Πρώτη ανάρτηση του 2022. Σχεδόν. Διότι η τελευταία ανάρτηση του 2021, γράφτηκε ουσιαστικά τον επόμενο χρόνο, με αναφορά στον προηγούμενο. Φλασμπακς. Παθαίνω συχνά τέτοια!
Στη δουλειά μου, προσπαθώντας να δω το χρονικό προσανατολισμό ενός ανθρώπου, το ρώτησα σε ποιο χρόνο είμαστε: μου είπε με φυσικό τρόπο,γιατί ρωτάς;στο 2020! Του απάντησα, κι εγώ εκεί έμεινα νομίζω, μαζί με αρκετά εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια) ανθρώπων. Ίσως για μένα βέβαια το 2012 είναι η χρονιά που σταμάτησα. Έκτοτε ζω το παράλληλο σύμπαν.
Ας πούμε λοιπόν ότι είμαστε ξανά στο 2020. Ή στο 2012.
Τι θα έλεγα για τον καινούριο χρόνο; Τι να περιμένω; Ποιες θα ήταν οι αποφάσεις, τα new years resolutions, Neujahrsvorsätze ?
Ούτε ξέρω!! Ούτε θέλω να ξέρω! Ό,τι έρθει πλέον, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει. Με βάση αυτά που έζησα τον ένα, ενάμισι, ή δύο χρόνια, δε νομίζω ότι υπάρχει πολυτέλεια για σχέδια επαγγελματικά ή κοινωνικά ή οποιασδήποτε φύσης.
Ούτε να ονειρευτώ μπορώ πλέον, ξύπνιος δηλαδή. Γιατί στον ύπνο μου εννοείται ότι βλέπω πολλούς από τους ανθρώπους που πέθαναν στην εντατική. Και μου μιλάνε. Αλλά όνειρα κανονικά, για το μέλλον, για τα αγοράκια μου, για τη μέρα που θα βγω στη σύνταξη, που λένε, τίποτα! Ίσως καμιά φορά θα ήθελα να με φανταστώ σε μια θάλασσα, σε μια παραλία, αλλά αυτό είναι επιθυμία κι όχι όνειρο. Όνειρα τέλος!
Μου αρέσει ακόμα να μιλάω, να γράφω. Κι έχω να γράψω νομίζω. Με βοηθάει το να τα δω γραμμένα, αυτά που σκέφτομαι. Διαβάζω βέβαια λιγότερο, πιο πολύ αποσπασματικά. Αλλά σαν να μπαίνει ένα χάος στην οργανωμένη σκέψη μου, που με βοηθάει. Μου δείχνει πόσο ωραία αποσυναρμολογημένη μπορεί να είναι η διανοητική λειτουργία (μου), από τα σαλόνια της φιλοσοφίας και της σκακιστικής θεωρίας, των γλωσσών, της ορχήστρας και του ευρωπαϊκού Modus Operandi, έως τα λιμάνια της λαϊκής καταγωγής και των αντιλήψεων, τα "κολλήματα" και τα κόμπλεξ μου, το κυμπαρλικι και τη μαγκιά της "δια-της-πλαγίας".
Δεν ξέρω αν έφτασα κάπου και τέλος, δεν ξέρω αν θα κρατήσει όλο αυτό. Γενικά μιλώντας, επαγγελματικά και κοινωνικά, ατομικά και οικογενειακά, όλα αυτά που ήρθαν, όπως ήρθαν, έτσι και θα φύγουν.
Το ζήτημα είναι πώς θα φύγουν. Θα φύγουν με μένα η χωρίς εμένα; Θα φύγω ή θα αναχωρήσω; Φευγιό ή περπάτητά; Ελλάδα ή Γερμανία; Ή αλλού;
Αυτές είναι οι απορίες μου για τα επόμενα χρόνια. Ούτε όνειρα, ούτε σκέψεις για το νέο χρόνο, ούτε τίποτα. Ίσως και αν θα μπορώ να εκφράζομαι, να γράφω, να μιλάω, να παίζω μουσική και να τραγουδαω.
Δεν υπάρχουν ευχές. Οι ευχές είναι για τους πιστούς. Εγώ σταμάτησα να πιστεύω. Χρόνια πλέον. Όχι μόνο σε θρησκείες ή ιδεολογίες, αλλά και στον Άνθρωπο, σε μένα και σε σένα.
Όπως με καταλαβαίνω, διαβάζοντας με, θα έχει πολλή αισιοδοξία η νέα φάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου