Κομμουνιστής μέχρι να πλουτίσεις.
Δεξιός μέχρι να πεινάσεις.
Αναρχικός μέχρι να γίνεις αρχηγός.
Άθεος μέχρι ν'αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο.
Έχω κατά προσωπική ομολογία αρκετές "λογοτεχνικές" διαστροφές. Θέλω, ας πούμε, να διαβάζω κάθε μέρα για τα πολιτικά της Ελλάδας, με συνειδητή αδιαφορία όμως και υποσυνείδητη κακεντρέχεια. Επίσης, ενώ αρχικά βαριόμουν απίστευτα τα σχόλια των αναγνωστών ή τα fora, τώρα τα ρίχνω παραπάνω από μια ματιά.
Άλλο παράδειγμα: Μου τη σπάνε οι εξυπνάκηδες του γλυκού νερού, αλλά διασκεδάζω όταν διαβάζω τέτοιες εξυπνάδες σε ιστοσελίδες/ιστολόγια/κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Όλοι τελικά έχουν κάτι να πουν και φυσικά να το αναπαράγουν. Με μια πρόταση, με τρεις, με δέκα τόμους. Και φυσικά με χαριτωμενιές, ή "ψαγμενιές" που λένε και οι "ειδικοί" του FB.
Είμαστε άνθρωποι της ατάκας και της πλάκας, με όποια πλευρά και να το δει κανείς. Γουστάρουμε ατάκες παλιού κινηματογράφου, τις επαναλαμβάνουμε από τα 10 μας χρόνια, μέχρι να πάθουμε Alzheimer. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν μπορούμε να θυμηθούμε ούτε μια συμβουλή ή μια φράση ενός παλιού μας δασκάλου, αλλά ξέρουμε απ'έξω κι ανακατωτά τα "Άπαντα" του Ζήκου!
Από τα ανέκδοτα της παρέας, τις φάρσες στην παρέα, τις ετοιμόλογες φράσεις, χάριν αστεϊσμού, ένας εξυπνάκιας μπορεί να κάνει πολύ εύκολα καριέρα, να είναι η ψυχή της παρέας, να εμπνέει και να είναι και πρότυπο αναφοράς.
Διασκεδάζουμε να γελάμε, γελάμε διασκεδάζοντας, σπάζοντας πλάκα, πετάμε σπόντες, εξυπναδίζουμε με ό,τι βρούμε, τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάνουμε αστεία για το Χριστό "Ιωάννη, Ιωάννη, ...από εδώ πάνω βλέπω το σπίτι σου" κτλ κτλ, έξω ακριβώς από την Εκκλησία, βράδυ μεγάλης Πέμπτης. Σατυρίζουμε τα πάντα και τους πάντες, δε θα γλυτώσει κανείς. Η ατάκα είναι η ύπαρξή μας, η καρδιά του ελληνικού πνεύματος, ο Αριστοφάνης χάραξε βαθιά μέσα μας το σκωπτικό σχόλιο. Επιχείρημα δεν έχουμε, έχουμε όμως το βασίλειο της γελοιότητας να μας αποθεώνει.
Βάση υπάρχει όμως σε όλα αυτά; Φυσικά!
Η μισή αλήθεια κρύβεται σε ένα υποννοούμενο, η άλλη επαφίεται στην καλή πίστη.
Και η ανάλυση των γεγονότων; η επεξεργασία τους;
Αυτά για τους ορθολογιστές και για όσους αργόσχολους διαθέτουν άπλετο χρόνο για εις βάθος κριτική.
Εμείς βιαζόμαστε! Δεν υπάρχει (ή νομίζουμε ότι δεν υπάρχει) ο χρόνος για δεύτερη σκέψη.
Πέτα την ατάκα, βγάλε γρήγορο (και πρόχειρο μαζί) συμπέρασμα. Στο κάτω κάτω το νόημα είναι να σπάς πλάκα.
Ανακατωμένα "από τη ζωή βγάλμένα", τσιτάτα και προσωπικά βιώματα, τρέφουν βραδινές εξόδους ή σπιτικές συγκεντρώσεις. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι αυτό που είναι. Ήταν έτσι χρόνια. Οι εξυπνάδες του θείου Κώστα στο πασχαλινό τραπέζι, τα ποντιακά ανέκδοτα του Παναγιώτη στις κρασοκατανύξεις, η ατάκα του Άρη στο μπαράκι (Everybody is a fucking comedian), ξεκαρδίζονται όλοι, γελάνε, διασκεδάζουν, με την "πραγματικότητα", τη σάτυρα, "τα χάλια μας" ουσιαστικά. Αυτοσαρκασμός, ειρωνεία, διακωμώδηση, με περίτεχνο, αυθόρμητο τρόπο και διάρκεια ...δευτερολέπτων.
Τι να θέλει άλλο κανείς;;; Επεξήγηση;;;; αυτός που γελάει τελευταίος, δεν κατάλαβε απλά το ανέκδοτο, weltweit bekanntlich.
Τα λόγια, έπεα πτερόεντα, τα λες και εξαφανίζονται, γελάς ή κλαις, δεν έχει σημασία. Πέρασες κάποια ευχάριστα δευτερόλεπτα, αυτό μετράει. Η πράξη θέλει δουλειά, προσπάθεια, ιδέα να μετουσιώνεται, άστο για τους άλλους αυτό, αυτούς που απλώς γελάνε, όταν εσύ δίνεις ρεσιτάλ stand-up.
Στηρίζεσαι όμως κάπου και τα λες, αλλιώς δε θα ήταν αστεία. Ποιος δεν έχει γνωρίσει ιδεολόγο με ταγάρι και μούσι, που μόλις πήρε (αρκετά) φράγκα, ξέχασε και κομμουνισμούς και "κεφαλαιοκρατικές θεωρίες";;; Ποιος δεν είδε στα Πανεπιστήμια άπλυτα παιδιά, "επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά" να περνιούνται για αναρχικοί, έως ότου αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση και να ανέβουν στην ιεραρχία -με τη γνωστή ατάκα του 12ου : "γάμησε το χθες";;;; Πόσες και πόσες φεμινίστριες ξεχάστηκαν στην κουζίνα καθαρίζοντας κρεμμύδια, μετά το γάμο τους;;; Ο τύπος με τις πομπώδεις εκφράσεις για ανυπαρξία θεού, που κάνει κρυφά το σταυρό του, λίγο πριν ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία;;;; και πόσοι ακόμα χαρακτήρες, που απλά επιβεβαιώνουν τις ατάκες της αρχής.
Εγώ απλά θα τελείωνα το σχόλιο
"Ατακαδόρος μέχρι να σου βγουν ξινά τα γέλια"
Δεξιός μέχρι να πεινάσεις.
Αναρχικός μέχρι να γίνεις αρχηγός.
Άθεος μέχρι ν'αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο.
Έχω κατά προσωπική ομολογία αρκετές "λογοτεχνικές" διαστροφές. Θέλω, ας πούμε, να διαβάζω κάθε μέρα για τα πολιτικά της Ελλάδας, με συνειδητή αδιαφορία όμως και υποσυνείδητη κακεντρέχεια. Επίσης, ενώ αρχικά βαριόμουν απίστευτα τα σχόλια των αναγνωστών ή τα fora, τώρα τα ρίχνω παραπάνω από μια ματιά.
Άλλο παράδειγμα: Μου τη σπάνε οι εξυπνάκηδες του γλυκού νερού, αλλά διασκεδάζω όταν διαβάζω τέτοιες εξυπνάδες σε ιστοσελίδες/ιστολόγια/κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Όλοι τελικά έχουν κάτι να πουν και φυσικά να το αναπαράγουν. Με μια πρόταση, με τρεις, με δέκα τόμους. Και φυσικά με χαριτωμενιές, ή "ψαγμενιές" που λένε και οι "ειδικοί" του FB.
Είμαστε άνθρωποι της ατάκας και της πλάκας, με όποια πλευρά και να το δει κανείς. Γουστάρουμε ατάκες παλιού κινηματογράφου, τις επαναλαμβάνουμε από τα 10 μας χρόνια, μέχρι να πάθουμε Alzheimer. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν μπορούμε να θυμηθούμε ούτε μια συμβουλή ή μια φράση ενός παλιού μας δασκάλου, αλλά ξέρουμε απ'έξω κι ανακατωτά τα "Άπαντα" του Ζήκου!
Από τα ανέκδοτα της παρέας, τις φάρσες στην παρέα, τις ετοιμόλογες φράσεις, χάριν αστεϊσμού, ένας εξυπνάκιας μπορεί να κάνει πολύ εύκολα καριέρα, να είναι η ψυχή της παρέας, να εμπνέει και να είναι και πρότυπο αναφοράς.
Διασκεδάζουμε να γελάμε, γελάμε διασκεδάζοντας, σπάζοντας πλάκα, πετάμε σπόντες, εξυπναδίζουμε με ό,τι βρούμε, τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάνουμε αστεία για το Χριστό "Ιωάννη, Ιωάννη, ...από εδώ πάνω βλέπω το σπίτι σου" κτλ κτλ, έξω ακριβώς από την Εκκλησία, βράδυ μεγάλης Πέμπτης. Σατυρίζουμε τα πάντα και τους πάντες, δε θα γλυτώσει κανείς. Η ατάκα είναι η ύπαρξή μας, η καρδιά του ελληνικού πνεύματος, ο Αριστοφάνης χάραξε βαθιά μέσα μας το σκωπτικό σχόλιο. Επιχείρημα δεν έχουμε, έχουμε όμως το βασίλειο της γελοιότητας να μας αποθεώνει.
Βάση υπάρχει όμως σε όλα αυτά; Φυσικά!
Η μισή αλήθεια κρύβεται σε ένα υποννοούμενο, η άλλη επαφίεται στην καλή πίστη.
Και η ανάλυση των γεγονότων; η επεξεργασία τους;
Αυτά για τους ορθολογιστές και για όσους αργόσχολους διαθέτουν άπλετο χρόνο για εις βάθος κριτική.
Εμείς βιαζόμαστε! Δεν υπάρχει (ή νομίζουμε ότι δεν υπάρχει) ο χρόνος για δεύτερη σκέψη.
Πέτα την ατάκα, βγάλε γρήγορο (και πρόχειρο μαζί) συμπέρασμα. Στο κάτω κάτω το νόημα είναι να σπάς πλάκα.
Ανακατωμένα "από τη ζωή βγάλμένα", τσιτάτα και προσωπικά βιώματα, τρέφουν βραδινές εξόδους ή σπιτικές συγκεντρώσεις. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι αυτό που είναι. Ήταν έτσι χρόνια. Οι εξυπνάδες του θείου Κώστα στο πασχαλινό τραπέζι, τα ποντιακά ανέκδοτα του Παναγιώτη στις κρασοκατανύξεις, η ατάκα του Άρη στο μπαράκι (Everybody is a fucking comedian), ξεκαρδίζονται όλοι, γελάνε, διασκεδάζουν, με την "πραγματικότητα", τη σάτυρα, "τα χάλια μας" ουσιαστικά. Αυτοσαρκασμός, ειρωνεία, διακωμώδηση, με περίτεχνο, αυθόρμητο τρόπο και διάρκεια ...δευτερολέπτων.
Τι να θέλει άλλο κανείς;;; Επεξήγηση;;;; αυτός που γελάει τελευταίος, δεν κατάλαβε απλά το ανέκδοτο, weltweit bekanntlich.
Τα λόγια, έπεα πτερόεντα, τα λες και εξαφανίζονται, γελάς ή κλαις, δεν έχει σημασία. Πέρασες κάποια ευχάριστα δευτερόλεπτα, αυτό μετράει. Η πράξη θέλει δουλειά, προσπάθεια, ιδέα να μετουσιώνεται, άστο για τους άλλους αυτό, αυτούς που απλώς γελάνε, όταν εσύ δίνεις ρεσιτάλ stand-up.
Στηρίζεσαι όμως κάπου και τα λες, αλλιώς δε θα ήταν αστεία. Ποιος δεν έχει γνωρίσει ιδεολόγο με ταγάρι και μούσι, που μόλις πήρε (αρκετά) φράγκα, ξέχασε και κομμουνισμούς και "κεφαλαιοκρατικές θεωρίες";;; Ποιος δεν είδε στα Πανεπιστήμια άπλυτα παιδιά, "επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά" να περνιούνται για αναρχικοί, έως ότου αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση και να ανέβουν στην ιεραρχία -με τη γνωστή ατάκα του 12ου : "γάμησε το χθες";;;; Πόσες και πόσες φεμινίστριες ξεχάστηκαν στην κουζίνα καθαρίζοντας κρεμμύδια, μετά το γάμο τους;;; Ο τύπος με τις πομπώδεις εκφράσεις για ανυπαρξία θεού, που κάνει κρυφά το σταυρό του, λίγο πριν ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία;;;; και πόσοι ακόμα χαρακτήρες, που απλά επιβεβαιώνουν τις ατάκες της αρχής.
Εγώ απλά θα τελείωνα το σχόλιο
"Ατακαδόρος μέχρι να σου βγουν ξινά τα γέλια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου