Είναι Σαββατοκύριακο, πριν το ταξίδι μου για την Ελλάδα. Θέλω να ξεκουραστώ από την ταλαιπωρία της δουλειάς κατά τις γιορτές, από τις μη-γιορτές μου δηλαδή. Τρώω πρωινό, καβαλάω το ποδήλατο και γυρνάω στις πόλεις μου. Σχετικά λίγος κόσμος έξω, στο Όφενμπαχ η νορμάλ κίνηση για τέτοια ώρα, η ατμόσφαιρα υγρή, όχι τρελό κρύο, υποφερτό.
Περνάω τη γνωστή διαδρομή μου, ξερογλείφομαι κοιτώντας αιθέριες χειμωνιάτικες κεντροευρωπαϊκές υπάρξεις και κάνοντας άπειρες σκέψεις, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Γι'αυτά τα δύο είναι μανούλα η ποδηλατάδα. Δεν κινδυνεύεις και ιδιαίτερα (οδηγώ και σε σκέφτομαι, που λένε), καθότι μικρή η ταχύτητα, καθαρίζει έτσι το μυαλό (και θολώνει το μάτι).
Κάπου στην Willy-Brandt-Platz είδα
σύννεφα πάνω από το Ευρώ και είπα να το κοινοποιήσω και στο Facebook (ναι, γράφτηκα και εκεί). Ο φίλος μου Παναγιώτης συγκινήθηκε όταν το είδε ("τι λες τώρα!!", μου έγραψε....ναι έτσι είναι αυτές οι επικοινωνίες στο FB, πολλά :) και άλλα ;) ίσως και ;( αυτό το τελευταίο όντως θα ήταν λίγο durcheinander)
Στο σύνορο Frankfurt Ost και Offenbach, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ο νέος ουρανοξύστης της ΕΚΤ, βρισκόταν υπό κατασκευή το νέο πάρκο "Haffenpark" και δύο γέφυρες. Δεν πήρα χαμπάρι πότε τελείωσαν τα έργα και εντυπωσιάστηκα (συμβαίνει αυτό εδώ, να μην καταλαβαίνεις πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν, ακόμα δεν έχω συνηθίσει τους ρυθμούς των εργοταξίων τους), πάντως υπό τη σκιά του "γυάλινου πύργου" του εύθραυστου και συννεφιασμένου ευρώ, έγινε ακόμα μια περιοχή προσβάσιμη για βόλτες και περαντζάδα, δραστηριότητες και αναψυχή, ανάμεσα σε ψυχρά μέταλλα και σίδερα παντός τύπου, από κάγκελα φυλακών μέχρι σύρματα περίφραξης, "ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμον έξω"
Όχι, δεν έχω πρόβλημα, μου άρεσε, και τα γηπεδάκια, και οι γέφυρες
και τα παιδάκια με τους γονείς του, που κάναν skateboard και Biking στις πίστες
οι γέφυρες είναι πάντα ένα συμβολικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, ενώνει, δε χωρίζει, δίνει διέξοδο εκεί που νομίζεις ότι είναι το τέρμα, κάνει δυνατή τη διέλευση σε μέρη που η Φύση τη δυσκολεύει, πάντα μου άρεσαν οι γέφυρες, δε λέω ψέμματα, είναι μια μικρή Νίκη κόντρα σε αυτό που μας βασανίζει, το "αδιαπέραστο", είναι η "μετάβαση" δια μέσου και δια της "άνωθεν οδού".
Έπαιξα και με το τηλέφωνο/φωτογραφική μου
Ωραία ήταν, καταπολεμήθηκε η "περίεργη" διάθεση της εορταστικής κατάθλιψης, μια ομοιοπαθητική θεραπεία της Einsamkeit, μόνος ξεπερνάς τη μοναξιά, όπως έχω ξαναπεί, η ζωή μας ποδήλατο ήταν και έτσι βλέπω να μένει, δεν είναι άσχημα, αν το αποδεχτείς επισήμως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου