Ένα τρίλημμα, τετράλημμα

 Έχω ένα Τρίλημμα, εδώ και κάμποσα χρόνια. Κάθομαι στην άκρη ενός μονοπατιού, νομίζω πως προχωράω, αλλά βρίσκομαι ακριβώς στο ίδιο σημείο, διαρκώς. 

Μπροστά μου είναι τρεις δρόμοι, ένας ευθεία, ένας δεξιά κι ένας αριστερά. Νόμιζα ότι πήγαινα ευθεία, ότι είχα μια εξέλιξη, προς τα μπρος. Νόμιζα ότι είχα διαλέξει ένα δρόμο και το περπατούσα. Μέγα λάθος!

Βαδίζω σημειωτόν κι εξακολουθώ να βλέπω τους τρεις δρόμους. Ο μπροστά δρόμος ίσως να είναι ο ίδιος με τον πίσω δρόμο, από κει που ήρθα. Λογικά θα πει κάποιος, εμπρός λοιπόν, μεταβολή κι ολοταχώς. Όπως είπα όμως νωρίτερα, ΔΕΝ υπάρχει ο δρόμος μου πίσω μου. 

Μένουν ακόμα δύο, δεξιά κι αριστερά. Ο ένας δεξιά , είναι ακόμα πιο μοναχικός από τον ευθεία. Ο αριστερός δεν περιβάλλεται από μοναξιά, αλλα οδηγεί στου διαόλου τη μάνα. 

Ο Σάρτρ είχε πει ότι δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα, άπαξ και απευθύνεται κάποιος για συμβουλή ή βοήθεια, έχει ήδη αποφασίσει, απλά δεν το αναγνωρίζει ακόμα.

Πόσο μάλλον για το τρίλημμα, δεν υπάρχει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση. Είναι η ιστορία με την απεικόνιση των πολλαπλών ειδώλων. Δεν ξέρεις ουσιαστικά που βρίσκεται το πραγματικό είδωλο, σε ποια απόσταση και σε τι μέγεθος. Με κάθε αντανάκλαση μειώνονται οι γεωμετρικές γραμμές και φόρμες, όπως ένας δρόμος που ξεμακραινει και δεν μπορούμε να δούμε πού κι αν τελειώνει.

Έτσι κι εγώ,γνωρίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση, γνωρίζω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει τρίλημμα κι αναγνωρίζω ότι όλα τα προηγούμενα είναι σε θεωρητική βάση.

 Δυστυχώς (για μένα) οι δρόμοι είναι εκεί, δεν είναι κάνα κυημα της φαντασίας μου, είναι η ζωή που διάγω. 

Δεν είναι όλα δρόμος, οι δρόμοι όμως είναι στο όλον μια μέθοδος. Και ως γνωστόν, η σκέψη ότι στο τέλος του κάθε δρόμου υπάρχει..... κάτι, ένα νήμα τερματισμού, κάποιου είδους ολοκλήρωση, ένα ιερό Δισκοπότηρο τέλος πάντων, σε κάνει να θες να προχωράς. Η γνωστή παπαριά "ο σκοπός είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός".

Η προμνησία, όλα τα είδη των deja (vu, venu, vécu, visité, senti) είναι- πιθανολογώ- το να βλέπεις τον εαυτό σου στο ίδιο σημείο του δρόμου, νομίζοντας ότι περπατάς κι ότι απλά ξαναπέρασες από δω. Για κάποιους από μας όταν έχουμε Deja-vu, ανοίγεται το τρίλημμα/τετράλημμα, σαν να άνοιξαν οι ουρανοί στον Ιορδάνη ποταμό. Η φιλοσοφία η ίδια να ενσαρκωθεί δε θα καταφέρει να καταλάβει γιατί είμαι ακίνητος, πακτωμενος, στο σημείο, στο σταυροδρόμι αυτό.

Που δεν είναι σταυροδρόμι, αλλά τριδρομος. 

Τώρα που ξαναμαθαινω σκάκι, καταλαβαίνω καλύτερα το γιατί, ergo der nächste Beitrag.