Τα περασμένα χρόνια (κατά μία έννοια, και μεγαλεία!)

 Ήμασταν κάποτε νέοι άνθρωποι, όλοι μας! Τα περασμένα μας χρόνια, οι περισσότεροι τα λένε "τα καλύτερα μας χρόνια".

Άλλοι τα θεωρούν απλώς τα ανώριμα, τα προπαρασκευαστικά. Τα χρόνια συλλογής εμπειριών, τα "άσε με να κάνω λάθος" χρόνια, τα "learning by doing mistakes" χρόνια, που είπαμε και σε άλλο ποστ.

Μια μέρα ανέβαινα στον Όλυμπο, πήγαινα στο Μύτικα με περιβολή γιουγκοσλάβου τουρίστα, αγνοώντας πλήρως τους κινδύνους. Με μπαντανα στο λαιμό και ψάθινο καπέλο (το οποίο, για να μην το χάσω, το έβαλα κάτω από την μπλούζα, πονηρός ο βλάχος!), σπορτίφ παπουτσάκι και βερμουδίτσα με λαχουρ.

Θυμάμαι που μας συνάντησε με γουρλωμένα μάτια, ένας τρομαγμένος ορειβάτης,  πλήρως εξοπλισμένος, με το αντιαναιμικό, το κράνος, τα σκοινιά, τα ορειβατικά μποτάκια, τη φόρμα του και μας ρώτησε, εμένα και το Στέλιο: "για πού το βάλατε ρε παλικάρια;"

Κι εγώ : "εε, να εκεί, στο Μύτικα!" 

Κι εκείνος με το βλέμμα που-πα-ρε-Καραμήτρο.

Αλλά πού να ξέρει ότι για μας θα ήταν μια μικρή στιγμή μεγαλείου! Ακριβώς για το ότι δεν καταλάβαμε τι κάναμε. Και σιγά το πράγμα, δηλαδή! Αλλά σκέψου να πέφταμε στο γκρεμό! Το μεγαλείο ήταν όχι που φτάσαμε στην κορυφή, αλλά που δεν μας ψάχναμε στους γκρεμούς και στις χαράδρες!

Βαθμοφόρος. Υπαρχηγός Αγέλης. Ευθύνη με 10-15 μικρά παιδάκια. Κυριακή πρωί, συγκέντρωση, παιχνίδι, διαπαιδαγώγηση. 

Τι σκεφτόταν άραγε ο τύπος με τα γυαλιά; Είχε αντιληφθεί άραγε το αίσθημα ευθύνης; τι σήμαινε να πρέπει να δείξεις στα παιδάκια τις λεγόμενες προσκοπικές αρχές και τι ζημιά θα μπορούσε να προξενήσει;

Κι εδώ το μεγαλείο; Όχι που "ηγούνταν" μιας ομάδος, αλλά που δεν  έπεσε από πραξικόπημα των πιτσιρικάδων.

Ο προσκοπισμός φοβάμαι, δε μου άφησε πολλά σημάδια, κάποιες αναμνήσεις μόνο. Αν και πήγα και σε σχολές, δεν μπήκα στη Σχολή του και στο Πνεύμα του, παρά μόνο ξυστά! Έγινα και Πρόσκοπος Έθνους, τρομάρα μου! Κι αυτό χάρις στο Σπύρο. 

Ωραία θα ήταν να ξαναεμπαινα στη διαδικασία, αλλά οι συνθήκες δεν είναι πλέον ευνοϊκές, χωροχρονικά.

Μεγαλειώδης πάντως δεν ήταν η έξοδος, πιο πολύ μουλωχτη και "το-σκασε-μες-στη-νύχτα"

Δεν πειράζει, περασμένα μεγαλεία, δεν είπαμε;

Εδώ είναι άλλο κεφάλαιο, όχι ο μουσικαντης, όχι το παιδάκι στο Πλατανόραμα, όχι ο μεροκαματιάρης νυχτερινός διασκεδαστής στην ταβέρνα "Χρυσή Εποχή".

Αλλά ο μουσικός του Χάρη Παπαδόπουλου, που μάθαινε και μελετούσε πρώτη φορά αρμονία μέσω Μπάρτοκ και Πιατσόλα, μέσω Τσάρλυ Πάρκερ και Θεοδωράκη, ο ακκορντεονίστας, που έπαιζε σε Soundtrack για παραγωγή της ΕΡΤ για τον Στρατή Τσίρκα, που συμμετείχε σε συναυλίες στο Βερολίνο και που έπαιζε μουσική σε αφιέρωμα για το Μανώλη Ρασούλη.

Μικρό μεγαλείο, ναι, συμφωνώ! Θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο; Δε θα μάθουμε ποτέ! What-ifs, Maybes, Might-have-beens......

Δεν ήταν άσχημα χρόνια, δεν ήταν γεμάτα με δυστυχία και πίκρες.  Δεν ήταν πια και μεγαλειώδη ή μεγαλόπρεπα. 

Ήταν καλά χρόνια. Πέρασαν.

Να τα 'χουμε, να τα θυμόμαστε.