Το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί

Μια Κυριακή στην εκκλησία, εδώ την παρακείμενη, των Αγίων Πάντων, άκουγα το γνωστό μνημόσυνο " .........την οδόν δια της μετανοίας, το απολωλός  πρόβατον εγώ ειμί, ανακάλεσαι με, Σωτήρ, και σώσον με........." (το ήξερα όλο απ'έξω, τότε που πήγαινα στην Αγία Τριάδα, για να ψέλνω στον Όρθρο και μερικές φορές έμενα μέχρι το τέλος, ---τι χρόνια! πώς με βρήκαν και με κάρφωσαν πισώπλατα τα άτιμα!)

και λέω "ναι ρε φίλε, εγώ είμαι αυτός, για μένα και μερικούς άλλους τα λέει"

και τότε μου έρχεται στο μυαλό ο άλλος γνωστός "ύμνος" (Καλδάρας/Βίρβος)

"Ειμ’ ένα κορμί χαμένο ένας άσωτος υιός
απ’ το σπίτι μου φευγάτος κι απ’ τον τόπο μου μακριά
μέσ' στο βούρκο κατεβαίνω κάθε μέρα πιο βαθιά

Σαν τα μαύρα νυχτοπούλια μέσα στα σκοτάδια ζω
δεν υπάρχει πια για μένα σωτηρία στη ζωή
το φινάλε μου θα είναι σκοτωμός ή φυλακή

Της ζωής τ’ αστροπελέκια δίχως λύπη με χτυπούν
μα εγώ δεν το λυπάμαι το χαμένο μου κορμί
μοναχά μια μάνα κλαίω που την πίκρανα πολύ

Για σένα άπονη αργοπεθαίνω
για σένα έγινα κορμί χαμένο"



Δεν είναι αστεία αυτά, αυτές είναι οι κολάσεις που κυκλοφορούν κάθε δευτερόλεπτο μέσα μας (μου), οι βελόνες που τρυπάν τα μυαλά μου, όταν (δεν) είμαι νηφάλιος. Η καθημερινότητα και η βαρεμάρα της, με βοηθούν να αντέχω τις τσιμπιές και τα πιρουνιάσματα. Ας είναι καλά!
Η σωτηρία δεν έρχεται, ούτε οδό της μετανοίας βλέπω.
Το ότι σβήσαμε τη φωτιά μάγκα, δε σημαίνει ότι το δάσος δεν παραμένει καμένο.......

Το 'λεγα, το έπαιζα στο ακκορντεόν, το τραγούδαγα πολύ παλιά, το χόρευα, 

πού να 'ξερα ότι θα το ζούσα κιόλας.......