Οι Λέξεις

«ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις» είπε ο Aντισθένης και τράβηξε κατά το δάσος.

Τι είναι οι λέξεις; Εργαλεία επικοινωνίας ή τρόπος ανάδειξης κοινωνικής θέσης; είναι αέρας, έπεα πτερόεντα; έχουν αξία ως προφορά λόγου ή μόνο τα γραπτά μένουν (scripta manent); πληγώνουν οι λέξεις, καταδικάζουν, ορίζουν; μήπως είναι μόνο χαμένος χρόνος, αφού οι πράξεις μας καθορίζουν τις εξελίξεις;

δεν ξέρω, αλλά έχω άποψη κι ένα modus vivendi. Στα παιδιά μου έλεγα : "άμα κάτι το λες, ακόμα και να το σκεφτείς, να το κάνεις. Ό,τι κάνεις, δεν είναι ανάγκη πάντα να το λες".

Μιλώντας, σε κάθε φάση της ημέρας, επιλέγουμε προφανώς από την προσωπική μας λίστα λέξεων και εκφέρουμε αυτά τα λόγια, με τα οποία πετυχαίνουμε το μεγαλύτερο βαθμό διείσδυσης στα μυαλά των απέναντί μας, προσδοκώντας στην κατανόηση του στίγματός μας.

Η Ακριβολογία δυστυχώς δεν ήταν ποτέ το ατού μας, ως Λαός/Έθνος/Άτομα. Άλλα είχαμε στο μυαλό μας, άλλα λέγαμε, αλλιώς τα εννοούσαμε, άλλα κατέληγαν να ειπωθούν. Τα Σαρδάμ και η Βαβέλ ήταν για χρόνια χώρες στην ψυχή μας. Και δεν αναφέρομαι καν στην ερμηνεία ή στην κατανόηση του Δέκτη.

Θυμάμαι γράφαμε ατελείωτες μπούρδες στις Εκθέσεις Γυμνασίου/Λυκείου/Πανελληνίων για τη "γλωσσική μας Πενία", τι σημαίνει, από πού προήλθε, πώς θα λυθεί.

Και τότε, όπως ακριβώς και τώρα, άνθρωποι σοφοί με τον κινούμενη δείκτη "told-you-so" "μας τα λεγαν", αλλά εμείς πούούούού!!!!!!!!! Τώρα ξαναλουζόμαστε με το ίδιο σαμπουάν τις ίδιες σκηνές με την κατάργηση των Αρχαίων, με την καθιέρωση του μονοτονικού, με την απλούστευση της γραμματικής, την κυριαρχία της απλότητας (λόγω ταχύτητας) στην έκφραση.

Πριν μιλούσαμε με αργκό και ακαταλαβίστικα/μηχανιστικά. Τώρα δε μιλάμε καν. Βάζουμε είτε "κουλάτες" ακροστιχίδες είτε προσωπάκια με εκφρασούλες.

Πού να πάει παραπέρα η ιστορία;

Εμείς πάντως, οι κάποιας ηλικίας και ιδεοληψίας, που πουλάμε στα εξωτερικά Καταγωγή και Προέλευση λέξεων και Αναγωγή κυρίως στο αρχαιοελληνικό και λατινικό (λόγω εργασίας, όχι από κανα κόλλημα!!!) όταν κοιτιόμαστε στον καθρέφτη τα βράδια, γελάμε κατά μόνας για το πόσο μεγάλοι μαλάκες είμαστε....

Διότι Αρχηγέ μου, να χέσω εγώ και την Ονοματολογία σου και την αρχαϊκή προέλευση της Υστέρας και γιατί οι Φράγκοι κράτησαν το "Η" στο Υστερεκτομή/Hysterektomie/hystérectomie......

tue was Gutes und red darüber. Είναι το ανάποδο από αυτό που έλεγα στα παιδιά, αυτήν την ανόητη μετριοπάθεια και ταπεινοφροσύνη. Οι φίλοι μας συνιστούν : Κάνε (πρώτα) το καλό ή κάτι καλό τέλος πάντων και μετά μίλα γι'αυτό, στη βάση του "διέδωσέ το"

 Κάνε, πράξε, άσκησε, ενεργοποιήσου και μετά βρες τρόπο να το ονομάσεις, να το κοινωνήσεις, με επί ή με δια.

Οι δικές μου λέξεις πάντως, συχνά χάνουν το δρόμο τους. Για αλλού ξεκίνησαν κι αλλού κατέληξαν. Αλλού γι'αλλού, που λένε. Ή αλλιώς αλλαχού. Όχι το Αλλαχού Ακμπάρ, άλλο είναι αυτό. Συνωνυμία, παρεξήγηση, μια απλή "δυσλεξία"....ένα παιχνίδι με τις λέξεις.

Πρέπει να επιμείνω κι άλλο, να δώσω κι άλλες πολλές ευκαιρίες στις λέξεις, μέχρι να βρουν το στόχο τους, τότε θα έχουν επιτελέσει το σκοπό τους, τότε θα ξαναβρούν την ιδέα που είχαν για το εαυτό τους κι από σκέτα λόγια, ίσως ξαναγίνουν λόγια με ιδέες, ιδεολογίες.

Αυτό χρειαζόμαστε ξανά, όχι απλώς ωραίες, σωστά αρθρωμένες και τοποθετημένες λέξεις. Την ενσάρκωση των λέξεων και νοημάτων, την τρισδιάστατη απεικόνισή τους, σα να μορφοποιούνται όπως βγαίνουν από το στόμα, να συμπυκνώνονται και να πέφτουν σα σχήματα ορατά και με τη σάρκα τους και τα οστά τους να πιάνουν ευθύς δουλειά, να εφαρμόσουν αυτήν την ιδέα που 'χαν.

Ωραία δε θα 'ταν;;

Ας πούμε για παράδειγμα: Αγάπη στον κόσμο, εν ανθρώποις ευδοκία, Ειρήνη στις ψυχές. Έτσι απλά. Με εννιά λέξεις, να ρθει η Γη στα ίσα της .....

Σαν όνειρο, σαν ιδέα, σαν όραμα.

Καλές Γιορτές σε όλους σας. γεμίστε με λέξεις τα κενά σας,