Ανέγγιχτος

Δε μ'αγγίζουν πολλά πράγματα πλέον. Ούτε άνθρωποι πολλοί. Ελάχιστοι και λιγοστεύουν, όσο πάει. Ήμουνα μυγιάγγιχτος παλιά, το θυμάμαι. Τι παλιά; Έως πολύ πρόσφατα, δηλαδή. 

Τώρα λιποθυμάνε γύρω μου και δεν κουνιέται βλέφαρο. Είναι εξτρέμ φαινόμενο, ειδικά για μένα με το Appelohr, αλλά και κάπως αναμενόμενο. Καλά θα ήταν να μπορούσα να παραμείνω στη μέση οδό της πραότητας, ούτε απαθής ούτε φορτισμένος. Η επονομαζόμενη μεσότητα, κατά Αριστοτέλη, δε μου βγαίνει τελευταία. Κυλάω ολοένα στην νηφάλια κι ουδέτερη έλλειψη πρωτοβουλιών. Είναι και λίγο Τάο όλο αυτό. Να βρεις τη σοφία που έχει ένα δέντρο, που απλώς στέκεται και δεν επηρεάζει ενεργητικά κι άμεσα τον περίγυρο. Προφανώς φωτοσυνθέτει, αφήνει άνθη και καρπό, αλλά με κάποιο παθητικό σύστημα. Δεν "κινείται" σαν τα δέντρα του Lord of the Rings, τα Ents του Fanghorn, ατενίζει και δε συγκινείται (ή τουλάχιστον έτσι δείχνει!).

Δεν ξέρω αν έχω βγάλει ρίζες και δεν το έχω καταλάβει. Αλλά πού και πού νιώθω τα πόδια μου βαριά. Τα φύλλα μου πάντως πέφτουν, σχεδόν χειμωνιάτικο τοπίο στο κεφάλι μου. 

Μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ένα δέντρο απαθές κι ανέγγιχτο; Είναι μια στάση ζωής για το δέντρο; Τι άλλο να κάνει δηλαδή; Κι οξυγόνο προσφέρει και σκιά δημιουργεί και τα νερά συγκρατεί υπογείως. Και μόνο που υπάρχει φτάνει. 

Σαν κι εμένα. Το οξυγόνο μου και την προστασία της σκιάς μου στα παιδιά μου, κι ό,τι μπορώ να συγκρατήσω το κάνω, να μην πλημμυρίσει με αρνητισμό το σπίτι. Αλλά και ο φλοιός μου σκλήρυνε, δε χαρακωνεται εύκολα. Παλιότερα θα μπορούσε κάποιος να ζωγραφίσει μια καρδούλα, το δέντρο που πληγώναμε παλιά. Πλέον με τίποτα.

Ας έρθουν οι ξυλοκόποι κι ας προσπαθήσουν να με κόψουν, αν προλάβουν. Πιστεύω ότι θα θα πέσω από μόνος μου.