Μια ιστορία, από τη ζωή βγαλμένη.....
Μου τη διηγήθηκε η ξαδέλφη μου, που γνώρισε τον ήρωα της ιστορίας και την άκουσε από πρώτο χέρι.
30χρονος Ιρακινός, με την πτώση του Σαντάμ, στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, γύρω στο 2003, αποφασίζει να έρθει Ελλάδα. Χριστιανός στο θρήσκευμα, είχε ένα φόβο καταδίωξης. Αποφασίζει να ξεκινήσει χωρίς τη γυναίκα. Τότε ήταν σχετικά καλά χρόνια για τη χώρα, αλλά όχι για τον Ιρακινό. Μεροκάματα της πλάκας, σε ολυμπιακά έργα, χωρίς χαρτιά, με ανανεούμενες άδειες παραμονής. Κάποια στιγμή φέρνει τη γυναίκα του, κάνουν 1 και μετά από ένα χρόνο και δεύτερο παιδί. Άκρη στα οικονομικά και στα επαγγελματικά δε βρίσκεται, παίρνει την απόφαση να φύγει Γερμανία. Πάλι το ίδιο σχέδιο, πρώτα μόνος, μετά να φέρει την οικογένεια.
Με το που πατάει το πόδι του Μόναχο, καταγράφεται ως "Χριστιανός, καταδιωκόμενος λόγω θρησκείας", παίρνει αμέσως Άσυλο, από τη δεύτερη μέρα τον γράφουν σε μαθήματα γλώσσας, του ανοίγουν λογαριασμό, του βάζουν μέσα απίστευτα γι'αυτόν λεφτά, κοινωνικά επιδόματα κτλ.
Τους λέει ότι έχει παιδιά και γυναίκα, του επιτρέπουν να τους φέρει. Πονηρά σκεπτόμενος ή και σωστά συμβουλευόμενος, σκίζει τα ελληνικά χαρτιά των παιδιών, προσωρινές άδειες γέννησης, τα δηλώνει ως "γεννημένα στο Ιράκ". Οι Γερμανοί αρχικά δεν τον πιστεύουν, του ζητάν DNA Τεστ πατρότητας, να αποδείξει ότι είναι όντως δικά του. Πληρώνει 900 ευρώ, δικαιώνεται ότι είναι δικά του παιδιά, οι Αρχές του επιστρέφουν τα 900 ευρώ (!).
Βρίσκει ρίζες, προσαρμόζεται, δουλεύει σκληρά, ανοίγει ένα μικρό περίπτερο/Kiosk, η γυναίκα του μαθαίνει επίσης τη γλώσσα, δουλεύουν πολλές ώρες μαζί, τα παιδιά πάνε σχολείο, εντάσσονται επιτυχώς.
Τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να αγχώνεται. Οι "επαφές" του και τα "δίκτυα" από συμπατριώτες και φίλους, τον ενημερώνουν ότι αυτό το νέο κύμα Μεταναστών δε θα πάει για καλό. Κατά τους υπολογισμούς του, από τον Μάρτη του 2015 μέχρι τώρα, περίπου 5000 μαχητές, διαφόρων προελεύσεων, από τον ΙΣΙΣ μέχρι τα περιφερειακά της Αλ-Κάϊντα, βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Κάποιοι στάλθηκαν, κάποιοι ήταν ήδη εδώ και τώρα καλούνται "στα όπλα". Οι πρώτοι στόχοι τους, όπως και με τους Κούρδους ή τους Jesiden, ένα είδος εθνοκάθαρσης. Μετά ;;;; Ποιος ξέρει;;;;
Πλέον φοβάται. Δε θέλει να παραδεχτεί ότι δέχτηκε απειλές, αλλά υπονοεί ότι άλλοι γνωστοί του ήδη στοχοποιήθηκαν.
Και τι κάνει τώρα;;; Ετοιμάζεται να φύγει!! Η Γερμανία, λέει, δεν είναι πλέον ασφαλής χώρα για αυτόν. Και πού θα πάει;;; Μα φυσικά στην Αθήνα!!! Την πιο ασφαλή προς το παρών πόλη, θα αγοράσει, λέει, ένα-δύο διαμερίσματα και θα φύγει με την οικογένεια, θα κοιτάξει να ανοίξει κι εκεί ένα περίπτερο, να κρυφτεί λίγο καιρό και μετά θα δει, αν μπορέσει να γυρίσει στο Ιράκ.............
Τα Λόγια;;; Περιττά!
ΥΣ> Ο τύπος περιέγραψε και μια σκηνή, στους πρώτες του μήνες στο Μόναχο. Δίπλα από ένα στάντ εφημερίδων, βρήκε μια τσάντα/χαρτοφύλακα. Θα τον είχε ξεχάσει κάποιος, παίρνοντας την εφημερίδα του. Τον ανοίγει και βλέπει πολλά χαρτονομίσματα, στο σύνολο ήταν 20.000 ευρώ. Τα παραδίδει στη δασκάλα των γερμανικών, καθώς δεν ήξερε καλά γερμανικά, τα μόνα λόγια του ήταν "....diese, diese Bag!", τα επαναλάμβανε συνέχεια. Φώναξαν αστυνομία, όλοι νόμισαν ότι τα έκλεψε, με διερμηνείς, με ανακρίσεις, τελικά κατάλαβαν τι έγινε, βρέθηκε και ο ιδιοκτήτης, τον ευχαρίστησαν και όλα καλά........ Αρκετοί νομίζω θα τα είχαν τσεπώσει, στη θέση του.
Μου τη διηγήθηκε η ξαδέλφη μου, που γνώρισε τον ήρωα της ιστορίας και την άκουσε από πρώτο χέρι.
30χρονος Ιρακινός, με την πτώση του Σαντάμ, στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, γύρω στο 2003, αποφασίζει να έρθει Ελλάδα. Χριστιανός στο θρήσκευμα, είχε ένα φόβο καταδίωξης. Αποφασίζει να ξεκινήσει χωρίς τη γυναίκα. Τότε ήταν σχετικά καλά χρόνια για τη χώρα, αλλά όχι για τον Ιρακινό. Μεροκάματα της πλάκας, σε ολυμπιακά έργα, χωρίς χαρτιά, με ανανεούμενες άδειες παραμονής. Κάποια στιγμή φέρνει τη γυναίκα του, κάνουν 1 και μετά από ένα χρόνο και δεύτερο παιδί. Άκρη στα οικονομικά και στα επαγγελματικά δε βρίσκεται, παίρνει την απόφαση να φύγει Γερμανία. Πάλι το ίδιο σχέδιο, πρώτα μόνος, μετά να φέρει την οικογένεια.
Με το που πατάει το πόδι του Μόναχο, καταγράφεται ως "Χριστιανός, καταδιωκόμενος λόγω θρησκείας", παίρνει αμέσως Άσυλο, από τη δεύτερη μέρα τον γράφουν σε μαθήματα γλώσσας, του ανοίγουν λογαριασμό, του βάζουν μέσα απίστευτα γι'αυτόν λεφτά, κοινωνικά επιδόματα κτλ.
Τους λέει ότι έχει παιδιά και γυναίκα, του επιτρέπουν να τους φέρει. Πονηρά σκεπτόμενος ή και σωστά συμβουλευόμενος, σκίζει τα ελληνικά χαρτιά των παιδιών, προσωρινές άδειες γέννησης, τα δηλώνει ως "γεννημένα στο Ιράκ". Οι Γερμανοί αρχικά δεν τον πιστεύουν, του ζητάν DNA Τεστ πατρότητας, να αποδείξει ότι είναι όντως δικά του. Πληρώνει 900 ευρώ, δικαιώνεται ότι είναι δικά του παιδιά, οι Αρχές του επιστρέφουν τα 900 ευρώ (!).
Βρίσκει ρίζες, προσαρμόζεται, δουλεύει σκληρά, ανοίγει ένα μικρό περίπτερο/Kiosk, η γυναίκα του μαθαίνει επίσης τη γλώσσα, δουλεύουν πολλές ώρες μαζί, τα παιδιά πάνε σχολείο, εντάσσονται επιτυχώς.
Τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να αγχώνεται. Οι "επαφές" του και τα "δίκτυα" από συμπατριώτες και φίλους, τον ενημερώνουν ότι αυτό το νέο κύμα Μεταναστών δε θα πάει για καλό. Κατά τους υπολογισμούς του, από τον Μάρτη του 2015 μέχρι τώρα, περίπου 5000 μαχητές, διαφόρων προελεύσεων, από τον ΙΣΙΣ μέχρι τα περιφερειακά της Αλ-Κάϊντα, βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Κάποιοι στάλθηκαν, κάποιοι ήταν ήδη εδώ και τώρα καλούνται "στα όπλα". Οι πρώτοι στόχοι τους, όπως και με τους Κούρδους ή τους Jesiden, ένα είδος εθνοκάθαρσης. Μετά ;;;; Ποιος ξέρει;;;;
Πλέον φοβάται. Δε θέλει να παραδεχτεί ότι δέχτηκε απειλές, αλλά υπονοεί ότι άλλοι γνωστοί του ήδη στοχοποιήθηκαν.
Και τι κάνει τώρα;;; Ετοιμάζεται να φύγει!! Η Γερμανία, λέει, δεν είναι πλέον ασφαλής χώρα για αυτόν. Και πού θα πάει;;; Μα φυσικά στην Αθήνα!!! Την πιο ασφαλή προς το παρών πόλη, θα αγοράσει, λέει, ένα-δύο διαμερίσματα και θα φύγει με την οικογένεια, θα κοιτάξει να ανοίξει κι εκεί ένα περίπτερο, να κρυφτεί λίγο καιρό και μετά θα δει, αν μπορέσει να γυρίσει στο Ιράκ.............
Τα Λόγια;;; Περιττά!
ΥΣ> Ο τύπος περιέγραψε και μια σκηνή, στους πρώτες του μήνες στο Μόναχο. Δίπλα από ένα στάντ εφημερίδων, βρήκε μια τσάντα/χαρτοφύλακα. Θα τον είχε ξεχάσει κάποιος, παίρνοντας την εφημερίδα του. Τον ανοίγει και βλέπει πολλά χαρτονομίσματα, στο σύνολο ήταν 20.000 ευρώ. Τα παραδίδει στη δασκάλα των γερμανικών, καθώς δεν ήξερε καλά γερμανικά, τα μόνα λόγια του ήταν "....diese, diese Bag!", τα επαναλάμβανε συνέχεια. Φώναξαν αστυνομία, όλοι νόμισαν ότι τα έκλεψε, με διερμηνείς, με ανακρίσεις, τελικά κατάλαβαν τι έγινε, βρέθηκε και ο ιδιοκτήτης, τον ευχαρίστησαν και όλα καλά........ Αρκετοί νομίζω θα τα είχαν τσεπώσει, στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου