Η μη-Πανσέληνος

Υπάρχει κάπου εκεί ψηλά , αλλά αν δεν το βλέπεις , τι νόημα, τι ουσία σου προσφέρει; πίστευε και μη όρα;;; Τα μη-φαινόμενα δεν είναι αξίας, δεν έχουν εκείνο το ειδικό αισθητικό βάρος, που χρειάζεται ένας οριακός ψυχοβιολογικός μηχανισμός. Ίσως παλιότερα με μια προσδοκία άντεχες 5 χρόνια, με μια υπόσχεση 15, με τη σκέψη 50. Σήμερα όμως όλα πρέπει να δίνονται "μπροστά", να δώσουν "φως", για να έχουν πέραση. ΟΚ, πανσέληνος λες εσύ, πού'ντη λέω γω. Δείξε 'πρόσωπο' ρε μόρτη, πού'ναι το "λάχανο", χορτάσαμε ελπίδα και ιδεασμό.
Το λοιπόν εγώ φεγγάρι δε βλέπω (πλέον), με την ιδέα της πανσελήνου παρέα δεν κάνω, άρα δε μου φταίνε τα φεγγάρια. κοιτάω ύλη μπρος, χειρόπιασμα πίσω μου. Ψαλαφώ και προ(σ)χωρώ, αγγίζω κι αρμηνεύω.
Καλή αντίληψη σε όλα τα παιδιά με τα ματιά ψηλά, να κοιτάμε και κάπου-κάπου στα χώματα, στις λάσπες....