Δίπλα στο ποτάμι, ήσυχα νερά. Τόσο ήσυχα, που καθρεφτίζονται τα σύννεφα μέσα τους. Εγώ τρέχω και σκέφτομαι. Καθώς βλέπω τα χρώματα των πορτοκαλένιων συννέφων, όπως δύει ο Ήλιος, αναρωτιέμαι: "Έχει κι άλλο μετά;" "εδώ θα είναι η Δύση μου;
Ναι, λέω εγώ, αν και ποτέ δεν ξέρεις στις μέρες μας, πού θα σκάσει η επόμενη βόμβα ή βόμβες, σειρήνες πολέμου μακρινές, σέρνουν ανθρώπους πίσω τους, δύσκολο το'χεις να΄ρθουν οι πόλεμοι τους και πόλεμοι μας στην αυλή σου, να ξαναγίνεις πρόσφυγας, να τρέχεις με μωρό στον ώμο, και να σε κλωτσάνε συνάνθρωποι για να μην προχωρήσεις;
Η Δύση δεν είναι εδώ, μόνο η αντανάκλασή της εμφανίζεται, να μας θυμίζει τον κύκλο που κλείνει. Abendland λένε, θαρρείς καθαγιάζεται ο όρος. Δυτικά των ζωών μας, εκεί που ισορροπεί η σκέψη την πράξη, βρίσκεσαι και ορίζεσαι ως ταξιδιώτης στο δικό σου Χρόνο, βασιλεύεις γηρασκόμενος αλλά όχι διδασκόμενος. Στους τόπους που περπατάς, παλιά τους έλεγαν Κέντρο, μέση Ευρώπη, κάποτε ένας τοίχος έφτιαξε τη Δύση και την Ανατολή, Κι εγώ που πίστευα ότι οι γλώσσες καθορίζουν τα σύνορα, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ασπροκέφαλο και ελαχιστοτρίχη, προσπαθώ να μιλήσω στα "δυτικά", να νιώσω στα "δυτικά", να σκεφτώ πιο "δυτικά" και δε βλέπω παρά την Πτώση και την Παρακμή νου και σώματος, χωρίς σημεία του ορίζοντα πάνω μου.
Ο κύκλος, τέλειο σχήμα, αρκεί να ξέρεις το κέντρο του. όταν γεννιέσαι το κέντρο είσαι συ, παύεις να'σαι όταν νομίζεις ότι έφτιαξες τους δικούς σου καινούριους κύκλους, που θα χουν άλλες Ανατολές κι αλλού τις Δύσεις τους. τότε γίνεσαι "παράκεντρος", "παρακύκλιος" και "παραπεριθώριος". Δεν έδυσες όμως ακόμα, απλά άσπρισες και λιγόστεψες, κάνεις άκρη στο ανεμολόγιο, να χωρέσουν κι άλλοι, θα τρέξεις πάλι στην άκρη του ποταμού και θα ξαναδείς ηλιοβασιλέματα με σύννεφα ή βροχές, έχει εδώ στα μέρη αρκετά, που να μη σου λείψουν, να σε κρυώνουν, να σε γειώνουν, να σου θυμίζουν ότι "δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό", απλά ένα αστέρι στη δύση του. Μπορείς να σβήσεις με την έκρηξη της σουπερνόβας που θα σε κάνει κόκκινο γίγαντα και κατόπιν άσπρο νάνο ή να αφήσεις το στίγμα στο χρόνο, στον ουρανό που θα κοιτάνε άλλα παιδιά στα δυτικά ή στα ανατολικά και θα σκέφτονται: "Τι να σκέφτονταν αυτός ο άσπρος εκεί πάνω; πότε έδυσε; πού βρίσκονταν και πού βρέθηκε; υπήρξε;;;;"
Σκέψου να 'χα και γενέθλια.......
Ναι, λέω εγώ, αν και ποτέ δεν ξέρεις στις μέρες μας, πού θα σκάσει η επόμενη βόμβα ή βόμβες, σειρήνες πολέμου μακρινές, σέρνουν ανθρώπους πίσω τους, δύσκολο το'χεις να΄ρθουν οι πόλεμοι τους και πόλεμοι μας στην αυλή σου, να ξαναγίνεις πρόσφυγας, να τρέχεις με μωρό στον ώμο, και να σε κλωτσάνε συνάνθρωποι για να μην προχωρήσεις;
Η Δύση δεν είναι εδώ, μόνο η αντανάκλασή της εμφανίζεται, να μας θυμίζει τον κύκλο που κλείνει. Abendland λένε, θαρρείς καθαγιάζεται ο όρος. Δυτικά των ζωών μας, εκεί που ισορροπεί η σκέψη την πράξη, βρίσκεσαι και ορίζεσαι ως ταξιδιώτης στο δικό σου Χρόνο, βασιλεύεις γηρασκόμενος αλλά όχι διδασκόμενος. Στους τόπους που περπατάς, παλιά τους έλεγαν Κέντρο, μέση Ευρώπη, κάποτε ένας τοίχος έφτιαξε τη Δύση και την Ανατολή, Κι εγώ που πίστευα ότι οι γλώσσες καθορίζουν τα σύνορα, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ασπροκέφαλο και ελαχιστοτρίχη, προσπαθώ να μιλήσω στα "δυτικά", να νιώσω στα "δυτικά", να σκεφτώ πιο "δυτικά" και δε βλέπω παρά την Πτώση και την Παρακμή νου και σώματος, χωρίς σημεία του ορίζοντα πάνω μου.
Ο κύκλος, τέλειο σχήμα, αρκεί να ξέρεις το κέντρο του. όταν γεννιέσαι το κέντρο είσαι συ, παύεις να'σαι όταν νομίζεις ότι έφτιαξες τους δικούς σου καινούριους κύκλους, που θα χουν άλλες Ανατολές κι αλλού τις Δύσεις τους. τότε γίνεσαι "παράκεντρος", "παρακύκλιος" και "παραπεριθώριος". Δεν έδυσες όμως ακόμα, απλά άσπρισες και λιγόστεψες, κάνεις άκρη στο ανεμολόγιο, να χωρέσουν κι άλλοι, θα τρέξεις πάλι στην άκρη του ποταμού και θα ξαναδείς ηλιοβασιλέματα με σύννεφα ή βροχές, έχει εδώ στα μέρη αρκετά, που να μη σου λείψουν, να σε κρυώνουν, να σε γειώνουν, να σου θυμίζουν ότι "δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό", απλά ένα αστέρι στη δύση του. Μπορείς να σβήσεις με την έκρηξη της σουπερνόβας που θα σε κάνει κόκκινο γίγαντα και κατόπιν άσπρο νάνο ή να αφήσεις το στίγμα στο χρόνο, στον ουρανό που θα κοιτάνε άλλα παιδιά στα δυτικά ή στα ανατολικά και θα σκέφτονται: "Τι να σκέφτονταν αυτός ο άσπρος εκεί πάνω; πότε έδυσε; πού βρίσκονταν και πού βρέθηκε; υπήρξε;;;;"
Σκέψου να 'χα και γενέθλια.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου