If you want to lead someday, then learn how to follow......
Ωραία το πάει το θέμα, η σειρά μου αρέσει, τι μ'αρέσει δηλαδή, ξετρελάθηκα!! Ας είναι καλά (τα πρόβατα και τα σκλιά) ο αδερφός μου που μου δίνει τροφή και χορταίνω οργή και μίσος (γιατί η αλήθεια μου λιγοστέψαν τώρα τελευταία), χορταίνω βία και αδικία, αίμα/σπέρμα/μπασταρδέματα, και άλλα ωραία αντρικά/μισοαντρικά/υπερθηλυκά/υποθήλυκα και πολύ ξεγύμνωμα. Ο αντρισμός και η τιμή, η περιπέτεια και το θάρρος, αγκαζέ με την πουστιά και τον πούστη. Ο δολοπλόκος, ο δόλος και όλη η πλοκή, σε έναν Βυζαντινού τύπου αρχοντοβασίλειο, εμπνευσμένο κατά όπως τα λέει ο ίδιος ο George Martin από τον πόλεμο των Ρόδων και την επικράτηση των Τυδώρ.
Όλα μπερδεύονται και όλα λύνονται, όλοι δε ζουν, κανείς δεν μένει για πολύ όρθιος, οι εποχές αλλάζουν, το αίμα γυρνάει, ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς, η δύναμη του χρήματος και το χρήμα που σου φέρνει η δύναμη.
Η πρώτη σεζόν τελείωσε, πάμε για τη δεύτερη, δεύτερο βιβλίο δηλαδή, σκέψου ότι έχει εφτά.
Να θυμίσω ότι αυτοί που τα παρακολουθούμε και εκστασιαζόμαστε είμαστε μάλλον οι αδύναμοι, σαν το νάνο της ιστορίας, που βρίσκει τρόπους να αναπληρώσει αυτά τα φυσικά ελλείμματα. Όσοι ονειρεύονται μάχες με σπαθιά και δράκους και ήρωες και ιππότες και μυθολογίες και κορίτσια σε πύργους, είμαστε μάλλον οι δειλοί της υπόθεσης, αυτοί που δεν μπορούμε ούτε σουγιά να δούμε να έρχεται κατά πάνω μας, αυτοί που θα χεστούν πρώτοι στη γραμμή του μετώπου. Όταν ήμουν στο στρατό, ήταν ένας χοντρομπαλάς μαζί μας στη βασική εκπαίδευση. Ένα καλό παιδάκι, βυσματάκι, μπαμπάς πολιτικάντης, νομίζω στην Αλεξανδρούπολη, αλλά χοντρός, άθλιος σωματότυπος, που θα παρακαλούσες να έχεις τον Τούρκο δίπλα σου, παρά αυτόν συμπολεμιστή, αυτός θα σε σκότωνε κατά λάθος, όταν θα καθάριζε το όπλο του και θα έκλαιγε στον μπαμπά του για να μην τον μαλώσουν.......Εεεε αυτός ο τύπος ήταν τρελός και παλαβός με τον Τόλκιν, είχα διαβάσει όλα τα βιβλία, πάνω από δύο και τρεις φορές. Εγώ πρώτη φορά άκουσα για Τόλκιν το 1998, μου τα εξήγησε όλα o χοντρούλης, μου έλεγε συνέχεια για τη Μέση Γη και όλα τα πριν και τα μετά. Έλεγε για τους ήρωες και τη συντροφιά του δακτυλιδιού, που όταν ήταν να το δω στο σινεμά, το ήξερα ήδη απ'έξω. Ένα βράδυ που τον είπε "χοντρομπούλη" ένας επιλοχίας, μυξοέκλαιγε στο κρεβάτι του κι έλεγε "αν ήμουν ο Άραγκορν, θα σε είχα ξεκοιλιάσει, παλιοαλήτη". Όλοι πάντως τον είχαμε για κρυφοαδερφή, που απλά δεν εκδηλωνόταν γιατί ήταν απίστευτα άσχημος ο κακομοίρης, ενώ άμα ήταν ομορφούλης, ίσως και να καλοπερνούσε, δεν ξέρω, έχουν δει τα μάτια του Συρίγου....
Το ζήτημα είναι ότι όταν είσαι μικρός, ονειρεύεσαι μεγαλεία, με όποια μορφή, γυναίκας, θρόνου, δόξας, διαδόχων, αιωνιότητας/αθανασίας, όλα όσα υπάρχουν για να αποκτήσεις ως θνητός που είσαι ή δεν είσαι. Οι ιστορίες μας βοηθάν να ξεπερνάμε τη μικρότητά μας και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάθη μας. Ανθρώπινο επομένως το ζήτημα της επιτυχίας τέτοιων σειρών, βιβλίων, ταινιών.
Η ιεραρχία επίσης είναι πάντα ένα ζήτημα σε όλες αυτές τις σειρές, έτσι και στο παιχνίδι των θρόνων. Για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας τσιτάτο. Υπάκουσε για να μάθεις να οδηγείς, αν έρθει εκείνη η μέρα, γενικά το να υπακούς στη λάθος στιγμή είναι το ίδιο θανάσιμο με το να είσαι ο ακατάλληλος άνθρωπος που θα βρεθεί να επαναστατήσει στη σωστή.
Πειθαναγκασμός που λένε, μέχρι να βρεθεί η λύση.
Αφήνω το συνειρμό, επειδή θα πάω να δω το άλλο επεισόδιο. Θα επανέλθω όμως και αργότερα με Βαλχάλες κι άλλα παιδικά.........
Ωραία το πάει το θέμα, η σειρά μου αρέσει, τι μ'αρέσει δηλαδή, ξετρελάθηκα!! Ας είναι καλά (τα πρόβατα και τα σκλιά) ο αδερφός μου που μου δίνει τροφή και χορταίνω οργή και μίσος (γιατί η αλήθεια μου λιγοστέψαν τώρα τελευταία), χορταίνω βία και αδικία, αίμα/σπέρμα/μπασταρδέματα, και άλλα ωραία αντρικά/μισοαντρικά/υπερθηλυκά/υποθήλυκα και πολύ ξεγύμνωμα. Ο αντρισμός και η τιμή, η περιπέτεια και το θάρρος, αγκαζέ με την πουστιά και τον πούστη. Ο δολοπλόκος, ο δόλος και όλη η πλοκή, σε έναν Βυζαντινού τύπου αρχοντοβασίλειο, εμπνευσμένο κατά όπως τα λέει ο ίδιος ο George Martin από τον πόλεμο των Ρόδων και την επικράτηση των Τυδώρ.
Όλα μπερδεύονται και όλα λύνονται, όλοι δε ζουν, κανείς δεν μένει για πολύ όρθιος, οι εποχές αλλάζουν, το αίμα γυρνάει, ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς, η δύναμη του χρήματος και το χρήμα που σου φέρνει η δύναμη.
Η πρώτη σεζόν τελείωσε, πάμε για τη δεύτερη, δεύτερο βιβλίο δηλαδή, σκέψου ότι έχει εφτά.
Να θυμίσω ότι αυτοί που τα παρακολουθούμε και εκστασιαζόμαστε είμαστε μάλλον οι αδύναμοι, σαν το νάνο της ιστορίας, που βρίσκει τρόπους να αναπληρώσει αυτά τα φυσικά ελλείμματα. Όσοι ονειρεύονται μάχες με σπαθιά και δράκους και ήρωες και ιππότες και μυθολογίες και κορίτσια σε πύργους, είμαστε μάλλον οι δειλοί της υπόθεσης, αυτοί που δεν μπορούμε ούτε σουγιά να δούμε να έρχεται κατά πάνω μας, αυτοί που θα χεστούν πρώτοι στη γραμμή του μετώπου. Όταν ήμουν στο στρατό, ήταν ένας χοντρομπαλάς μαζί μας στη βασική εκπαίδευση. Ένα καλό παιδάκι, βυσματάκι, μπαμπάς πολιτικάντης, νομίζω στην Αλεξανδρούπολη, αλλά χοντρός, άθλιος σωματότυπος, που θα παρακαλούσες να έχεις τον Τούρκο δίπλα σου, παρά αυτόν συμπολεμιστή, αυτός θα σε σκότωνε κατά λάθος, όταν θα καθάριζε το όπλο του και θα έκλαιγε στον μπαμπά του για να μην τον μαλώσουν.......Εεεε αυτός ο τύπος ήταν τρελός και παλαβός με τον Τόλκιν, είχα διαβάσει όλα τα βιβλία, πάνω από δύο και τρεις φορές. Εγώ πρώτη φορά άκουσα για Τόλκιν το 1998, μου τα εξήγησε όλα o χοντρούλης, μου έλεγε συνέχεια για τη Μέση Γη και όλα τα πριν και τα μετά. Έλεγε για τους ήρωες και τη συντροφιά του δακτυλιδιού, που όταν ήταν να το δω στο σινεμά, το ήξερα ήδη απ'έξω. Ένα βράδυ που τον είπε "χοντρομπούλη" ένας επιλοχίας, μυξοέκλαιγε στο κρεβάτι του κι έλεγε "αν ήμουν ο Άραγκορν, θα σε είχα ξεκοιλιάσει, παλιοαλήτη". Όλοι πάντως τον είχαμε για κρυφοαδερφή, που απλά δεν εκδηλωνόταν γιατί ήταν απίστευτα άσχημος ο κακομοίρης, ενώ άμα ήταν ομορφούλης, ίσως και να καλοπερνούσε, δεν ξέρω, έχουν δει τα μάτια του Συρίγου....
Το ζήτημα είναι ότι όταν είσαι μικρός, ονειρεύεσαι μεγαλεία, με όποια μορφή, γυναίκας, θρόνου, δόξας, διαδόχων, αιωνιότητας/αθανασίας, όλα όσα υπάρχουν για να αποκτήσεις ως θνητός που είσαι ή δεν είσαι. Οι ιστορίες μας βοηθάν να ξεπερνάμε τη μικρότητά μας και μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάθη μας. Ανθρώπινο επομένως το ζήτημα της επιτυχίας τέτοιων σειρών, βιβλίων, ταινιών.
Η ιεραρχία επίσης είναι πάντα ένα ζήτημα σε όλες αυτές τις σειρές, έτσι και στο παιχνίδι των θρόνων. Για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας τσιτάτο. Υπάκουσε για να μάθεις να οδηγείς, αν έρθει εκείνη η μέρα, γενικά το να υπακούς στη λάθος στιγμή είναι το ίδιο θανάσιμο με το να είσαι ο ακατάλληλος άνθρωπος που θα βρεθεί να επαναστατήσει στη σωστή.
Πειθαναγκασμός που λένε, μέχρι να βρεθεί η λύση.
Αφήνω το συνειρμό, επειδή θα πάω να δω το άλλο επεισόδιο. Θα επανέλθω όμως και αργότερα με Βαλχάλες κι άλλα παιδικά.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου