Για φανατικούς του είδους και του Συγκροτήματος.
Η συγκεκριμένη συναυλία είναι μυθική, 28 Σεπτέμβρη 1978. Μέχρι το 2006 δεν είχε βγει στην κυκλοφορία. Βγήκε από μια εταιρεία, δε θυμάμαι ποια, με την αφορμή του θανάτου του Jawinul. Πρωτοαποτυπώθηκε σε βίντεο VHS, αλλά μετά σε DVD, ως live κέρδισε και βραβείο Grammy, νομίζω.
Οι τύποι είναι στο απόγειο των δεξιοτήτων τους, ορεξατοι, απογειώνονται. Πού; Στο Οφφενμπαχ!!! Άκου να όψεστε!! Το 1978. Στο Rockpalast, Stadthalle, Οφφενμπαχ δυτικής Γερμανίας. Από την αντιπροσωπεία της Τογιότα δηλαδή, δεξιά στη Waldstraße, λίγο πριν την ελληνική εκκλησία των Αγίων Πάντων. Όπως περνάς το Burger King.
O Ζαβινουλ με το σκουφάκι το πολύχρωμο, εμπνευσμένος, χαλαρός από το black Market στην αρχή, μέχρι την τρελή εισαγωγή στο the pursuit of the Woman with the feathered hat. Ο Wayne Shorter αψεγάδιαστος, ατάραχος, σχεδόν ζεν, με στωικότητα και απόλυτη αυτοσυγκέντρωση. Από το τενόρο σαξόφωνο, μέχρι το σοπράνο και τις ανατολικές διευθύνσεις στις νότες του.
Για τον Τζάκο, τι να πούμε; Δεν έχει λόγια! River People, Teen Town, ως το Birdland. Θεός! Κάθε νότα, κάθε δάκτυλο, κάθε σλαπ, ζυγισμένο, με ακρίβεια χιλιοστού, τα ακορντα του, τα στακατο του. Και σε άταστο, παρακαλώ! Μελωδία, να σου τρέχουν τα σάλια! Και Σοουμαν! Εκεί που ακουμπά το μπάσο στο έδαφος και παίζει από πάνω!! Ανατριχιλας! Χέντριξ του μπάσου και βάλε! Το κοινό φυσικά παραληρεί, δε συζητάμε!
Βεβαια, αυτός που με εξέπληξε ήταν ο ντράμερ. Δε τον ήξερα κιόλας. Erskine, δεν έπαιζε αυτός στο δίσκο, ο Acuna ήταν. Αλλά πρέπει να ήταν ο tour session drummer. Και πολύ καλός, εκρηκτικός αλλά εξαιρετικά φανκι/γκρουβι, δοσμένος στο φρισταιλ του Ζαβινουλ.
Α, εδώ ξέχασα να αναφέρω ότι εγώ δεν είμαι κάνας τρελός φαν του συγκροτήματος, ούτε καν σκληροπυρηνικός. Απλά το 91 ο Χάρης μου είπε στο Βερολίνο, μέσα στο WOM, "να ένας δίσκος μικρέ, πάρε να ακούσεις". Και με έβαλε κι αγόρασα το Heavy Weather . Σίγουρα θα πέρασαν 5-10 χρόνια, μέχρι να καταλάβω τι διαμάντι ήταν αυτό! Άκουγα και ξανακουγα, πέρα όμως από το Μπερντλαντ, δυσκολεύτηκα να αφομοιώσω τους ήχους τους. Αλλά νομίζω ακούγοντας παράλληλα Return to Forever, Mahavishnu Orchestra και Hancock, κάπως τα συνδύασα κι έβγαλα τον ήχο και το χρώμα τους, τα άπλωσα που λένε και στο χαρτί,με τη βοήθεια φυσικά του Χάρη, και είδα κάπως το φως το αληθινό!
Είχαν και πολύ τρελή πορεία και ιστορία, με το Βιτους ξεκίνησαν, μάλωσαν, άλλαξαν δεκάδες ονόματα, φύγε -συ, έλα -συ, σαν τον Άντερσον και τους Τουλ. Τέλος πάντων, έγραψαν την ιστορία τους.
Το βίντεο είναι εκπληκτικό, το κοινό συμμετέχει, οι παίχτες τα δίνουν, τα σπάνε.
Είναι για βραδιά με ουίσκι και ... μοναξιά. Όχι γυναικόπαιδα!
Καλή ακρόαση. Από καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου