Wiesbaden-Mainz : 1-2

Είχα τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσω έναν καλό φίλο (ένας φίλος που ήρθε απόψε από τα παλιά) και να (ξανα)επισκεφτούμε Βισμπάντεν και Μάιντς. Δυστυχώς ronsar και Τάσος έλειπαν στα ξένα, στα άλλα ξένα δηλαδή, στα κέλτικα, και έτσι τον περιήγησα εγώ και στις δύο πόλεις, με ότι θυμόμουν και ότι ήξερα και έμαθα.
Ανεβήκαμε Nerobahn, μπήκαμε στην εκκλησία της οσίας Ελισαμπέτας, περπατήσαμε πολύ ανάμεσα στα κτίρια περιόδου Νασάου

είδαμε ωραία πράγματα, όμορφες συνοικίες

θαυμάσαμε τη θέα, τον κόσμο, την αγορά, τον πεζόδρομο

κάναμε ένα διάλειμμα με φραπέ στο Biebrich, που αλλού;; και μετά καρφί Mainz

H αρχικά αρνητική γνώμη για την πρωτεύουσα του Παλατινάτου σιγά σιγά μετεξελίχτηκε και από ισοπαλία, μπήκε το γκολ στο τελευταίο λεπτό, εκεί λίγο πριν σκοτεινιάσει
την ώρα που έβγαιναν οι οπαδοί μετά το ματς με τη Βέρντερ Βρέμης.

Μας επηρέασε ο Γουτεμβέργιος;;;,

τα μικρά κορίτσια της παρέας;;;;, η πιο νεανική ατμόσφαιρα γενικά;;;;, δεν ξέρω

Πάντως μετά και από το Heiliggeist, παλιό νοσοκομείο/εκκλησία και νυν εστιατομπαρ, η ετυμηγορία ήταν σκληρή για το φίλτατο Βίσμπάντεν. 1-2.

Ο φίλος έλεγε "σκέψου πόσα χρόνια, δεκαετίες και αιώνες, θα έχουν αυτές οι πόλεις αυτή τη διαμάχη, ένα ποτάμι να τους χωρίζει, τώρα δύο πρωτεύουσες δύο χωρών" πανεπιστήμιο η μία, λουτρόπολη η άλλη, ανέσεις για τους "κάποιας ηλικίας" η μία, περισσότερο Vergnügen η άλλη.

Εγώ πάω και στις δύο ευχάριστα, φίλους και στις δύο έχω, είναι οι δύο πλευρές του τριγώνου της τωρινής μου ζωής. Την τρίτη πλευρά συμπληρώνει η Φραγκφούρτη, με τα ...προάστειά της.

Ωραία πράγματα, αισιόδοξα, χαρούμενα, ταξίδια και γνώσεις, ξεκούραση δια της ταλαιπωρίας, περιβάλλοντα, φαϊ, ποτό και όμορφες γυναίκες, όχι πολλές, αλλά αυτές φτάνουν, μη είμεθα κι αχάριστοι, πόσες πια;; Η Κύπρος και το τέλος ακινήτων είναι μακριά, όπως πολλά άλλα. Εμείς είμαστε εδώ και σφυρίζουμε αδιάφορα, κλέφτικα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κέρδισε το Μάιντς μια μάχη, όχι τον πόλεμο. Αυτός συνεχίζεται, σε άλλα χαρακώματα..........

Ο φίλος πάντως πέρασε πολύ ωραία, από ότι μου είπε, μιλήσαμε με Στέλιο και Ειρήνη, στην πατρίδα, όλα καλά, έχει ακόμα κι άλλα να πει....

Nα περνάμε καλά δικοί μου...με λίγη από υγεία, κανα σεντ στην τσέπη, και μπόλικη καρδιά

Τετραήμερο

Ένα υπέροχο τετραήμερο πέρασα, με πολλή ενέργεια, με γέλια, χαρές, φιλιά κι αγκαλιές; kart, magik Park, 3D cinema,  αναρρίχηση, με οικογένεια/παιδιά/αγάπη και ευτυχία, δάκρυα και ξανά γέλια, καινούρια παπούτσια ποδοσφαίρου, αστεία/πλάκες/πειράγματα, τι τέλεια ήταν!!!!!

Θα έβαζα φωτό αλλά θα θύμωνε ο μικρός, οπότε αρκούμαι στην περίληψη. 

ο Έρωτας

Πικρό βασανιστήριο που είναι αυτός ο Έρως
αχ, δύσκολα ξεμπερδεύεται, αν μπλέξει σ' ένα μέρος

Τελευταία πολιορκώ και πολιορκούμαι, κατευθύνω την επίθεση, επιλεγμένα και με σύνεση, αλλά και ορμή, σα σωστός στρατηγός ταυτόχρονα και στρατιώτης. Τα κάστρα μου δέχονται κι αυτά επίθεση, ευτυχώς όχι από τα νώτα (!!, γιατί απορείς συντηρητικέ αναγνώστη, απ'όλους έχει ο μπαξές), με βολιδοσκοπούν, με ζυγίζουν, εγώ απαντώ στα προειδοποιητικά πυρά με πολλή ευρωπαϊκή αρχοντιά και βαλκανική πονηριά, του σαλονιού και του λιμανιού. Από Λιθουανία μέχρι πρώην Γιουγκοσλαβία, κι από Φρανκονία στην Ισπανία μέσω Μάλτας, ένα ταξίδι,
ματιές και αγγίγματα, νύχτες, σκοτάδια αφώτιστα
Ας τάξω πως επιάστηκα σε μιας γυναίκας τρίχα,
έσπασε η τρίχα κι έχασα, εις στον κόσμο ότι κι αν είχα

Ζωή με όλες τις γωνιές ανοιχτές. 

Κατ' απαίτηση των φίλων αναγνωστών

Κατ' απαίτηση φίλων αναγνωστών (του Στέλιου και της dreamy24 δηλαδή)

ΔΗΛΩΝΩ επισήμως ότι ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, περνάω καλά
και θα κάνω πολύ καιρό να ξαναβάλω απαισιόδοξη/στενάχωρη/πικραμένη ανάρτηση.
Η αισιοδοξία θα ξεχειλίζει από το ιστολόγιο, θα "αμφεταμινιαστεί", θα πάθει αμόκ χαράς και παράκρουση/παραλήρημα ευτυχίας και χαμόγελου.
Zum Beispiel
Ας περιγράψω εν τάχει (και με όσα μας επιτρέπουν από το ΕΣΡ!!)
πώς πέρασα τα γενέθλιά μου, εδώ στα ξένα.
Καταρχήν πήγα στη δουλειά, με κάτι ταψάρες γλυκά, που έγλυφαν όλοι τα δάκτυλά τους. Όλοι μου δίναν συγχαρητήρια, μπράβο που ενώ είχα γενέθλια, προτίμησα να έρθω και να δουλέψω, δεύτερον τρελάθηκαν με τα γλυκά και την ποσότητα (λιγούριαααα!!!) και τρίτον είδα πραγματικά και γνήσια να μου δίνουν ευχές, πέραν της τυπικής χειραψίας, μου έδειχναν ότι το ένοιωθαν. Τι να πω για την Caroline, την Claudia και την Annette, που ενώ ήμουν OP, με έπαιρναν στο τηλέφωνο από την Εντατική για να μου τραγουδήσουν στα αγγλικά το Happy Birthday και στα γερμανικά το Zum Geburtstag viel Glück, για τον Martin τον Leitender OA, που σταμάτησε μετά από τετράωρο Χ/Ο και έψαξε να με βρει για να μου ευχηθεί και μου έσφιξε το χέρι τόσο εγκάρδια, σαν να με είχε φίλο χρόνια, το φίλο Alex, που μου χάρισε 4 CD (Hörbuch) με ανθολογία τεσσάρων αιώνων ποίησης (είχε εντυπωσιαστεί, επειδή του απήγγειλα τον Erlkönig--όχι όλο φυσικά, τέσσερις στροφές--του Goethe, που ήταν το αγαπημένο του, αυτουνού και της κόρης του), τι να πω για τους συναδέλφους που μου πήραν βιβλίο με τα αγαπημένα και διαχρονικά γκατζετάκια ενός άντρα, με κάρτα που μου εύχονταν κάτι όμορφα και συγκινητικά πράγματα, λίγο έλειψε να κλάψω, μου έστειλαν κι από τη διοίκηση μια καταπληκτική ανθοδέσμη (πρώτη φορά μου συνέβη!!) με τέλεια τριαντάφυλλα, τα είδαν οι άλλοι και έπαθαν πλάκα, όλοι έλεγαν "σε εμάς ποτέ δεν έστειλαν λουλούδια", κι έλεγε ο Chef για να τους καλμάρει τη ζήλεια, "είναι που έγινε 40άρης, deshalb".......
Μετά καπάκι πήγα στο Sprachkurs, όπου εκεί...........τα λόγια είναι λίγα!!
Αφού τέλος πάντων, κέρασα στα 4 κορίτσια και στη δασκάλα μας, κάτι ελληνικά γλυκά, μετά τους είπε η δασκάλα, ότι έπρεπε να με συγχαρούν με το γερμανικό τρόπο, να με πετάξουν δηλαδή ψηλά τρεις φορές και επειδή ήταν κορίτσια πράμα, (.....και τι πράμα!!! Ααααχχχχχ Gitaute!!!!)
με σήκωσαν τρεις φορές μαζί με την καρέκλα, όλες μαζί.....Και για να μη νομίζετε ότι σας λέω μαλ$%%^&ίες.....

Τώρα δε θυμάμαι ποιες, αλλά κανα δύο με χούφτωσαν κανονικά και πολύ σκληρά, με μελανιά δηλαδή όχι χαζά, τώρα καταλάθος, επίτηδες, όρκο δεν παίρνω....

Γυρίζοντας, με πήρε τηλέφωνο ο μικρός μου γιος να μου ευχηθεί, με έκανα και δάκρυσα με αυτά που μου είπε.
Και η μέρα μου τελείωσε (ξημέρωσε καλύτερα) με τρόπο που δεν μου επιτρέπει η τρέχουσα ηθική μου να το περιγράψω λεπτομερώς.....πάντως μπορώ να πω ξεκάθαρα και σαφώς ότι ήταν unfassbar und beispiellos, was passiert war. Was zwei Mädchen tun können, wenn Venus günstig ist......απλά δεν υπήρξε!!!!!!!!!!!!!!!

Μπορεί να ήταν και τα καλύτερα γενέθλια των τελευταίων 6-7 χρόνων. Με απογείωσαν!!!
40;;; 40!!!! Ναι κυρία μου, σαράντα. Σαράντα παληκάρια από τη Λιβαδειά, σεράντα μήλα κόκκινα, σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες, σαράντα το βερύκοκκο και το κουκούτσι αμύγδαλο.
 Απ'τα σαράντα, στα σαράντα κύματα κι αποκεί......καλά σαράντα. Και σαράντα να είναι οι ώρες εκείνων που μας μισούν και μας ζηλεύουν, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες, ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς, ζήτω μας κι εμάς, θα τους τα πάρουμε τα σώβρακα, είμαστε εδώ, στην καρδιά του κτήνους και τους τρώμε από μέσα, πρέπει όμως να έρθετε κι άλλοι, οι καλοί όμως, όχι οι άλλοι οι χάλια, αυτοί που το "σηκώνουν", που το λεν τα κότσια τους και ο καβάλος τους.......

Εμείς θα ξαναγράψουμε Ιστορία του '40, στα σαράντα.

Θα'ταν 12 του Μάρτη

Τι τραγούδι!!!! "Τον Απρίλη αρρωσταίνεις και το Μάη δε μιλάς" στίχοι Μιχάλης Μπουρμπούλης, σύνθεση ο κυρ Σταύρος, πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες αμφότεροι.
Ο Μάρτης, σημαδιακός μήνας προσωπικά, και ο θάνατος. "Μες στο χιόνι που κοιμάσαι"
Για τις Λαϊκές Κυριακές, τι να πω;;; Τα τραγούδια που ακόμα ακούγονται, ακόμα συγκινούν και συνεπαίρνουν, είναι η απλότητα, η νεανική κάψα, τι το διαχρονικό έχουν ούτε μπορώ να καταλάβω.....
Ξέρω ότι η Χαρούλα έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να μείνουν αυτές οι μελωδίες και αυτοί στα στίχοι στα μυαλά πολλών από εμάς, που δε μας λέει τίποτα (αλλά απολύτως τίποτα!) μια μόδα, ένα πανηγύρι πρόσκαιρων "χιτ" και γενικά όλες αυτές οι ασημαντότητες της επικαιρότητας.
Τα\παμε και παλιά, είμεθα άνθρωποι λαϊκοί και δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο.
Μιλάμε μόνοι μας και σφυρίζουμε σιγανά, να μην ενοχλούμε. Ο καιρός περνάει πάνω μας και απλά μας δίνει ρυτίδες, όχι βάρη στην καμπούρα, ήρωες μας είναι όλα τα καθημερινά, όλα τα μικρά θέματα, στη βιοπάλη και στην μεροκαματιάρικη ζωή μας. Οι φιλοδοξίες μας έγιναν πρωινοί περίπατοι στις λαϊκές μας Κυριακές και τσιγάρα με αναστεναγμούς στα κρύα του χειμώνα.
Ήμουν νιος,γέρασα, αλλά στις 12 του Μάρτη ήμουν και θα είμαι πάντα εκεί.........

Υ.Σ.
Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 του Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς. Ήμουν εκεί!!!! Εφημέρευα στην Κλινική, όταν ήρθε για επείγον CABG (bypass, που λένε) και κουφάθηκα όταν κατάλαβα πόσοι λίγοι τον ήξεραν έστω και σαν όνομα. Κρίμα που έφυγε έτσι ...άδοξα να πω;;

Σα σήμερα γεννήθηκε ο Δάσκαλος

11 Μαρτίου του 1921. Εγώ στις 18. παρά μια εβδομάδα, Ιχθείς κι αυτός, πάει πέρασε η εποχή μας. Η εποχή των ρομαντικών, των αιθεροβαμόνων, των αθεράπευτα συναισθηματικών.
Σήμερα "έκλεισα" και το συνδετικό μας κρίκο, σε λίγες μέρες θα έρθει. χωρίς να γίνει σκόπιμα, συνειδητά, αλλά φυσικά το υποσυνείδητο κρύβεται στην Ουσία μας.....
Έζησε επαναστάτης, τόλμησε νεωτερισμούς, τον κυνήγησαν οι συντηρητικοί, οι "παραδοσιακοί". έγινε παγκόσμιος, τον έμαθαν και οι πέτρες, θα ήθελα να τον γνωρίσω, να μιλήσω μαζί του, να ήμουν μαθητής του, ακόλουθος.
Καλή του (μας) ώρα στους δρόμους τους μεγάλους.....
Θα ακούω τη φωνή του και τον αέρα του, θα περνάει από δω, από το Όφενμπαχ, θα βγαίνει από τα παράθυρα, θα καταλήγει στα πουλιά και στον ουρανό

Να ήμουν χτες, να ήμουν τότε. 

Μαύρος ο ήλιος σήμερα

Μια θλίψη, μια πίκρα, καίγεται κόσμος, πεθαίνει, από πείνα, από ανέχεια, φτώχεια γυρίζει, περιφέρεται, το αίμα κυλάει, δε σταματά, στην Ευρώπη, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στην υπόλοιπη Αφρική, στα βάθη του χρόνου, στις ιστορίες μας, τις προσωπικές, τις διαχρονικές, στις μεγάλες μας ιστορίες, στους εμφυλίους μας, στα αδερφοκτονικά μας πάθη, πάντα κυλάει το αίμα, και μένουν κάποιοι να κλαίνε στα μνήματα, σα φιγούρες που ξεχάστηκαν, που πάγωσαν στο χρόνο, προβάλλουν το παρελθόν τους στο ακίνητο Τέλος, στο Πουθενά, στο αιώνιο Μνήμα, στο χαμένο χρόνο, στη χαμένη νιότη, στη χαμένη ύπαρξη, στο ΝΥΝ και ΑΕΙ. Κάποιοι μένουν γραφικοί, δεν εξελίσσονται, δεν προσαρμόζονται, είναι "οι παλιές σχολές", είναι οι Hinschauer, θυμούνται, τα βράδια κλαίνε, οι μοίρες δεν τους λυπούνται. Λένε πρέπει να υψώσουμε ανάστημα, να φωνάξουμε για τη ζυγαριά, γιατί να γέρνει πάντα προς τον δυνατό, γιατί η ζούγκλα να κερδίζει, μέχρι πότε ο λόγος θα μένει βουβός στη δράση, πότε θα λυγίσει μια πένα και μια φωνή το σπαθί και τη σφαίρα; Ναι, δεν είναι μόνοι, υπάρχει και μια σκόρπια διάχυση της ευθύνης, της συναίσθησης. Πότε δεν παίρνει σάρκα όμως, μένει μια κούφια λέξη, άδεια, κενή, ένα χτύπημα στην πλάτη, σα μια συγκατάβαση άψυχη, δείξε ρε μάγκα τι έχεις, αν έχεις...

Έγινε μια σιωπή, στις καμπάνες, στις βροχές που βουβά λυτρώνουν θύματα, σε δρόμους έρημους, σε σκόνες που μυρίζουν ιστορία, δεν έφυγαν από δίπλα μας, τα έχουμε στην αμασχάλη μας από κάτω, σαν κρίματα σε συσκευασία ρυθμού, ενός νεκρού που χορεύει για να ξυπνήσει τους άλλους δίπλα του, αλλά είναι μόνος του, πάντα ήταν μόνος του. κι ο ήλιος πάντα μαύρος, δεν δίνει ζέστη, πάγο και πόνο στέλνει, πονάνε τα μάτια μας, χρώμα ανύπαρκτο, τα παιδιά, πόσο να αντέξουν τα παιδιά, wie viel kann ein Kind ertragen...οι αμαρτίες, πού αίρονται; πού ξεπληρώνονται;; ποιος τις βλέπει και τις δικάζει; να ήταν μια φευγαλέα προσευχή, να ερχόταν η Κρίση, να γύριζε η ισορροπία στην δαντική Κόλαση, να χαρίζαμε τα σάπια μας σε αυτούς που μας φοβερίζουν σήμερα, αλλά θα μας θυμούνται, αν όχι αύριο, τότε ποτέ.

Δεν έχω Εγώ, δεν κάνω βήμα πίσω, δεν είμαι από δω. Ήμουν μια ματιά, τώρα έμεινε μόνο λίγο φως, μόνο να σιγοβλέπω τα σκοτάδια, στο ημίφως ζω, στη μουδιασμένη κορυφογραμμή των κατατρεγμένων, των σκιαγμένων και των ανήμπορων, μαζί τους και γω, θα πάω κάποτε να τους συναντήσω στους πόνους τους, στις χίμαιρες και στες νύχτες της νεότητός μου.



(προκαταβολικά, για τα γενέθλια μου)

Premiere Version

Premiere version from Michael Vassiliadis on Vimeo.


Για όσους ενδιαφέρονται ή νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για τον Καββαδία, απλά να υπενθυμίσω
ότι το πρώτο τραγούδι, που ακούγεται είναι ο "Θρύλος", ανέκδοτο ποίημα, που είδε πρώτο το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό "Λέξη", κάποιο έτος του '80. Εκεί το βρήκε ο Χάρης, το μελοποίησε, και το συμπλήρωσε στην ήδη έτοιμη από χρόνια δουλειά του. Ελπίζω να μην τον πειράξει που το έβγαλα χωρίς την άδειά του στο διαδίκτυο, αν πάλι τον πειράξει, το αποσύρω και το κρατάω "δια προσωπικήν απόλαυση".
Εσείς πάντως όσο προλάβετε, χαρείτε το! Είναι εξαίρετο, ο Λέκκας ταιριαστός, αν και ολίγον "διεκπεραιωτικός", για όσους αντιλαμβάνονται τι σημαίνει. Το σημείο που παίζει η τρομπέτα double-time, μοιάζει αυτοσχεδιαστικό. Δεν είναι όμως. Είναι γραμμένο νότα-νότα, ηχογραφήθηκε στο μισό χρόνο, αργά και μετά "έτρεξε" ώστε να φανεί στο διπλάσιο, τζαζίστικο κόλπο, αλλά τουλάχιστον είχαν τα κότσια οι μουσικοί να παραδεχτούν ότι "δεν μπορούν να το καταφέρουν αλλιώς"....
Όταν το παίζαμε, λέγαμε κοροϊδεύοντας
"Τούτο το Θρύλο παρακάτω που θα πω, μου το διηγήθηκε μια μέρα ο Νίκος Γκάλης (αντί του Σύλβιο Γκάλι)" και γελούσαμε....χαχαχαχαχα, τι χαζά παιδιά είμασταν τότε στα βάθη του '90, κοτζαμάν μαντράχαλοι.

Ο Γκεβάρα κυκλοφόρησε αλλά σε δίσκο του Λέκκα, νομίζω στο "Όρθιοι", εκεί εκτελεί--κυριολεκτικά όμως--και το "αν δεν είσαι τυχαίος".
Το τελευταίο είναι το ορχηστρικό της Fata Morgana.


Το site το έχω ξαναδώσει και παλιότερα, μπείτε.....δε θα χάσετε..... Le Grande Ours
Γίνονται και παραγγελίες, νομίζω