Τα καλοκαίρια και το βιβλίο, σε χαρτί

 Τα καλοκαίρια ανήκουν στην παλιά λογοτεχνία. Είπε ο κ. Δημήτρης Ευθυμάκης.

Και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά υπό τον όρο, ....Παλιά. Τα "παλιά" καλοκαίρια ανήκουν στην παλιά λογοτεχνία. Παλιομοδίτης αναγνώστης, στην παραλία με το "αρχαίο" βιβλίο, τα άπαντα του τάδε, τον "κλασικό" ή κλασσικό, δεν ξέρω ποιο είναι σωστό, Ντοστογιέφσκι και Τολστόι, Στάινμπεκ και Καπότε, να μην πω για Τζέην Έϋρ και Γουλφ. Τα τούβλα που παίρνουν οι άνθρωποι στις παραλίες ή που διαβάζουν στα μοτέλ και ενοικιαζόμενα, με το τζιτζίκι και το καρπούζι είτε πρόκειται για το "αναζητώντας το χαμένο χρόνο" είτε για Ζυρανα Ζατελη (Χριστέ κι Αποστολε!), όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, όχι στοιχειωμένο, αλλά ήδη κομμάτι της ιστορίας, των βιβλίων ιστορίας που δε θα διαβάσει πλέον ποτέ και κανείς!

Και μιλάμε ούτε για 30 χρόνια πίσω, όχι τα βιβλία αρχών του 20 αιώνα ή τέλη του 19ου. Τα σάρωσε όλα το ψηφίο/ θηρίο. 

Και που τα βρίσκεις όλα πλέον, τζάμπα και βερεσε, όλα διαθέσιμα σε τεράστιες ιντερνετικές αποθήκες, Gutenberg etc, δεν αγγίζουν πλέον κανένα μα κανένα νευρικό κύτταρο φαιάς ουσίας πρόσθιου εγκεφάλου. Αν μπεις βέβαια φυλακή, σε λευκό κελί και σου δώσουν μόνο τον "Ηλίθιο", εεε ή έπιασες το υπονοούμενο ή θα καθήσεις να το διαβάσεις! 

Τα καλοκαίρια. Βιβλία. Κλασική λογοτεχνία. Αστυνομικά. Κρίστι, Κόναν-Ντόυλ, Σιμενόν. Νουάρ. Μέχρι και τον Μονταλμπάνο.

Ρώσοι, Γάλλοι, Γερμανοί, προσφατως και οι λατινοαμερικάνοι. Οι Αγγλοσάξονες πάντα πιο μπροστά. 

Τα βιβλία είναι απολιθώματα. Μετά από εκατομμύρια χρόνια, θα τα βρίσκουν στις βιβλιοθήκες, όπως οι αρχαιολόγοι τα κόκκαλα των δεινοσαύρων. Περίεργα χούγια είχαν οι παλιοί, θα λένε. Οι παλιοί.

Για τους παλιούς. Για τους τζανκι, που σνιφαρουν χαρτί. Πού βλεπουν τους σελιδοδείκτες σα δονητές. Πού "αγαπάνε" το βιβλίο πιο πολύ από τα παιδιά τους. Γιατί τα βιβλία, αυτά τα κλασικά, του καλοκαιριού, αφήνουν τις αναμνήσεις, ως έχουν. Κλασικές. Μη εικονογραφημένες. Στη φαντασία του καθενός.