Ένας χρόνος, Ο χρόνος ή ο Χρόνος;;;;;
Τι ήμουν πριν, πώς γύρισε έτσι ο διακόπτης, πώς με μετέφερε σε άλλο μέλλον, σε άλλο σύμπαν.
Ήταν ιστορία σε σενάριο πολλαπλών πιθανοτήτων, ήταν ευφάνταστη ιδέα του Γιαραμπή, καλά δεν είμαι κι ο Ιώβ, warum ich;; ρωτάω (φυσικά και δε ρωτάω, for argument's sake), warum nicht μ'απαντάει. Είχα ή δεν είχα, έκανα ή δεν έκανα, ήμουν εκεί ή δεν ήμουν. Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά απορώ. Πώς μπόρεσα, πώς μπόρεσε, πώς μπορέσαμε.
Απλό ακούγεται, δεν είναι όμως, ποτέ δεν είναι.
Κάποτε...θα λέω από δω και μπρος. Ή , τότε που.......
Τι πραγματικά έγινε, κανείς δε θα το εξηγήσει. όλοι θα το υποστούν, άλλοι περισσότερο αδιάφορα, άλλοι λιγότερο. Οι κρίκοι που σπάνε, ένας πάει από δω, δυο-τρεις παν από κει, στη μέση ένα κενό, ένα χάος. Πώς το γεφυρώνεις;; με πηγαινέλα, με σκόρπιες λέξεις;; Η αλυσίδα δεν υπάρχει, δεν σκούριασε, κόπηκε. η ώρα είχε σημάνει για τη ρήξη, το σήμα, το κουδούνι είχε ακουστεί. Τώρα απλά μετράς, ζυγίζεις, υπολογίζεις, το τότε και το τώρα. Και τι μ'αυτό;; ρωτάει ο απέξω. Κοιτάς, πιστεύεις και δεν πιστεύεις συγχρόνως. ο Απόμέσα είναι πολύ υποκειμενικά νωθρός για να αντιδράει πλέον, ό,τι έρχεται, το δέχεται, καθώς και ότι έρχεται το δέχεται.
Είναι πλέον ο Χρόνος και Ο χρόνος, έννοιες σκόνης που εξαφανίστηκαν στη ροή των επερχόμενων συμβάντων, σα στάχτες σε παραλία, όταν θα'χει παλίρροια, κάποτε πάνω, μετά στο βυθό. Κι όταν αποτραβηχτούν τα νερά, δε θα υπάρχει τίποτα να τις θυμίζει στους περαστικούς. στους απέξω..
Αυτός που κάηκε όμως, πάντα θα θυμάται.
Τι ήμουν πριν, πώς γύρισε έτσι ο διακόπτης, πώς με μετέφερε σε άλλο μέλλον, σε άλλο σύμπαν.
Ήταν ιστορία σε σενάριο πολλαπλών πιθανοτήτων, ήταν ευφάνταστη ιδέα του Γιαραμπή, καλά δεν είμαι κι ο Ιώβ, warum ich;; ρωτάω (φυσικά και δε ρωτάω, for argument's sake), warum nicht μ'απαντάει. Είχα ή δεν είχα, έκανα ή δεν έκανα, ήμουν εκεί ή δεν ήμουν. Ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά απορώ. Πώς μπόρεσα, πώς μπόρεσε, πώς μπορέσαμε.
Απλό ακούγεται, δεν είναι όμως, ποτέ δεν είναι.
Κάποτε...θα λέω από δω και μπρος. Ή , τότε που.......
Τι πραγματικά έγινε, κανείς δε θα το εξηγήσει. όλοι θα το υποστούν, άλλοι περισσότερο αδιάφορα, άλλοι λιγότερο. Οι κρίκοι που σπάνε, ένας πάει από δω, δυο-τρεις παν από κει, στη μέση ένα κενό, ένα χάος. Πώς το γεφυρώνεις;; με πηγαινέλα, με σκόρπιες λέξεις;; Η αλυσίδα δεν υπάρχει, δεν σκούριασε, κόπηκε. η ώρα είχε σημάνει για τη ρήξη, το σήμα, το κουδούνι είχε ακουστεί. Τώρα απλά μετράς, ζυγίζεις, υπολογίζεις, το τότε και το τώρα. Και τι μ'αυτό;; ρωτάει ο απέξω. Κοιτάς, πιστεύεις και δεν πιστεύεις συγχρόνως. ο Απόμέσα είναι πολύ υποκειμενικά νωθρός για να αντιδράει πλέον, ό,τι έρχεται, το δέχεται, καθώς και ότι έρχεται το δέχεται.
Είναι πλέον ο Χρόνος και Ο χρόνος, έννοιες σκόνης που εξαφανίστηκαν στη ροή των επερχόμενων συμβάντων, σα στάχτες σε παραλία, όταν θα'χει παλίρροια, κάποτε πάνω, μετά στο βυθό. Κι όταν αποτραβηχτούν τα νερά, δε θα υπάρχει τίποτα να τις θυμίζει στους περαστικούς. στους απέξω..
Αυτός που κάηκε όμως, πάντα θα θυμάται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου