κάνουμε ένα παιχνίδι, στο οποίο, θα μαντευαμε λίγο πριν ποιο νούμερο θα πει κι όποιος το μάντευε, έπαιρνε έναν πόντο, τον οποίο το χαραζαμε πάνω στο θρανίο. Στο τέλος της εβδομάδας ή του μήνα κάναμε λογαριασμό και βγάζαμε τον εκάστοτε νικητή. Πρωταθληματάκι λοταρία, πολύ πριν εμφανιστεί το Λόττο! Πρωτοπόρα μυαλά της επαρχίας!

Ξανά πίσω στα καρναβάλια. Έχω γράψει και παλιότερα (εννοείται! ) εδώ , αλλά ήταν τότε, με την πρώτη οικογένεια. Εδώ μιλάμε για hard core Eighties στην επαρχία, στην Κατερίνη, που εμείς τη βλέπαμε ως Ομφαλό της Γης. Έκανε πάρτυ, μπαλνταφαν που λέγαμε-ήτοι Ball d'enfant, o χορος του παιδιού γαλλιστί- το παιχνιδάδικο Παππας, εκεί στη γωνία στην πλατεία Ελευθερίας και πηγαίναμε σε κάτι μπουζούκια/ μπουζουξιδικα τύπου Σκορπιός, Κυριακή πρωί και χορεύαμε ντίσκο και ροκ και ποπ και περνούσε καλά η σχολαριοπαρέα. Ζορό μου άρεσε να ήμουν, με την κατάμαυρη μπέρτα, αλλά και καουμπόι. Το σουξέ ήταν-εννοείται - το να ντύνεσαι γυναίκα και να σε κυνηγάνε τα @&#&νια, (βλακεία! Θαρρείς δεν κατάλαβες ότι ήθελα να πω τσογλανια!!) για να σε χουφτώσουν ή να σε βαρεσουν με εκείνα τα γαμημενα τα ρόπαλα! 

Μια φορά η αδελφή μου με έβαψε σα μεθυσμένο με μουστάκι και φαβοριτα και επειδή ήθελε να βάλει -και καλά - αίμα στο πρόσωπο, ότι είχα ζαλιστεί και είχα πέσει, έβαλε κόκκινο βερνίκι νυχιών στην άκρη του χείλους. Και πονούσε κι ετσουζε το γαμημενο! Κι έπρεπε ετσι- σαν άσκηση θάρρους, απόδειξη ότι δε μασάω - να πάω να ζητήσω ένα παγωτό από του Μπιλλα.

Όλο μαλακίες! Αλλά αυτά μας έμειναν! Δεν έχω να πω αλλά!

Αυτά!