Όλα είναι τρύπες

Όλα είναι τρύπες. Μια τρύπα στο νερό, που λένε.

 Καθετί που κάνουμε. Καθετί που είμαστε, όλα τρύπες, κενό. Γύρω γύρω λίγη ουσία, αλλά στο κέντρο διάτρητοι!

Τρύπες έχουμε στη μνήμη, τρύπες στη γνώση μας, τρύπες στη συνείδηση, τρύπες στα μυαλά, τρύπες στην καρδιά.

Προσπαθούμε να γεμίσουμε τις τρύπες, έστω να τις καλύψουμε, με ο,τι βρίσκεται εύκαιρο.  Με επιφανειακές λύσεις, με πασαλείμματα.  Κάνουμε αυτό που μπορούμε, για να μη δουν οι άλλοι τις άδειες εσοχές μας. Θα βάλουμε αφρό και σιλικόνη, να φουσκώσουμε με ψευτιές, να δείξουμε "συμπαγείς". Άλλοι στην προσπάθεια τους, θα ανοίξουν μεγαλύτερες τρύπες. Λίγοι είναι αυτοί που θα παραδεχτούν το κενό που βρίσκεται μέσα τους. Ακόμα λιγότεροι αυτοί που θα αγαπήσουν την άδεια, τρύπια σα σουρωτηρι, ύπαρξη τους.

Στη φιλοσοφία και στα υπαρξιακά, δεν υπάρχει βέβαια τέτοιο πράγμα, όπως μια τρύπα ή το κενό. Στο χώρο (και στο χρόνο) δεν μπορεί να υπάρξει η κενότητα, φύσει αδύνατο. Όπως και η σιωπή αποτελεί από μόνη της ήχο, τρόπο τινά, έτσι και μια τρύπα του μυαλού, περιέχει.....κάτι!! Η απουσία είναι πάντα μια διαφορετική παρουσία.

 

Σαν τα ελαττωματικά γονίδια ή τα ατελή ή και τα απόντα. Αφορούν παλαιότερες μορφές DNA γραφής, που αποσβέστηκαν με τον καιρό, επι-/ διορθώθηκαν. Απλά στις βιολογικές τρύπες, δε χρειάζεται να αντικατασταθεί και παραμένουν άδεια. Σα μια κύστη χωρίς περιεχόμενο, εκεί που αφαιρέθηκε ένας ιστός. 

Όπως όμως προείπα η φύση απεχθάνεται το κενό, που λέει και το λατινικό ρητό. Κι ως γνωστόν η φύσις μηδέν ατελές ποιεί μήτε μάτην, τάδε έφη Αριστοτέλης. Οπότε τι είναι αυτές οι τρύπες; Μη-ύλη; Παράλληλη - μη ορατή- εικόνα; Αυτό το κάτι, που υπήρχε πριν, αλλά βρέθηκε σε άλλο χωροχρονικό σύμπλεγμα, δίνοντας την ιδέα της τρύπας, αλλά ουσιαστικά .... είναι; Παραειναι εύκολη και παράλογα εύλογη λύση, υλικό πιθανόν για ταινίες και σειρές στο Νετφλιξ. Αλλά δε μας πάει παραπέρα.

Αν είναι όμως αλήθεια; τότε γιατί όλος αυτός ο κόπος; Γιατί να γεμίσουμε κάτι που είναι και υπάρχει; Γιατί να στεναχωριομαστε όταν αισθανόμαστε άδειοι, όταν ανακαλύπτουμε ότι η μνήμη μας είναι ουσιαστικά ένα ελβετικό τυρί, που οι τρύπες του μας κάνουν δυσλειτουργικούς και καθόλου"νόστιμους";

Γιατί απλά να μην τα αποδώσουμε όλα στη φύση και στη "σοφία" του Δημιουργού που σκέφτηκε αυτόν τον τρόπο, για να μας δείξει πόσο ατελείς είμαστε, στο πρώτο κι επιφανειακό επίπεδο;

Αν υποθέσουμε ότι οι τρύπες μας, τα κενά μας, οι άδειοι τόποι μας, που λέει κι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι η απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μόνος του, κανείς δεν είναι όλον κι άπαν,

τότε τι πιο απλό να ενωθούν όλοι, να ενώσουμε σα να λέμε, να κολλήσουμε τις τρύπες μας, για να γίνουμε μια ενότητα και μια μονάδα, αδιάτρητη και συνεχής....

Το αποδεικνύει περίτρανα η κρίση με τον ιό. Ό,τι κάνει ο καθείς μόνος του, στο κόσμο και στο μέρος του, δεν μπορεί να κλείσει παρά μόνο μια δύο τρύπες. Για να μπούμε σε μια απυρόβλητη φάση, θα πρέπει να ενώσουμε τις τρύπες μας, τα κενά της ανοσίας μας κι αυτό που δεν καλύπτει ο ένας να το καλύπτει ο άλλος. Του Αφρικανού τα αντισώματα θα βοηθήσουν εκεί που του Ευρωπαίου αδυνατούν κι αμφίδρομα.

Δυστυχώς η φύση μας είναι εγωιστική, δεν μπορεί να ξεπεράσει το αντανακλαστικό της επιβίωσης, το "σώζων εαυτόν σωθητω".  Θα παραμείνουμε τρύπιες βάρκες στους ωκεανούς της αμνησίας και της αγνωσίας μας. Θα αδειάζουμε τα νερά στη θάλασσα αλλα θα εξακολουθούμε να βουλιάζουμε. Μια τρύπα στο νερό.  

Καλύτερα λοιπόν που γινόμαστε ανοϊκοί προς το τέλος της ζωής (μια τρύπα στη μνήμη που λέγαμε,) που τυφλωνόμαστε ή που κουφαινόμαστε, με κενά στις αισθήσεις, για να μην αισθανόμαστε αυτό που φοβόμαστε και ξέραμε από την αρχή.

 Ότι καλύψαμε για λίγο ένα κενό στο σύμπαν και ότι τώρα αποχωρούμε, δίνοντας πάλι στο κενό αυτό μια ευκαιρία να υπάρξει ξανά.