Schweigen ist Gold

Ja, ich bin hier! Sozusagen, war ich hier meinen ganzen Leben. Ich versuche mich an meine neue Gesellschaft anzupassen. Diese Verfahren braucht, anderers ausgedrückt, verlangt von mir Schweigen. Ich gucke und sag nichts. Muss das allein schaffen. Der Erfolg ist nicht garantiert.
Geduldig und atemlos umlaufe ich wie ein tauber Beobachter, obwohl habe ich viel zu sagen. Es kommt nichts. Augen auf, Mund geschlossen.

Jetzt Licht aus.



Τη νύχτα που έχω μέσα μου, τη λέω με τ'όνομά μου (Μάνος Ελευθερίου)

Προσεχώς καλύτερα

Ειμ' ένα κορμί χαμένο ένας άσωτος υιός

απ' το σπίτι μου φευγάτος κι απ' τον τόπο μου μακριά

στο γκρεμό κατρακυλάω κάθε μέρα πιο βαθιά

Σαν τα μαύρα νυχτοπούλια μέσα στα σκοτάδια ζω

δεν υπάρχει πια για μένα σωτηρία στη ζωή

το φινάλε μου θα είναι πόνος και καταστροφή

Της ζωής τ' αστροπελέκια δίχως λύπη με χτυπούν

μα εγώ δεν το λυπάμαι το χαμένο μου κορμί

μοναχά μια μάνα κλαίω που την πίκρανα πολύ

Για σένα άπονη αργοπεθαίνω 

για σένα έγινα κορμί χαμένο