Who am I????
Ανακαλύπτω ξαναμανα τον εαυτό μου, σημαίνει κάνω τα ίδια λάθη;; Ή βρίσκομαι σε συνθήκες που μοιάζουν καινούριες, οπότε ξαναδοκιμάζω έναν νέο τρόπο με τα ίδια εργαλεία, τα ίδια μυαλά, τις ίδιες ψυχικές αντοχές;; Τι σόϊ αυτογνωσιακή δοκιμασία είναι όταν χάνεις τα ίχνη της στην προσπάθεια να σταθείς στο νέο περιβάλλον και να αναγνωριστείς;; πώς να αναγνωριστείς όταν εσύ ο ίδιος δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου; Μα έτσι γίνονταν πάντα, πρώτα ορίζεσαι εκ των έξω, ώστε να βοηθηθεί η ενδότερη νέα "βάφτιση" στην κολυμβήθρα που βρέθηκες. Εδώ βέβαια δεν το λένε Σιλωάμ, αλλά πιο πολύ σε Rudolph ή Hubert πάει. Ορίζεσαι από το σκηνικό γύρω σου, που περνάει σιγά-σιγά μέσα σου, μετουσιώνεται σε ύπαρξη δική σου, ακουμπάει στο συνειδητό σου κομμάτι και το επανασυνθέτει. Τα ίδια κομμάτια του παζλ, ξαναφτιάχνονται και δίνουν άλλη εικόνα. Εφικτό;; η ιστορία λέει ναι, η προσωπική και βιωματική πορεία καθενός μπορεί να λέει άλλα.
Άρα σαν φυσική χαμαιλεοντική συμπεριφορά, δηλώνεις τα χρώματα που σε εγκλιματίζουν καλύτερα, μιλάς με τον τρόπο, με την προφορά που θα γίνεις καλύτερα κατανοητός, γίνεσαι ένα με τον περίγυρο. αυτό σημαίνει ότι ξεχνάς τι και ποιος ήσουν; Όχι απαραίτητα, απλά τα αφήνεις λίγο στην άκρη, εκεί θα είναι, δε φεύγουν, κοιτάν από το πλάι. Πρέπει να δεις τον καθρέφτη, πρέπει να προσδιοριστείς σε άλλη κλίμακα, να κουρδιστείς σε άλλη σκάλα, να δείξεις μια άλλη πλευρά, κρυμμένη, θαμμένη, ίσως και ανύπαρκτη μέχρι τώρα. Δηλαδή αχρείαστη μέχρι τώρα.
Γιατί τώρα ήρθαν τα ζόρικα, τα παλούκια. Και ο κάθε "ήρωας" μιας παράστασης, χρειάζεται τη δοκιμασία του, να αποδείξει, να συνθέσει μια συμπεριφορά ηγετική, να πράξει, να δουλέψει, να στίψει πέτρες, να χτυπήσει γροθιές στα μαχαίρια, να σφίξει δόντια, να ματώσει, να δώσει στίγμα γενικά, να ορίσει εαυτόν και αλλήλους και μετά να τραβήξει προς το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξει, να ατενίσει θάλασσες και ηλιοβασιλέματα, να καπνίσει το τσιγάρο του ή να πιει το ουίσκι του, ανάλογα, ώστε να μπορεί να πει "ergo sum".
Η απρόβλεπτη εξέλιξη, η στιγμή που θα πετάξει τον άντρα έξω από τη βολή του, έξω από συνήθειες και τετριμμένα, είναι και η αναγέννησή του, η ανακάλυψη του κρυμμένου, του θαμμένου θησαυρού. Στο "πουθενά" βρίσκεις το "παντού" σου και στο "τίποτα" θα βρεις το "κάτι" σου.
You know where you are???? Στη ζούγκλα του μυαλού σου, σαν Λόρδος Λίβινγκστον στην άγρια Φύση, στην ανακάλυψη της Ατλαντίδας σου, της νέας ψυχικής ηπείρου, στο σίγουρο χαμό ή στη θεοποίησή σου, ανακαλύπτοντας τα μύχια, τα σκοτεινά, να ξαναβρείς, αν ήσουν, ποιος ήσουν, γιατί ήσουν, και ποιος θα ήσουν.
Τώρα πλέον ο γυρισμός δεν θα έχει άλλο νόημα, μόνο αξία. Δε θα έχει σημασία δηλαδή, αλλά θα ξέρεις πάντα από πού ξεκίνησε ο Μίτος σου. Κι ας είσαι στο στόμα του Μινώταυρου..........
Ανακαλύπτω ξαναμανα τον εαυτό μου, σημαίνει κάνω τα ίδια λάθη;; Ή βρίσκομαι σε συνθήκες που μοιάζουν καινούριες, οπότε ξαναδοκιμάζω έναν νέο τρόπο με τα ίδια εργαλεία, τα ίδια μυαλά, τις ίδιες ψυχικές αντοχές;; Τι σόϊ αυτογνωσιακή δοκιμασία είναι όταν χάνεις τα ίχνη της στην προσπάθεια να σταθείς στο νέο περιβάλλον και να αναγνωριστείς;; πώς να αναγνωριστείς όταν εσύ ο ίδιος δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου; Μα έτσι γίνονταν πάντα, πρώτα ορίζεσαι εκ των έξω, ώστε να βοηθηθεί η ενδότερη νέα "βάφτιση" στην κολυμβήθρα που βρέθηκες. Εδώ βέβαια δεν το λένε Σιλωάμ, αλλά πιο πολύ σε Rudolph ή Hubert πάει. Ορίζεσαι από το σκηνικό γύρω σου, που περνάει σιγά-σιγά μέσα σου, μετουσιώνεται σε ύπαρξη δική σου, ακουμπάει στο συνειδητό σου κομμάτι και το επανασυνθέτει. Τα ίδια κομμάτια του παζλ, ξαναφτιάχνονται και δίνουν άλλη εικόνα. Εφικτό;; η ιστορία λέει ναι, η προσωπική και βιωματική πορεία καθενός μπορεί να λέει άλλα.
Άρα σαν φυσική χαμαιλεοντική συμπεριφορά, δηλώνεις τα χρώματα που σε εγκλιματίζουν καλύτερα, μιλάς με τον τρόπο, με την προφορά που θα γίνεις καλύτερα κατανοητός, γίνεσαι ένα με τον περίγυρο. αυτό σημαίνει ότι ξεχνάς τι και ποιος ήσουν; Όχι απαραίτητα, απλά τα αφήνεις λίγο στην άκρη, εκεί θα είναι, δε φεύγουν, κοιτάν από το πλάι. Πρέπει να δεις τον καθρέφτη, πρέπει να προσδιοριστείς σε άλλη κλίμακα, να κουρδιστείς σε άλλη σκάλα, να δείξεις μια άλλη πλευρά, κρυμμένη, θαμμένη, ίσως και ανύπαρκτη μέχρι τώρα. Δηλαδή αχρείαστη μέχρι τώρα.
Γιατί τώρα ήρθαν τα ζόρικα, τα παλούκια. Και ο κάθε "ήρωας" μιας παράστασης, χρειάζεται τη δοκιμασία του, να αποδείξει, να συνθέσει μια συμπεριφορά ηγετική, να πράξει, να δουλέψει, να στίψει πέτρες, να χτυπήσει γροθιές στα μαχαίρια, να σφίξει δόντια, να ματώσει, να δώσει στίγμα γενικά, να ορίσει εαυτόν και αλλήλους και μετά να τραβήξει προς το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξει, να ατενίσει θάλασσες και ηλιοβασιλέματα, να καπνίσει το τσιγάρο του ή να πιει το ουίσκι του, ανάλογα, ώστε να μπορεί να πει "ergo sum".
Η απρόβλεπτη εξέλιξη, η στιγμή που θα πετάξει τον άντρα έξω από τη βολή του, έξω από συνήθειες και τετριμμένα, είναι και η αναγέννησή του, η ανακάλυψη του κρυμμένου, του θαμμένου θησαυρού. Στο "πουθενά" βρίσκεις το "παντού" σου και στο "τίποτα" θα βρεις το "κάτι" σου.
You know where you are???? Στη ζούγκλα του μυαλού σου, σαν Λόρδος Λίβινγκστον στην άγρια Φύση, στην ανακάλυψη της Ατλαντίδας σου, της νέας ψυχικής ηπείρου, στο σίγουρο χαμό ή στη θεοποίησή σου, ανακαλύπτοντας τα μύχια, τα σκοτεινά, να ξαναβρείς, αν ήσουν, ποιος ήσουν, γιατί ήσουν, και ποιος θα ήσουν.
Τώρα πλέον ο γυρισμός δεν θα έχει άλλο νόημα, μόνο αξία. Δε θα έχει σημασία δηλαδή, αλλά θα ξέρεις πάντα από πού ξεκίνησε ο Μίτος σου. Κι ας είσαι στο στόμα του Μινώταυρου..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου