Η πολιτική. Ο πόλεμος. ο πολίτης.

Ανέκαθεν συμβαίνουν πράγματα στην πολιτική σκακιέρα, χωρίς καμία συμμετοχή του κοινού. Στην αρχαία Αθήνα στη χαραυγή της δημοκρατίας, πίστευαν/πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν οι ίδιοι τις κινήσεις. Στρατηγικά να χειριστούν τα πιόνια, έτσι ώστε η παρτίδα να βγάλει νικητή τον πιο ικανό. Μια αυταπάτη!
Στο δυτικό λεγόμενο κόσμο, αλλά και στα υπόλοιπα μέρη, Ασία/Κινα/Ινδία/Αραβικός κόσμος, γενικά όπου αποδείχθηκε η συλλογικότητα ως μια μια παρανόηση και αναγκαστικά επιβλήθηκε από μόνη της η επιστροφή στον Έναν/Ηγεμόνα/Φεουδάρχη/Αρχηγό/Πρόεδρο
έτσι λοιπόν όπως εξελίχθηκε με όλες τις εξουσίες, θεοκρατικες και ταυτόχρονα πολιτικές/κοσμικές (Βυζάντιο, Παπισμός, Ισλάμ, Βασιλεία κτλ)
Καμία ελπίδα δεν υπάρχει πλέον για τον Άνθρωπο/Πολίτη.

Μικρότερες προτάσεις, ξέρω!
Ο πολίτης απέχει τη σήμερον παρασάγγας από την πολιτική. Νομίζει ότι επειδή ψηφίζει (ή όχι απαραίτητα) έχει κάποιου είδους επίδραση στις αποφάσεις του σκακιστή. Άλλη μια πλάνη!

Ενημερωνόμαστε, καμία αντίρρηση. Μαθαίνουμε τα πάντα γύρω μας, σε χρόνο μηδέν, όλα viral σε dt! Σχολιάζουμε, αναλύουμε, θυμώνουμε, συζητάμε στις παρέες . Ίσως αλλάζουμε και στάση, σα να αλλάζουμε πλευρό, το βράδυ στο κρεβάτι. Και ξανακοιμομαστε τον ύπνο του δικαίου!!!

Πλέον δεν είναι μόνο ότι ούτε καν τα στρατιωτάκια δεν είμαστε, κι από έξω από τη σκακιέρα μας βγάλανε. Πλέον δε βλέπουμε τη σκακιέρα, την ανέβασαν τόσο ψηλά, κουνάνε τα πιόνια και κάποιος μας ενημερώνει. Αν είναι οι αληθινές κινήσεις η είναι Fake News, ο Θεός και η ψυχή τους.
Εμείς είμαστε τελείως αμέτοχοι! Φυσικά ακούμε τον ήχο των ξύλων, αισθανόμαστε ότι κάποιος έπεσε,  ίσως και να μυρίζουμε την αγωνία των συμμετεχόντων.
Αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα, ποιος κερδίζει, ποιος χάνει, ποιες φιγούρες είναι ακόμα στο παιχνίδι, αν ο βασιλιάς είναι σε ροκέ, αν η βασίλισσα βγήκε στη σύνταξη η αν ο τρελός  (παλιά έτσι έλεγαν τον αξιωματικό, στα γαλλικά fou!) θα φέρει τα πάνω κάτω!!

Γιατι φτάσαμε εδω, δεν ξέρω! Πότε το αφήσαμε το παιχνίδι να πάρει τέτοια τροπή? Ποιοι τέλος πάντων κουνάνε τα πιόνια; Τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες; Τους προέδρους και τις καγκελαριους; Τους τρελο-τραμπ και τους τρελό-Ερντογαν; Τους δίδυμους Πύργους και τους Πύργους της Μόρντορ; Ποιος έχει ουσιαστικά τον έλεγχο όλων αυτών των στρατιωτών, των στρατών, των οπλοστασιων;

Πόλεμος ήταν πάντα, σκάκι, στρατηγική.
Όσον αφορά τα επερχόμενα, αν θα γίνει πόλεμος, αν θα σκάσουν βόμβες, χημικές/πυρηνικές/ατομικές ή κανόνια/"κανόνια", οικονομικά και κοινωνικά, επαναστάσεις κι εξεγέρσεις,
νομίζω ότι οι σκακιστές εκεί επάνω έχουν βγάλει ήδη έναν αλγόριθμο, σε περίπτωση που......αυτό.....,
Αλλά εμείς χαιρόμαστε ακόμα στον Τιτανικό!
Οι μάζες ανθρώπων, τα εκατομμύρια στην Αφρική, στην κεντρική Ασία διψάνε για τις ευκαιρίες που βλέπουν στην Ευρωπη και λιγότερο στην Αμερική. Ίσως μη έχοντας προφανώς άλλες επιλογές, λόγω πολέμων, κλιματικών αλλαγών, ξηρασίας, θρησκευτικών αλλά και άλλων αναφλεξεων, θα καταφύγουν όπου τους υποσχεθούν τα πιο πολλά οι λαθρέμποροι ελπίδων, ψυχών και σωμάτων.
Το νερό ή η έλλειψη του, η ενέργεια, οι πρώτες πηγές και ύλες, τα απαραίτητα, η τυφλή πίστη στον Αλλάχ, η καθήλωση ολόκληρων λαών στη θρησκεία τους και στην πίστη ότι πρέπει να κινηθούν προς δυσμάς, θα αλλάξει ξανά τους κανόνες του παγκόσμιου σκάκι. Ματ δεν υπάρχει πλέον, αλλά η παρτίδα πλησιάζει στο τέλος. Οι μεταναστευτικές ροές θα αυξάνονται, ο παγκόσμιος πληθυσμός το ίδιο, οι πόροι θα λιγοστεύουν, οι αρρώστιες θα πάρουν το δρόμο που βλέπουμε (ανθεκτικά μικρόβια και ιοί, μεταμορφωμενα και μεταλλαγμένα προϊόντα). Ο Αρμαγεδδών μας όμως ξεκίνησε από την αλληλοσφαγη μας, από την πρώτη μάχη του πρώτου Νεάντερταλ με τον πρώτο Σάπιενς, μην το ξεχνάμε! Δε φτιαχτήκαμε για ειρήνη, για αγάπη και για πανανθρώπινη φιλία. Ούτε για δημοκρατία και συλλογικές αποφάσεις. Ο πολίτης, ο άνθρωπος της Πόλεως, αναγκάστηκε να ζει στην Πολι. Κατά το διαδίκτυο, η ρίζα είναι ινδοευρωπαϊκή, tPolH / tPelH, και σήμαινε την οχύρωση. Ο πολίτης φοβόταν, έπρεπε να οχυρωθεί, ήξερε ότι έρχεται πόλεμος, σφαγή, αίμα. Η Πολιτική ήταν η ανάγκη να βγει κάποιος μπροστά και να κάνει.... κάτι! Να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Όχι να κάθεται πίσω από το μικρό ή το μεγάλο ροκέ, χεσμενος και τρομαγμένος.
Άρα όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας. Εμείς είμαστε οι φυσικοί μας εχθροί. Στη σκακιέρα είναι ακριβώς ίδια τα πιόνια. Ίδια και ίσα, ισάξια ανά κομμάτι. Έχουν άλλο χρώμα, άλλη φανέλα, αλλα ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου.
Οι σκακιστές στην περίπτωση μας δεν είναι, όπως πολύ θα πίστευαν, το καλό και το κακό, ο Θεός κι ο Διάβολος. Είναι ο άγνωστος Χ, είναι ο Tyler Durden στο Fight Club, ο Τζέκιλ και ο Χάυντ, οι ίδιοι εμείς, ο καθρεφτισμενος μας εαυτός. Μας αρέσει να τους βλέπουμε σαν Εξωγήινες Δυνάμεις, υπερκοσμιες εξουσίες, σκοτεινά Κέντρα, Θεοί και Δαίμονες. Αλλά είναι ο ίδιος ο πολίτης, αυτός ο πρώτος Ερεκτους, που πρωτοπηρε το κόκαλο του δεινόσαυρου και το έκανε εργαλείο, για να δημιουργήσει. Και το έσπασε στο κεφάλι του διπλανού του! Και μετά όλοι........στα διαστημόπλοια! Για αλλού, για άλλους πλανήτες και άλλες σκακιέρες. Για άλλες πόλεις.
Αλλά ακόμα κι ένα παιδί το ξέρει, η πόλις θα σε ακολουθεί, πάντα σε αυτήν την πολι θα φτάνεις. Δεν έχει άλλη πολι, ούτε άλλη σκακιέρα. Ο πολίτης είναι ακριβώς ο ίδιος, με το κόκκαλο  στο χέρι. Έχει το κόκκαλο, όπως ενας σκακιστής τη φιγούρα του πύργου. Και είναι η ώρα του να παίξει.
Τώρα.