Η ποίηση ως αφορμή

Δεν ξέρω πολλά για τις Παγκόσμιες Μέρες τάδε και τάδε, γιατί και πώς φτιάχτηκαν και τι σημαίνουν, μου αρέσει όμως να μου θυμίζουν αυτά που λόγω καθημερινότητας συχνά αποσβαίνουν από τη μνήμη μας.
Παραδείγματος χάριν, η Ποίηση. Για τον Αναγνωστάκη έχω ξαναγράψει (εδώ κι εδώ),
τον ξαναθυμήθηκα ένα βράδυ που περπατούσα μόνος όχι σε δρόμους παλιούς, αλλά σε καινούριους, που σιγά σιγά γίνονται κι αυτοί παλιοί.

"και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν, κι ούτε κανένας με γνώριζε".

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων προχωρούμε, "ξέρουμε" ανθρώπους, αλλά δεν τους "γνωρίζουμε".

μετά θυμήθηκα τότε που ηχογραφούσαμε με το Χάρη, τους "Ίσκιους".
".....Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη......"

Οι λέξεις, τα νοήματα, όπλα φονικά, τραυματίζουν, οδηγούν σε πράξεις, αυτές μας κρίνουν, αλλά σπάνια σκεφτόμαστε πώς καταλήξαμε σ'αυτές....