Πατ. Κανονικά είναι Ρεμί. Στα αγγλικά stalemate.
Όπως ενημερώνεται κανείς από τα σχετικά σάιτς , της Βικιπαίδειας πχ
...το πατ είναι ένας σχετικά σημαντικός παράγοντας, καθώς σώζει συχνά παίκτες από φαινομενικά χαμένες παρτίδες...κι ότι είναι πολύ συνηθισμένη ιδέα πίσω από καλλιτεχνικά φινάλε.....
Επίσης ότι .....
Το πατ έχει κάπως μπερδεμένη ιστορία. Στους πρόδρομους του σκακιού ήταν νίκη για την πλευρά που το έκανε. Σύμφωνα με το A History of Chess του H. J. R. Murray, για ένα διάστημα στην Αγγλία ο κανόνας ήταν ήττα για αυτόν που το έκανε. Μόνο τον 19ο αιώνα ο σύγχρονος κανόνας της ισοπαλίας καθιερώθηκε.
Στις διάφορες εποχές το πατ σήμαινε για την πλευρά που το πετύχαινε (ο αντίπαλος δεν έχει κίνηση να παίξει):
Νίκη (Αραβία 10ος αιώνας), Μισή νίκη (18ος αιώνας Ισπανία), ήττα (Ρωσία 17ος αιώνας και Αγγλία 19ος αιώνας), ανεπίτρεπτο. (μια διαφορετική κίνηση είναι υποχρεωτικό να παιχτεί, Άπω Ανατολή έως τον 20ο αιώνα).
Η ισοπαλία ξεκίνησε στην Ιταλία (14ος αιώνας) και διάδοση σε όλη την Ευρώπη, μεχρι την καθιέρωση.
Δες τώρα τους παλιούς, στην Ισπανία. Μισή νίκη. Αυτό είναι! Αυτό έχω ως στόχο! Από μισή νίκη, μέχρι μισή ήττα.
Βέβαια στις σχέσεις η ισοπαλία πρέπει να είναι δεδομένη. Ούτε να κερδίσεις θέλεις, ούτε και να χάσεις. Πώς επιτυγχάνεται όμως μια τέτοια ψευδαίσθηση; Διότι να το ξεκινήσεις από την αρχή, όντας σίγουρος, δε γίνεται με την καμία. Πρέπει να φύγουν πολλά κομμάτια και να μείνουν στο τέλος όσοι το εννοούν σοβαρά. Δύο βασιλιάδες κι ενα πιόνι ή πέντε έξι στο σύνολο. Η ατζαμοσυνη του ενός φέρνει στο τελικό στάδιο του παιχνιδιού, παρά την υπεροχή του, ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, στο οποίο ο αδύναμος πάντα χαίρεται.
Αλλά όχι και μισή νίκη. Απλά, δε χάσαμε! Κάτι σαν την αδράνεια, δεν κινείσαι με φόρα ούτε όμως είσαι και στάσιμος.
Αλλά τι να λέει το πατ στη ζωή;
Στην αρχή πας για τη νίκη, να τα πάρεις όλα, να τα κερδίσεις και να τα ζήσεις ολα. Κάνεις τα ανοίγματα σου πολλές φορές βιαστικά, δε σε νοιάζει, έχεις χρόνο, ...λες. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σιγουρεψεις το θετικό, το νικηφόρο αποτέλεσμα. Θα θυσιάσεις κομμάτια, ίσως χωρίς πολύ σκέψη και περισυλλογή (το ότι παίζεις σκατά σκάκι,δεν το βλέπεις κι ούτε στο λέει και κανείς). Ζητάς, νομίζεις τα δικαιούσαι, γιατί να μην είσαι εσύ ο κερδισμένος; Μια χαρά αποφασιστικότητα και τόλμη έδειξες μεχρι στιγμής.
Τη λάθος κίνηση δεν την καταλαβαίνει κανείς, ίσως ελάχιστοι γκραν μετρ της ζωής, φιλόσοφοι σε παλιότερες ζωές, ή χαμένοι σε καμια δεκαριά ταμπλό πιο πίσω.
Κάποια στιγμή που έρχεται η επίθεση του αντιπάλου, όταν πιάνει τόπο η παγίδα που σου έστησε και έπιασες αυτό το γαμημενο ξύλο, και πλέον πρέπει να το παίξεις, τότε είτε σε βαράει στο κεφάλι σα σανίδα ή σε τρυπάει σαν καρφί στη σπλήνα.......
"Ξέχασε το! Πάμε για ισοπαλία,στην καλύτερη των περιπτώσεων!"
Και οι πιο αισιόδοξοι όλων, κι αυτοί προς το τέλος θέλουν να μη χάσουν. Αλλά εύκολο είναι να "στήσεις" την ισόπαλη ζωή; Κάθεσαι άμυνα και περιμένεις ή πας για ένα γρήγορο παιχνίδι απωλειών, να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να δεις τι απέμεινε. Εμείς οι λίγοι, οι τελευταίοι, ο πύργος κι ένα πιόνι. Ούτε καν, δύο πιόνια, δύο αγρότες (Bauer) που τα λένε οι Γερμανοί.
Δεν ξέρω. Θα ήθελα να είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι, αφού ξέρω ότι θα χάσω, αν το τρέξω, έτσι απρόσεκτος που θα γίνω/που έγινα. Αλλά όλα θα τελειώσουν. Ενδεχομένως. Η επαπειλούμενη ήττα δεν ξορκίζεται, ούτε προλογίζεται. Ομολογώ ότι θέλει, μπορεί να θέλει, παραπάνω μαεστρία για να το πας στο πατ, απ'ότι σε ένα γρήγορο θάνατο και μια αχαστη περίτεχνη στρατηγική των τριών-τεσσάρων κινήσεων. Άρα; Τώρα που λιγοστεύουν,τώρα που είναι θέλει τη προσοχή. Δεν έχασες ακόμα, το 2-2 σε βλέπει, καθρεφτίζεται μέσα σου, σχηματίζεται σε πίξελ στο μεγάλο πίνακα. Κι ο Αρχάγγελος θα το φωνάξει:
-Το κατάστημα ηλεκτρικών Ταραράς στον Κορινό σας ενημερώνει: Μιχάλης-Michael στο 85' και το σκορ είναι
Ta1 Kh8 vs Se6 Se7 Lf5 Kf6
(25.10.1991)